...razem z latem czeka rzeka, razem z rzeką czeka las… Śpiewałam tę piosenkę przed wieloma laty z dużym zapałam:

Gdy szukasz Boga popatrz na kwiaty, popatrz na góry i ciemny las.
Z każdej wędrówki wrócisz bogatym i nową treścią wypełnisz swój czas.
Bo cały świat jest pełen śladów Boga i każda rzecz zawiera jego myśl.
Wspaniały szczyt, błotnista, wiejska droga, to Jego znak, który zostawił ci.

Na szkolne podwórka wrócił gwar, śmiech, harmider. Grupy uczniów można spotkać na dworcach kolejowych, na parkingach przy autobusach, zalecono bowiem spotkania integracyjne. Wiadomo już, że relacje międzyludzkie, ograniczone przez zdalne nauczanie, są najtrudniejsze do nadrobienia.

Wielu uczniom ciężko było wracać do szkoły. Przywykli do wstawania w ostatniej chwili, bez potrzeby ubierania się, czesania, robienia makijażu . Kłopoty z połączeniem zawsze można usprawiedliwić brakiem dostępu do internetu, zawodnym sprzętem. Pokazywać się nie trzeba, bo np. zepsuła się kamerka. Tłumaczeń było mnóstwo. I już gołym okiem widać, ale i słychać, że pojawią się nowe problemy dla szkolnych pedagogów i psychologów.

W głąb oceanu

Możliwości, jakie daje obecnie precyzyjny sprzęt, pozwalają zaglądać tam, gdzie wzrok dotąd nie sięgał. Sondowanie głębin zaowocowało odkryciem nieznanych gatunków flory i fauny.  „Nie ma zwierząt brzydkich”, pouczała nas prelegentka podczas zajęć w ramach zielonej szkoły, kiedy krzywiliśmy się na widok niektórych nieznanych wcześniej stworzeń, głównie ryb, bo ich dotyczyła jej opowieść. Trudno się zgodzić, bo i kolory odpychające, i pysk jakoś mało przyjazny. W oceanarium w Gdyni też niektóre ryby denne budziły odrazę. Ale może warto posłuchać podpowiedzi, poznać, zrozumieć i wtedy wszystko wydaje się ładniejsze.

Smutno, że dopiero śmierć otwiera potrzebę bliższego poznania.

Siedział wiele lat obok. Mówił, nawet prezentował, ale nigdy nie opowiadał o sobie, o swojej drodze do orderów, zaszczytów. Uznanie, podziw były z boku, jakby niepotrzebny dodatek.

Wiele spraw dzieje się tak, jak śpiewał Czesław Niemen w piosence: Gdzieś obok nas życia nurt. Obok nas świateł blask, miasta rytm,gwar i szum. Obok nas płynie tłum, obok nas tyle zmian niesie czas, dzieje się tyle spraw.

Historię i obyczaje zakonów katolickich znam słabo. Nie bardzo wiem, czym się zajmują poszczególne zgromadzenia zakonne, nie odróżniam ich strojów, poza tymi, które czasami widuję na ulicy. Franciszkanie działają aktywnie, w różny sposób wspierając wiernych, np. pomagają w nauce uczniom czy prowadzą istniejącą już od wielu lat Akademię Wiedzy. „Chłopcy” z prenowicjatu, jak mówi o nich znajoma polonistka, która ma z nimi zajęcia, też podejmują różne aktywności, w zależności od składu osobowego, podczas trwającej rok nauki. Potem zostają zakonnikami, albo i nie, bo ten roczny czas ma sprawdzić, czy tego faktycznie chcą.

Autor opasłej książki* próbuje zebrać wszystkie najważniejsze zdarzenia, jakie tworzą historię miasta absolutnie niezwykłego. Centrum kultów, cel pielgrzymek, wycieczek, miejsce spotkań, ale i handlu, pracy, nauki, gdzie można się zgubić, ale i odnaleźć to, co najważniejsze. Jerozolima.

* Simon Sebag Montefiore, Jerozolima. Biografia

Kolejna wiosna.

Szczepimy się.

Oni nie. On też nie. Dlaczego? A kto to wie?

Wybieramy szczepionkę.

Ty jaką? Tę? A dlaczego? Ja fatalnie się po niej czułem, męczyłem się dwa dni. Ale w sumie wolę dwa dni niż przechorować w szpitalu tego wstrętnego wirusa. A Ty?

