Kontynuacja tekstu: Co wydarzyło się po 65 latach? (1)

ALMAH, CZYLI KŁOPOTY Z KANONEM (Iz 7:14-16)

Zahaczmy jeszcze w tym temacie o "znak", dany Achazowi przez Boga na potwierdzenie proroctwa o 65 latach. Chodzi o rozsławioną przez ewangelistę Mateusza przepowiednię – „Oto panna pocznie i porodzi syna” (Mt 1:22-23).

Księga Izajasza 7:1-9, 14-16

W grudniu mieliśmy przyjemność posłuchać interesującego wykładu Daniela Kalety na temat Izajasza i jego synów. Brat wprowadził nas nie tylko w etymologię imion dzieci proroka, ale również odmalował przed nami historyczne realia tamtego burzliwego okresu. Wykład można znaleźć pod poniższym linkiem:

Kontynuacja tekstu: Opowieści betlejemskie - część I

ROZDZIAŁ 17

W skrócie: Efraimita imieniem Mikajehu zwraca swojej matce ukradzione pieniądze. Matka z wdzięczności przeznacza je dla Pana. Zamawia u złotnika posąg bożka, który trafia do ich domu. Jej syn stopniowo urządza domowe sanktuarium, a na końcu werbuje na stanowisko kapłana pewnego młodego Lewitę rodem z Betlejem judzkiego.

Księgę Sędziów zamykają dwie ważne z punktu widzenia dziejów Izraela historie: jedna opowiada o wędrówce Danitów i ustanowieniu przez nich pierwszego odstępczego kultu w kraju; druga dotyczy wynikłej z lokalnego sporu wojny Izraelitów z trybem Beniamina i niemal całkowitego wytępienia tego pokolenia. Obie historie ukazują słabość narodu pozbawionego silnej władzy zwierzchniej, stąd powtarzające się (3×), scalające je jakby klamrą zdanie: w owym czasie nie było króla w Izraelu, każdy czynił to, co uznawał za słuszne.

Kontynuacja tekstu: Cały czas na nogach (1)

Poprzedni odcinek był wprowadzeniem do epizodu z życia Apostoła Pawła w mieście Troadzie. Omawiając tę historię zwróciliśmy uwagę na to, co przez termin „łamanie chleba“ mogli rozumieć pierwsi chrześcijanie. Napomknęliśmy również o roli niedzieli w ich cyklach spotkań.

Dzieje Apostolskie 20:3-14

Historia, której bliżej się przyjrzymy, wydarzyła się podczas „trzeciej podróży misyjnej“ Pawła i on jest jej głównym bohaterem. Działo się to około 55 roku n.e. Apostoł z Tarsu był już wówczas bardzo znaną postacią, był kochany i nienawidzony przez wielu. Plonem jego wieloletniej pracy w krainach basenu Morza Śródziemnego były liczne zgromadzenia Chrystusowe. One to oddelegowały niektórych braci, by towarzyszyli mu w tej podróży. Byli to: Arystarch z Tesaloniki, Berejczyk Sopater, Gajus z Derbe, efescy bracia: Trofim i Tychikus, a od Filippi również Łukasz. Dość liczna świta zapalonych, gotowych na wszystko uczestników doli i niedoli Pawła. Sami sporo młodsi od niego ludzie, kochający swojego mentora i gorliwi zwolennicy jego dzieła. Pełnili dla niego również funkcję heroldów – wyprzedzali Apostoła w drodze do określonej miejscowości, przybywali tam pierwsi i zapowiadali jego przybycie, przygotowywali mu nocleg itp.

Kontynuacja tekstu: Dusza po śmierci (2)

Poprzednio zwróciliśmy uwagę na występowanie słowa nefesz i psyche odpowiednio w ST i NT i usiłowaliśmy poprawnie zinterpretować sens słowa dusza, pojawiającego się w podanych wersetach. Dziś zwróćmy uwagę na inne stwierdzenia Pisma Świętego na temat duszy oraz pokuśmy się o stworzenie nowego wyobrażenia duszy – następcę „przykładu z fonografem“.

Kontynuacja tekstu: Dusza po śmierci (1)

Zapoznaliśmy się już z urządzeniem o nazwie fonograf oraz wyobraziliśmy sobie dzięki tej ilustracji, jak może być zachowana u Boga osobowość ludzka. Dziś zwróćmy uwagę na to, co Słowo Boże naucza o duszy.

