Bardzo podoba mi się zdanie Umberto Eco, że „książek nie kupuje się po to, żeby je przeczytać, ale żeby je mieć”. Kiedy ustawiałam na półce kazania Carla Hegensicka, ciekawe, nowoczesne, marzyłam, by mieć rozważania bliskich mi kaznodziejów, z którymi rosłam, dojrzewałam w życiu z Panem Bogiem. I teraz z ogromnym wzruszeniem i radością, a nawet swoistą dumą, trzymam w dłoni książkę przygotowaną przez Daniela Kaletę: „Rabbi Jeszua Ha-Nocri – Przykazania na każdy dzień roku”.

Wielu spośród nas fascynuje czy interesuje kultura żydowska. Jeśli jest okazja, uczęszczamy na spotkania z autorami, rabinami, bierzemy udział w obchodach żydowskich świąt czy festiwalach. Dużo też czytamy, wszyscy znamy choć kilka prawdziwych opowieści z czasów Holokaustu. Porusza nas niezwykła twórczość Irit Amiel, Hanny Krall czy przejmujące rozmowy pokolenia dziadków, rodziców i dzieci obarczonych traumą wojny, a przeprowadzone i zapisane przez Mikołaja Grynberga.

„Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie miało być poznane i nie miało wyjść na jaw” (Ew. Łukasza 8:17 BW). Kiedyś niepokoiło mnie to zdanie. Czyli nie mogę mieć żadnych tajemnic, nic tylko mojego, własnego? I doczekałam czasów, kiedy jest wręcz potrzeba opowiadania o sekretnych sprawach, myślach, marzeniach. Wystarczy zobaczyć, jak dobrze sprzedają się biografie, bardzo osobiste opowieści, zapisy rozmów. Na portalach społecznościowych też „wszystko na sprzedaż”. To już budzi czasami mój niesmak.

Katarzyna Zimmerer, Kronika zamordowanego świata. Żydzi w Krakowie w czasie okupacji niemieckiej. Książka została wydana przez Wydawnictwo Literackie w 2017 roku. Gruba, więc choć sporo dobrych opinii o niej słyszałam, sięgając, postanowiłam jedynie przejrzeć.

Ale takiego tekstu nie da się tylko przejrzeć. Może to był mój sposób na radzenie sobie z bieżącymi, zatrważającymi widokami, choćby trumien wywożonych z Bergamo. Ludzi zabił wirus. Na cmentarzach zabrakło miejsc. Przed laty ludzie ludziom zgotowali niewyobrażalne cierpienia.

Serial ma dwadzieścia cztery godzinne odcinki. Oczywiście, po kilka godzin oglądać nie warto, lepiej smakować po kawałku, jak zaproponowali twórcy. Ale godziny przy filmie wydają się chwilą.

Anna Pamuła - POLACOS, Chajka płynie do Kostaryki.

Któregoś dnia usłyszałem w radio autorkę opowiadającą o swojej książce.

Zainteresowało mnie. Właściwie nic nie wiedziałem o Żydach w Kostaryce. W Ameryce tak, ale tej Północnej: USA lub Kanadzie.

Amos Oz, Judasz

Jeśli ktoś myśli, że jest to książka religijna, niech po nią nie sięga. Jeśli ktoś sądzi, że dowie się wszystkiego o Judaszu i ustali sobie ostateczny pogląd na tę postać i jego czyn, niech tej książki nie czyta.

Ciekawa książka – im dłużej czytałem, tym wciągała mnie bardziej. Wydawcom – Fundacji „Straż” należą się podziękowania za tak trafną inicjatywę, tłumaczowi – za pracę, ale najwięcej uznania oddać trzeba Autorowi. Parafrazując jego słowa^* – biografia, którą F. Zydek napisał, jest najlepszym przykładem tego, co potrafi sumienny historyk kierujący się wolnością myśli oraz rozumienia wiary. Nie zapominajmy, że Fredrick Zydek jako chrześcijanin był nie badaczem Pisma Świętego, ale metodystą.

Autor: THOR HANSON; tłum. Adam Wawrzyński,
4A oficyna Żółwin 2016
Tytuł oryginału: The Triumph of Seeds – How Grains, Nuts, Kernels, Pulses & Pips Conquered the Plant Kingdom and Shaped Human History

“Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg, widząc, że były dobre, rzekł: Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona. I tak się stało”. [Biblia Tysiąclecia V, Rdz 1:10,11]

Warto przeczytać: Anna Kamińska, Simona

Otrzymałam od zaprzyjaźnionej absolwentki, wykształconej pani scenograf smsa: czy chce pani do biblioteki rzeźbę inspirowaną postacią literacką? Pierwszą myślą było, a cóż ja z tym pocznę, skoro szkołę niebawem będą wygaszać, ale oczywiście odpisałam, że chcę. I następnego dnia, rankiem, Agnieszka przytargała pudło z krukiem Koraskiem – metaloplastyka z elementami drewnianymi. Nie znałam bohatera, ale natychmiast zakupiłam książkę, w której jest opisany i zdobi okładkę.

Z wypiekami na twarzy czytam ostatnio biografię człowieka, który w dużym stopniu ukształtował moje życie. Jest to dla mnie niesamowita przygoda, podróż po czasach, w których żył ten człowiek i w których kształtował się światopogląd tak zbieżny z moim. Co wieczór mam wielką przyjemność poznawania kogoś mi bliskiego, z kim nie miałam okazji do tej pory się poznać.

Zapraszamy Was do Małopolskiego Centrum Dźwięku i Słowa w Niepołomicach 1 stycznia 2017 o godz. 18.00 na noworoczny koncert chrześcijańskiego chóru Syloe.

O tym koncercie można by napisać krótko – „pieśni o Bogu” – i na tym zakończyć informację.

Można też napisać więcej. O tym, dlaczego w ogóle organizować jakiś koncert? Dlaczego akurat taki? Dlaczego te utwory są grane i śpiewane w „inny” sposób, niż zwykle? Skąd taki tytuł?

Byłem na spektaklu „Pasja” przygotowanym przez Stowarzyszenie Sztukmisja. To niezwykłe przeżycie. Sądzę, że będzie niezwykłe dla wszystkich, którzy wielokrotnie czytali ewangelie i próbowali wyobrażać sobie, że są w centrum ewangelicznej akcji. Bo ten spektakl polega właśnie na tym, że widzowie są w centrum akcji!

Do niedawna miałam w głowie sielankowe obrazki „krainy łagodności”, ale wróciło pytanie, kiedy obejrzałam film „Kolory raju”, irańskiego reżysera Majid Majidiego, z muzyką Alireza Kohandairy, zdjęcia wykonali: Hashem Attar, Mohammad Davudi.

Majid Majidi pokazuje nam kilka dni z życia niewidomego chłopca, ale tyle w tej opowieści pozytywnych przesłań, piękna, że smutne zdarzenia są refleksją: samo życie. Niosą też pocieszenie, bo prawdziwe uczucia zwyciężają.