Takie przed laty nie pojawiały mi się, a może nie miałam odwagi ich postawić, a może mnie to nie interesowało? Ewangelie wystarczały jako „tak i amen”.

Pani, która miała z nami zajęcia z literatury staropolskiej, bardzo była krytyczna wobec tych studentów, którzy nie znali Biblii. Ja zaś byłam krytyczna, kiedy mi kazała czytać staropolskie teksty, w których było wiele zmyśleń, bajkowości, gdy próbowano dociec, jaki był Jezus jako dziecko, jakim był chłopcem. Zacytuję jedną opowieść z „Rozmyślań przemyskich” (połowa XV wieku).

Często i z różnymi sytuacjami kojarzą mi się błyskotliwe wiersze dawnych poetów adresowane niby dla dzieci. Ale czy rzeczywiście tylko dla milusińskich były pisane?

Poczytajmy. Pięknie interpretuje takie teksty Zbigniew Zborowski, aktor. Kto zna jego głos, może sobie wyobrazić, jak on by przeczytał poniższy wiersz.

Lubię tę piosenkę Kuby Sienkiewicza, a taka opinia, usłyszana niedawno w opozycji do zachwytów lasem, przyrodą, uświadomiła mi, że mogę ją uważać też za moją. Choć dla pełnej uczciwości muszę dodać, że do codziennego życia lubię małe miasta, w dużych natomiast chętnie bywam od czasu do czasu. Ale zachwyca mnie wtedy anonimowość, możliwość gapienia się na ludzi, na ich zachowania, sposób chodzenia, gesty i w co są ubrani, słuchanie rozmów w tramwaju, na deptaku, w parku. Podziwiam nowoczesne drogi, rozjazdy, całą myśl inżynierską, która pozwala żyć w blokach, korzystać z dróg, czasami tak zapętlonych, że podziw budzi, jak te auta docierają do celu, nie wpadając ustawicznie na siebie. Miasta zrobiły się ładne, pojawiły się strefy zieleni z miejscami do aktywnej rekreacji, nowoczesne place zabaw dla dzieci, a nawet psów.

Krzysiu,

nasi synowie w tym roku kończą 33 lata. Mojemu brakuje dokładnie pół roku, Twój właśnie teraz osiągnie taki wiek, jak ten stojący przed Piłatem, Herodem, Faryzeuszami oraz gromadą uczniów, wiernych słuchaczy, kobiet, ale i tych, którzy zaraz zaczną krzyczeć: „Ukrzyżuj go”.

Takich mamy dorosłych synów, a przecież jeszcze niedawno buntowali się, chodzili swoimi drogami, szukali własnego miejsca w życiu. Dobrzy koledzy. Teraz mężowie, ojcowie, zaczynają przeżywać pierwsze rodzicielskie niepokoje. Tacy młodzi.

Najważniejszym świętem wiosennym dla Żydów był Pascha. Należało się przygotować, wtedy w Egipcie szczególne, ale i potem, zgodnie z nakazem danym Mojżeszowi.

Najważniejszym świętem chrześcijańskim jest Wielkanoc, z dniem Zmartwychwstania.

Czas poprzedzony oczekiwaniem, rekolekcje, czy jak byśmy go nie nazwali, jest po to, by przypomnieć sobie życie, misję, dzieło, należycie uczcić Zmartwychwstałego.

„Albowiem nie jest Bóg niesprawiedliwy, aby zapomniał o pracy waszej i pracowitej miłości, którą pokazaliście imieniu Jego, gdy służyliście świętym” Hebr. 6:10

Drogi Adamie.

Nie napisałam listu, który zaczęłabym prawdopodobnie tak zwyczajnie. Nie zadzwoniłam, choć mnie wiele razy do tego zachęcano. Nie zajrzałam też już dawno do pudła z listami, gdzie mam kilka także od Ciebie. Pamiętam jedynie, że zawierają słowa „w czas powiedziane”.

Zmarł.

Przegrał walkę.

Taki młody, jeszcze tyle przed nim.

Terapia nie pomaga.

Przegrywa z rakiem, ma piątkę dzieci...

Zmarła Irit Amiel. We śnie, uspokojona widokiem nowo narodzonego prawnuka. Znana i w Polsce izraelska pisarka miała prawie 90 lat.

Przeżyła szczęśliwe dzieciństwo w zamożnej częstochowskiej rodzinie. Potem przyszło rozstanie z rodzicami, kiedy to ojciec wypchnął ją, ośmioletnią dziewczynkę, z getta na częstochowską ulicę, by chociaż ona ocalała.