Zanim do tego przejdziemy, warto przypomnieć, że w chrześcijaństwie istnieją dwa główne poglądy na temat duszy:

A wszelki, który żyje, a wierzy w mię, nie umrze na wieki. Wierzyszże temu? Jan 11:26 (BG)

A Bógci nie jest Bogiem umarłych, ale żywych; bo jemu wszyscy żyją.  Łk 20:38 (BG)

Co roku odchodzi mnóstwo ludzi. Na Badackiej Liście Adresowej często czytamy o śmierci braci i sióstr. Niektórych nie poznałem osobiście – uczucie żalu, że utracona została jakaś okazja, coś mnie ominęło. Innych znałem, za tymi szczególnie tęsknię. Nie ma ich już, a ja dopiero teraz, po kilku latach wiem, co chciałbym im powiedzieć, o co spytać. Mam pragnienie przedłużenia z nimi społeczności, ale ta się urwała – przynajmniej, dałby Bóg, na jakiś tylko czas.  Wielu jeszcze pamiętam, czasem usłyszę fragment nagranego wykładu i odżywają wspomnienia związanego z jakimś bratem, wujkiem.

Kontynuacja tekstu: Sara na dworze faraona (2)

Tydzień temu staraliśmy się ujrzeć siebie w doświadczeniach Abrama i Saraj, a także zastanawialiśmy się nad realizacją obietnicy Bożej, danej Abramowi. Pozostały nam jeszcze rozważania o konsekwencjach nieszczerości.

Skutki oszukania faraona. Kiedy wyszła na jaw faktyczna relacja Abrama i Sary, faraon wezwał go przed swoje oblicze i skarcił go. Byłby się może posunął do kary wobec oszusta, ale bał się Pana, od którego, jak się przekonał, wyszła kara. Władca wydalił jednak Abrama na zawsze ze swojego państwa, uznał go za persona non grata. Przydzielił mu eskortę na wypadek gdyby któryś z książąt albo pospólstwa poczuł potrzebę dokonania na patriarsze samosądu.

Kontynuacja tekstu: Sara na dworze faraona (1)

W poprzednim odcinku zastanawialiśmy się nad trasą patriarchów do Ziemi Obiecanej, starożytną etyką, temperamentem Egipcjan i darami faraona. Dziś spójrzmy na kolejne zagadnienia, wyłaniające się z 12. rozdziału Księgi Rodzaju.

Rodz 12:10-13:2

Trasa Obietnicy. Abram w towarzystwie rodziny opuścił rodzinne Ur i wyruszył do wskazanej mu przez Boga ziemi. Z jakichś przyczyn klan Teracha zmienił jednak trasę ^[1] – zamiast kierować się wciąż na zachód, udali się oni do leżącego ponad 1000 km na północnym zachodzie Charanu (dzisiejszy Haran w południowej Turcji).

Kontynuacja tekstu: Ile lat trwał wiek sędziów? (2)

Poprzednio zajmowaliśmy się linearnymi metodami obliczenia okresu Sędziów na podstawie danych zawartych w tej księdze. Dziś przyjrzymy się drugiemu stanowisku w sprawie tej epoki.

Kontynuacja tekstu: Ile lat trwał wiek sędziów? (1)

W poprzedniej części porównaliśmy ze sobą dwa teksty biblijne, mówiące o okresie Sędziów: fragment kazania świętego Pawła do Żydów zebranych w Antiochii i zapis Kronikarza dotyczący rozpoczęcia budowy Świątyni Salomona. Dostrzegliśmy, że starsze i nowsze tłumaczenia Nowego Testamentu różnią się zasadniczo w interpretacji tytułowych wersetów z Dziejów Apostolskich. Zauważyliśmy, że przyjęcie starszych tłumaczeń, mówiących o 450 latach okresu Sędziów doprowadza do zakwestionowania liczby lat, podanej 1 Krl 6:1. Wykazaliśmy również, że nie ma na to dostatecznych podstaw, a zatem to werset z Księgi Królewskiej przyjąć należy za podstawę dalszych rozmyślań, ponieważ to jasny zapis pomaga wyjaśniać wersety niepewne.

Ktoś powiedział, chyba zmarły niedawno Umberto Eco, że kto czyta książki, przeżyje nie kilkadziesiąt, a ze dwadzieścia tysięcy lat. Przesada? Niewielka. Można wcielić się w życie wielu ludzi i poznać wyobraźnią to, czego nie doświadczymy sami. Przemierzać historię wstecz do początków naszej cywilizacji. Poznawać inne kultury i odkrywać nieznane horyzonty.

Czytając dzieje rodu Adama trafiamy na co najmniej trzy zagadkowe stwierdzenia, które dowodzą, że rodzina ludzka żyła w warunkach odległych od prymitywnych. Nie byli to mieszkający na drzewach czy w jaskiniach zbieracze, lecz rolnicy i hodowcy bydła oraz budowniczowie. Z lektury pierwszych kilku rozdziałów Księgi Rodzaju dowiadujemy się, że człowiek będzie jadł chleb, że grzech leży u drzwi i że znane już było zajęcie stróża (Rdz 3:19; 4:7,9).

Kontynuacja tekstu: Jeśli na piasku... (1)

Mt 7:21-27, Łk 6:46-49

Jak było wspomniane, przed analizowaniem tego podobieństwa należy zapoznać się z całym Kazaniem na Górze. Jezusowa pointa dotyczy wszystkich Jego zadeklarowanych uczniów, aż do dzisiaj, niezależnie od orientacji wyznaniowej.

Mt 7:21-27, Łk 6:46-49

„Przypowieść o dwóch budowniczych” wypowiedział Pan do zebranych wokół niego Izraelitów. Jednak głównymi adresatami tej mowy, jak i całego Kazania na Górze byli uczniowie – Jezus usunął się spośród ludu, lecz ten podążył za Nim.

Kontynuacja tekstu: Czy i wy chcecie odejść? (1)

Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. - Jn 6:44

Poprzednio analizowaliśmy sytuację i rozmowę Pana Jezusa z Żydami zanotowaną w 6 rozdziale Ew. Jana. Obiecałem podzielić się wnioskami z tych rozważań. A zatem:

Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. - Jn 6:44

Szósty rozdział Ewangelii Jana stanowi pewnego rodzaju całość i dotyczy wydarzeń, jakie działy się w Galilei, w rejonie Jeziora Tyberiadzkiego (Genezaret). Zajścia te były na tyle ważne, że wspomniały o nich wszystkie Ewangelie, jednak na szczególną uwagę zasługuje w naszym temacie wersja Jana, ponieważ zawiera ona ciąg dalszy historii z rozmnożeniem chleba i cudownym przejściem przez wspomniane Jezioro Galilejskie. Jan swoim zwyczajem przygląda się bliżej relacjom Chrystusa z ludźmi, kontaktowi doskonałej Istoty z ułomnymi, niedoskonałymi osobami, takimi jak ty czy ja.

„Nakładanie rąk” jest jedną z sześciu fundamentalnych nauk wczesnego Kościoła, wymienionych przez autora Listu do Hebrajczyków. Był to zwyczaj praktykowany już w starożytnym Izraelu i w sposób naturalny przeniknął on do praktyki pierwszych chrześcijan. Do dziś jest stosowany przez wiele grup wierzących. Poniżej chciałbym podzielić się kilkoma spostrzeżeniami na temat tego gestu i jego znaczenia.

(2 Krl 18:4)

Jako czytelnicy Biblii na pewno zetknęliśmy się z imieniem „Nechusztan”. Kim lub czym był Nechusztan? Może pamiętasz? Tak, było to imię nadane przez Izraelitów figurce miedzianego węża (hebr. Nachasz 5175), przechowywanej w sanktuarium od czasów wędrówki po puszczy. Figurka ta była wykonana z rozkazu Boga. Odlana była z miedzi bądź brązu (Nchasz, 5174, ciekawa gra słów) i osadzona na wysokim drzewie, być może słupie, aby lud izraelski mógł dostrzec ją z daleka i być uleczonym od ukąszeń „ognistych węży”.

„Muszę otwarcie przyznać, że źle podałem ten czas, i nie chcę się usprawiedliwiać, choć kierowałem się czystymi pobudkami, co przyczyniło się do chwały Bożej. Ufam, że Bóg wybaczy mi moje błędy i pomyłki”. - William Miller
(Wm. Miller's Apology and Defence, Boston 1845, s33-34).

Hbr 9:17-20 (BT)
17. Testament bowiem po śmierci nabiera mocy, nie ma zaś znaczenia, gdy żyje ten, który sporządził testament.
18. Stąd także i pierwszy nie bez krwi był zaprowadzony.
19. Gdy bowiem Mojżesz ogłosił całemu ludowi wszystkie przepisy Prawa, wziął krew cielców i kozłów z wodą, wełną szkarłatną oraz hizopem i pokropił tak samą księgę, jak i cały lud, mówiąc:
20. To /jest/ krew Przymierza, które Bóg wam polecił.

Mało ludzi zasługuje na to, aby ich słuchano uważnie, ale wszyscy zasługują na to, aby ich obserwowano ze współczuciem i wyrozumiałością. - Henri Frederic Amiel

Czy znasz historię króla Saula? Był to jeden z  bohaterów biblijnych, pierwszy, który sprawował urząd królewski. Został wybrany przez samego Boga i prowadził przez całe swoje życie wojny z wrogami Izraelitów.

Kontynuacja tekstu: Siedem przeszkód Nehemiasza (4)

Mąż, który nie ma mocy nad duchem swoim, jest jako miasto rozwalone bez muru. – Przyp. Sal. 25:28

Kontynuując nasze rozważania, dotyczące przeniesienia sytuacji odbudowy murów Jerozolimy po powrocie Żydów z siedemdziesięcioletniej niewoli babilońskiej na odnowę chrześcijaństwa przyjrzymy się dziś kolejnym przeszkodom, które musiał pokonywać Nehemiasza i mieszkańcy miasta.

Kontynuacja tekstu: Siedem przeszkód Nehemiasza (3)

Kontynuując cykl (1) (2) (3) o przeszkodach, na jakie natykał się Nehemiasz i Izraelici przy odbudowie murów Świętego Miasta i ich odniesieniu do odnowy chrześcijańskiego życia w wymiarze zarówno ogólnym jak i indywidualnym, omówimy dziś dwie kolejne.

Kontynuacja tekstu: Siedem przeszkód Nehemiasza (2)

Mąż, który nie ma mocy nad duchem swoim, jest jako miasto rozwalone bez muru. – Przyp. Sal. 25:28

W cyklu refleksji o odbudowie murów Jerozolimy w odniesieniu do odnowy chrześcijaństwa omówiliśmy pierwszą przeszkodę – lekceważenie.

Idźmy więc dalej…

Kontynuacja tekstu: Siedem przeszkód Nehemiasza (1)

Głównymi wrogami Nehemiasza w tej historii są przywódcy okolicznych ludów – Ammonitów, Aszdodytów, Samarytan, sąsiedzi Izraelitów. Otaczali oni Judejczyków: Samarytanie od północy, Filistyni od Morza Śródziemnego, Arabowie ze strony Negewu, Ammonici od wschodu. Można zadać sobie pytanie: dlaczego tak sprzeciwiali się oni odbudowie Jerozolimy?

Mąż, który nie ma mocy nad duchem swoim, jest jako miasto rozwalone bez muru. – Przyp. Sal. 25:28

Dzisiejsze rozważania są wstępem do krótkiego cyklu refleksji około problemów z jakimi musiał borykać się tyrszata (namiestnik) Nehemiasz, gdy podjął się odbudowy murów Świętego Miasta.

Kontynuacja tekstu: Co się stanie (2)

CO STANIE SIĘ Z CHRZEŚCIJANAMI, KTÓRZY ODRZUCILI JEZUSA

Pan dla siebie samego wszystko sprawił, nawet i niezbożnika na dzień zły – Przyp. 16:4 (BG)

Kontynuując poprzednie rozważania Co się stanie (1) i Co się stanie (2), próbując odpowiedzieć na pytanie: co stanie się z chrześcijanami, którzy odrzucili Jezusa, rozważmy następujące wersety:

Kontynuacja tekstu: Co się stanie (1)

Poprzednio rozważając problem: co stanie się z chrześcijanami, którzy odrzucili Jezusa, szukaliśmy wersetów dotyczących życia i śmierci a zwłaszcza tzw. wtórej śmierci. Omówiliśmy dwa z nich - Co się stanie (1).

Dziś spróbujemy kontynuować wcześniejsze rozważania.

CO STANIE SIĘ Z CHRZEŚCIJANAMI, KTÓRZY ODRZUCILI JEZUSA

Pan dla siebie samego wszystko sprawił, nawet i niezbożnika na dzień zły – Przyp. 16:4 (BG)

Zanim zaczniemy, spróbujmy się odprężyć. Wyobraź sobie, że jesteś tylko ty i Bóg, który mówi do ciebie przez swoje Słowo. Nie ma żadnego grona krytycznie nastawionych komentatorów, którym boisz się podpaść, „przegiąć”. Nie ma człowieka, którego opinii się lękasz. Wyobraż sobie, że masz godność osobistą. I że nie musisz walczyć o możliwość swobodnego wypowiedzenia się. Że nie ma nikogo, kto chciałby cię ośmieszyć albo ci przerwać. Że słucha się twojego zdania spokojnie i z rozwagą, tak, jak ty zawsze starasz się słuchać innych.

Kontynuacja tekstu: Czy znasz jakichś Świętych? (2)

W poprzednich odsłonach (1) (2) omówiłem cztery powody, dla których określenie „święty” w stosunku do ludzi żyjących wyszło z użycia. Dziś podam jeszcze dwie zauważone przeze mnie przyczyny tego zjawiska.

1. Kompleks niższości wobec poprzednich generacji chrześcijan. Rodzi się z nieświadomości. Wiele osób, wyobrażając sobie przeszłość i rozmawiając o niej, sięga pamięcią nie do realiów, które ma na myśli, ale na przykład do okresu życia swoich dziadków. Albo, co też częste, do stereotypów rodem z popkultury, przeczytanych książek, obejrzanych filmów itp. Im większa wiedza, tym rzeczywistszy obraz przeszłości. Im bardziej powierzchowna, tym bardziej odrealniony i zniekształcony.

Kontynuacja tekstu: Czy znasz jakichś Świętych? (1)

Poprzednio wspomniałem o dwóch powodach, dla których słowa „święty” nie stosujemy w odniesieniu do ludzi żyjących, do otaczających nas braci i sióstr. Miały one swoje źródło w zmianie znaczenia określenia „święty”, „świętość”. Dziś postaram się omówić dalsze, zauważone przeze mnie, przyczyny zaniku słowa „święty” z naszego codziennego słownika, przynajmniej w znaczeniu, w jakim używał go apostoł Paweł na przykład w cytowanym już fragmencie: Pozdrówcie wszystkich świętych w Chrystusie Jezusie. Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną – Filip. 4:21.

Pozdrówcie wszystkich świętych w Chrystusie Jezusie. Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną. Filip. 4:21

O świętości jest dużo interesujących wykładów i artykułów, ale zauważyłem jakiś czas temu, że mimo to słowa „święty” w odniesieniu do ludzi żyjących nie stosujemy. Przynajmniej nie tak, jak zrobił apostoł Paweł w powyższym wersecie.

Jaki będzie koniec rozmyślnie grzeszących chrześcijan? Czy zmartwychwstaną, czy nie?

Na to pytanie szukam odpowiedzi od około roku. Niepokoją mnie niektóre wersety biblijne, nie dające się, o ile dobrze je rozumiem, pogodzić z tym, czego się nauczyłem w mojej społeczności. Pytałem już wiele osób i otrzymałem bardzo interesujące listy, tłumaczenia itp.

Albowiem głupstwo Boże jest mędrsze niż ludzie; a mdłość Boża jest mocniejsza niż ludzie (1 Kor. 1:25).

Czy wolno – aż wzdragam się to wypowiedzieć – twierdzić, że u Boga jest jakieś głupstwo lub słabość? U nieśmiertelnej, wszechmogącej istoty, która swoją mądrością stworzyła wszystko? Jak można? I czy to nie herezja, przypisywać coś takiego Bogu? No, ale przecież apostoł używa takiego określenia. Co ma na myśli?

Kontynuacja tekstu: Pinechas i nierząd w Sittim (2)

Kontynuując rozmyślanie nad grzechem z Sittim (1), (2), przyjrzyjmy się, jak kapłan Pinechas odniósł się do wyzwania rzuconego Panu Bogu i Mojżeszowi przez młodego księcia Zamrego. Spróbujemy też wyciągnąć lekcje dla siebie z całej tej historii.

Kontynuacja tekstu: Pinechas i nierząd w Sittim (1)

Od pewnego czasu rozpatrujemy historię grzechu Izraela, który popełnili na ostatnim etapie ich wędrówki z Egiptu do Ziemi Obiecanej. Był to grzech podwójnego cudzołóstwa: mężczyźni izraelscy współżyli z cudzymi, plemiennie obcymi żonami a ponadto oni i za ich przykładem wielu z ludu oddawali cześć obcym bożkom, nie dochowując wierności Bogu JHWH.

(4 Mojż. 25)

Wspomnij też, coć się działo od Syttym aż do Gilgal, abyś poznał sprawiedliwość Pańską. Mich. 6:5

A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków. 1 Kor. 10:11

Powyższy tekst pochodzi z rozważań świętego Pawła nad wędrówką Izraela po pustkowiu. W pierwszym liście do braci z Koryntu przestrzegł on ich przed postępowaniem podobnym do tego, za które wielu Izraelitów zapłaciło życiem, a wszyscy – zakazem wejścia do Ziemi Obiecanej na okres jednego pokolenia.

Na pewno każdy z nas w tym czy poprzednim roku słyszał coś na temat konfliktu, w jaki zaangażowała się przeciw Ukrainie Rosja. W całej tej niewątpliwie tragicznej sytuacji, a śmierć tysięcy ludzi – obojętnie jakiej narodowości – zawsze jest tragedią, zastanowiły mnie metody, jakich używa państwo rosyjskie w walce przeciw Kijowowi. Niektóre z tych technik są bardzo stare, chciałbym o jednej z nich wspomnieć, ponieważ być może dotykają nas bardziej, niż się to nam, obserwującym wojny z zacisznego europejskiego kąta widzom, zdaje.

Czasem zastanawiam się nad treścią pewnej pięknej pieśni, śpiewanej przez mój zbór na powitanie gości. Jest to utwór „Witamy serdecznie” 453 z Pieśni Brzasku Tysiąclecia, wykonywany często na konwencjach, większych zebraniach, zjazdach itp. Zacytuję zwrotkę, nad którą chciałbym się krótko zastanowić:

Witamy serdecznie w tym gronie Was dziś,
Nas łączy tu społecznie jedynie Pański krzyż.

W rozważaniach nad historią ucieczki Dawida przed Saulem i jego wizyty u Achimeleka opisałem mój punkt widzenia na sprawę hierarchii zasad, usprawiedliwionego kłamstwa, a dziś chciałbym poruszyć inną interesującą mnie kwestię, zasygnalizowaną przez Achimeleka. Jest nią minimum świętości.

W moim poprzednim rozważaniu zwróciłem uwagę na to, że istnieje pewna hierarchia zasad: w konkretnych sytuacjach pewne zasady są ważniejsze od innych, na przykład: obowiązek obrzezki stoi ponad zasadą wstrzymywania się od pracy w szabat, zasada poszanowania życia jest ponad zasadą mówienia prawdy itp..

Dziś postaram się przedstawić moją interpretację dalszego ciągu historii ucieczki Dawida oraz moje wnioski i refleksje wokół tego tematu.

(1 Sam. 21:1-10)

Chciałbym napisać kilka słów na temat pewnego epizodu z życia Dawida z czasów, kiedy popadł w niełaskę ze strony króla Saula. Rosnąca od wielu miesięcy podejrzliwość i zazdrość odrzuconego władcy wobec zbyt szczęśliwego jak na śmiertelnika Dawida osiągnęły zenit; król porzucił pozory i otwarcie zaatakował Dawida, najpierw u siebie na dworze, a później w jego własnym domu, skąd młodzieniec dzięki pomocy żony zbiegł przed nasłanymi zamachowcami. Gdzie mógł się schronić przed gniewem królewskim? Z pewnością nie w rodzinnym domu, gdzie szukano by go w pierwszej kolejności; jego bliskim groziłoby zbyt wielkie nieszczęście. Poza tym sytuacja nie była jeszcze do końca jasna: może Saul uspokoi się i odstąpi od swoich zamiarów?

Podczas wcześniejszych rozważań (cz. 1, cz. 2, cz. 3), zauważyliśmy różnicę między naszym „filozoficznym” pojmowaniem doskonałości a jego biblijnym sensem. Aby dobrze zrozumieć tę różnicę, posłużę się jeszcze dwoma przykładami, nie najdoskonalszymi wprawdzie, ale może okażą się nieco pomocne:

• Kiedyś na chórze Syloe usłyszałem, jak pewien bardzo przeze mnie lubiany sopranista śpiewa: „Dziękuję Ci, że stworzyłeś mnie tak cudownym” – wzbudzało to zrozumiałą pogodną wesołość, ponieważ w tekście utworu (na podstawie Psalmu 50) było napisane: „Dziękuję Ci, że stworzyłeś mnie tak cudownie”.

Poprzednio próbowaliśmy sobie przybliżyć biblijną definicję pojęcia
„doskonałość” na podstawie zapisów Starego
i Nowego Testamentu.

Dziś spróbuję odpowiedzieć na pytanie: CZY BIBLIJNA „DOSKONAŁOŚĆ” JEST OSIĄGALNA?

Mam nadzieję dać też po części odpowiedź na pytania postawione na samym początku naszych rozważań.

Poprzednio zastanawialiśmy się nad biblijnym
znaczeniem określenia „doskonałość”
w świetle wersetów ze Starego Testamentu.

Dzisiaj przyjrzyjmy się jak „doskonałość” definiuje Nowy Testament

„Doskonałość” w Nowym Testamencie

Słyszeliście, iż rzeczono: Będziesz miłował bliźniego twego, a będziesz miał w nienawiści nieprzyjaciela twego; aleć Ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjacioły wasze; błogosławcie tym, którzy was przeklinają; dobrze czyńcie tym, którzy was mają w nienawiści, i módlcie się za tymi, którzy wam złość wyrządzają i prześladują was; abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebiesiech; bo on to czyni, że słońce jego wschodzi na złe i na dobre, i deszcz spuszcza na sprawiedliwe i na niesprawiedliwe, albowiem jeśli miłujecie te, którzy was miłują, jakąż zapłatę macie? azaż i celnicy tego nie czynią? A jeślibyście tylko braci waszych pozdrawiali, cóż osobliwego czynicie? azaż i celnicy tak nie czynią? Bądźcież wy tedy doskonałymi (teleioi, Strong 5046), jako i Ojciec wasz, który jest w niebiesiech, doskonały jest. Mat. 5:43-48

1. Często można spotkać się ze stwierdzeniem, że przed swoim upadkiem, tj. sięgnięciem po zakazany owoc, pierwsza para ludzka była doskonała, że nasz praojciec – Adam – był doskonały. Co przez to na ogół rozumiemy? To, że Stwórca uczynił pierwszego człowieka bez wad, defektów moralnych, umysłowych i fizycznych. „I spojrzał Bóg na wszystko, co uczynił, a było to bardzo dobre”. Dzieło Boga było na tyle perfekcyjne, na ile to od Niego zależało. Jest to prawda, że takie było Jego dzieło. Kiedy jednak spróbujemy odszukać w Piśmie Świętym wersety jasno stwierdzające, że Adam lub Ewa byli doskonali – nie znajdziemy ani jednego. Biblia nie nazywa ich doskonałymi. Jaka może być tego przyczyna?

Wierna jest ta mowa i wszelkiego przyjęcia godna, iż Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby grzeszników zbawił, z których jam jest pierwszy.
Alem dlatego miłosierdzia dostąpił, aby na mnie pierwszym okazał Jezus Chrystus wszelką cierpliwość na przykład tym, którzy weń uwierzyć mają ku żywotowi wiecznemu.
1 Tym. 1:15-16 (BG)

Kiedy czytamy początek tej osobistej korespondencji Pawła z Tymoteuszem, która jest tak cenna dla Kościoła jako źródło nauk i świadectwo życia pierwszych chrześcijan, nasze oczy mogą się dłużej zatrzymać na fragmencie z wersetu 15. Jest tam dziwne orzeczenie: „jestem pierwszy z grzeszników”. Co przez te słowa Apostoł chciał o sobie samym powiedzieć? W jakim sensie albo kolejności święty Paweł przedstawia siebie jako pierwszego z grzeszników?

DAWID NA GÓRZE (2 Sam. 15:1-9, 10-18, 19-28, 29-37)

Był w życiu króla Dawida moment, w którym bardzo potrzebował kontaktu z Panem Bogiem. Szukał rozmowy z Panem dlatego, że znalazł się w krytycznej sytuacji. Oto jego własny syn, Absalom, odmówił mu posłuszeństwa jako dziecko i poddany, uzurpatorsko przejął władzę i nadciągał pod mury Jerozolimy, aby obalić swego ojca.

Synami Efraima byli: Szutelach, jego synem był Bered, jego synem Tachat, jego synem Eleada, jego synem Tachat, Jego synem był Zabad, jego synem Szutelach, jego synami Ezer i Elead. Lecz zabili ich ludzie z Gat, urodzeni w tej ziemi, gdyż tamci wyruszyli tam, aby zająć ich stada. Efraim, ich ojciec, opłakiwał ich przez długi czas i wtedy przychodzili jego bracia, aby go pocieszać.
1 Krn 7:20-28

Patriarcha Efraim, syn Józefa Egipskiego i Asenaty, pojawia się dwukrotnie na kartach Starego Testamentu.

W 48 rozdziale księgi Rodzaju, na temat którego jest nasz pobieżny tekst, znaleźć można szczególny opis – pożegnanie umierającego ojca z synem. Sędziwy Jakub, głowa rodu, zbiera po raz ostatni siły i wzywa Józefa, umiłowanego syna z ukochanej kobiety, aby przekazać mu swoją wolę. W spotkaniu tym uczestniczą też chłopcy, a może nawet już młodzieńcy, obaj urodzeni przed latami głodu w Egipcie (1 Mojż. 41:50-52). Mogli mieć już 19-21 lat, może byli urodzeni rok po roku, co można łatwo obliczyć na podstawie następujących wersetów: 1 Mojż. 45:11; 47:9, 28. Wyobrażam sobie takich młodych chłopaków, prowadzonych do dziadka, którego nie znali, jeszcze w dodatku schorowanego, u kresu sił. Klęczą przed nim, a on kładzie dłonie na ich głowy i błogosławi im.

A on im rzekł: Przetoż każdy nauczony w Piśmie, wyćwiczony w królestwie niebieskiem, podobny jest człowiekowi gospodarzowi, który wynosi z skarbu swego nowe i stare rzeczy. Mat 13:52 (BG)

Pan Jezus przyszedł na świat z nową nauką. Nowa była ona dla ludzi – świat duchowy powstał w oparciu o nią i każdy jej w niebie przestrzega. Ale dla Izraelitów, przyzwyczajonych od setek lat do opartego na literze Prawa nauczania Mojżesza i proroków, lekcje Jezusa i apostołów były istotnie nowe, zarówno pod względem treści, jak i ich filozofii. A sens powyższych słów Jezusa brzmi: zwolennicy Jezusa, wykształceni w mądrości Starego i Nowego Testamentu, będą mieli pod dostatkiem starych i nowych głębokich prawd biblijnych. Nawet te stare staną się „nowe”, kiedy padnie na nie promień Ewangelii, rozjaśniającej ich ukryty do tej pory sens – etyczny, typologiczny... Chciałbym skupić się pokrótce na tych „nowościach”, nie tylko nowotestamentalnych, ale również nowościach w sensie ogólnym, na naszej potrzebie nieustannego poszukiwania nowych składników dla naszej wiary, dla naszych „naczyń przeciekających”. Może wyglądać, że staram się udowadniać oczywistości, zauważam jednak taki problem w chrześcijańskiej społeczności, do której należę, a myślę, że w każdej podobne problemy o różnym stopniu nasilenia występują, więc reaguję na to swoim tekstem.

Wyszedł tedy Anioł on, który ze mną mówił, i rzekł mi: Podnieśże teraz oczu swych, a obacz, co to jest, co wychodzi. I rzekłem: Cóż jest? A on odpowiedział: To jest efa wychodzące. Potem rzekł: Toć jest oko ich przypatrujące się wszystkiej ziemi. A oto sztukę ołowiu niesiono, a przytem była niewiasta jedna, która siedziała w pośrodku efa. Tedy rzekł Anioł: Toć jest ona niezbożność; i wrzucił ją w pośród efa, wrzucił i onę sztukę ołowiu na wierzch efy. A podniósłszy oczu swych ujrzałem, a oto dwie niewiasty wychodziły, mające wiatr w skrzydłach swych, a miały skrzydła, jako skrzydła bocianie, i podniosły ono efa między ziemię i między niebo. Tedym rzekł do onego Anioła, który mówił zemną: Dokądże niosą to efa? I rzekł do mnie: Aby mu zbudowano dom w ziemi Senaar, gdzieby umocnione było i postawione na podstawku swoim.
Zach. 5:5-11 (BG)

Spróbuję opisać własnymi słowami ten fragment Biblii. Oto dwie uskrzydlone kobiety (żeńskie anioły?) unoszą w górę między niebo a ziemię dzban, w którym pod ołowianą pokrywą uwięziona jest trzecia kobieta. Kidnaping? Co więcej, inny anioł, który pokazuje to zjawisko prorokowi Zachariaszowi, nie uwalnia jej, lecz nazywa ją „bezbożnością” i powstrzymuje przed opuszczeniem pojemnika. Bocianoskrzydłe niewiasty zabierają efę z jej żywą zawartością do ziemi Szinear, czyli starożytnej biblijnej krainy, której stolicą jest Babilon. Tam dla dzbanu wybudowana ma zostać świątynia – „dom”.

Przyszedłem, abym ogień puścił na ziemię, i czegoż chcę, jeśli już gore? (…) Mniemacie, abym przyszedł, pokój dawać na ziemię? Bynajmniej, powiadam wam, ale rozerwanie. Albowiem od tego czasu będzie ich pięć w domu jednym rozerwanych, trzej przeciwko dwom, a dwaj przeciwko trzem. Powstanie ojciec przeciwko synowi, a syn przeciwko ojcu, matka przeciwko córce, a córka przeciwko matce, świekra przeciwko synowej swojej, a synowa przeciwko świekrze swojej (Łuk. 12:49,51-53).

Dziwnie brzmią takie słowa w ustach Księcia Pokoju, Łagodnego Mistrza, prawda? Ale chyba każdy się zgodzi, że nie był On żadnym rewolucjonistą ani szerzycielem niepokojów społecznych. Nie znamy też ani jednej historii, w której podkładałby On ogień, dokonywał zniszczeń, wniosek stąd, że przesłanie to jest metaforą. Metaforą czego? Myślę, że głębokiego podziału, który rozdwoi ludzkość na tych, którzy idą za Nim i na Jemu przeciwnych. Ten podział rozdwaja nawet pojedynczego człowieka, zgodnie z wersetem z Hebr. 4:12.

Aby w rozrządzeniu zupełności czasów w jedno zgromadził wszystkie rzeczy w Chrystusie, i te, które są na niebiesiech, i te, które są na ziemi (Efez. 1:10).

I żeby przezeń z sobą pojednał wszystko, uczyniwszy pokój przez krew krzyża jego; przezeń, mówię, tak to, co jest na ziemi, jako i to, co jest na niebiesiech (Kol. 1:20)

Poniższe przemyślenia składają się głównie z przypuszczeń, albowiem mówić będę o świecie, który jest starannie skryty naszym oczom, a ilość wartościowych, to jest biblijnych informacji na ten temat jest celowo skąpa. Nie znajduję jednak powodów, dla których należałoby wstrzymać się od stawiania opartych na Piśmie Świętym hipotez, od łączenia faktów, od uczenia się na pomyłkach nawet, ponieważ nasz praojciec w wierze, Abraham był przykładem takiego podejścia. Przez troskliwe analizowanie słów Bożych dochodził do naprawdę nieprawdopodobnych, jak każdy przyzna, wniosków, zważywszy na to, jak niewiele ze swego planu objawił w tamtych czasach ludziom jego Przyjaciel. A mowa będzie o aniołach.

List do Rzymian 9:1-4:

Prawdę mówię w Chrystusie, nie kłamię, a poświadcza mi to sumienie moje w Duchu Świętym, że mam wielki smutek i nieustanny ból w sercu swoim. Albowiem ja sam gotów byłem modlić się o to, by być odłączony od Chrystusa za braci moich, krewnych moich według ciała, Izraelitów (…) (BW)

Prawdę mówię w Chrystusie, nie kłamię, potwierdza mi to moje sumienie w Duchu Świętym, że w sercu swoim odczuwam wielki smutek i nieprzerwany ból. Wolałbym bowiem sam być pod klątwą [odłączony] od Chrystusa dla [zbawienia] braci moich, którzy według ciała są moimi rodakami. Są to Izraelici (…) (BT)