"Biada, biada, wielka stolico, Babilonie, stolico potężna! Bo w jednej godzinie sąd na ciebie przyszedł!" A kupcy ziemi płaczą i żalą się nad nią, bo ich towaru nikt już nie kupuje. - Obj. 18:10-11

Apteka w centrum dużego miasta. Na niewielkiej przestrzeni umieszczono obok siebie kilka stanowisk, w odległości niespełna metra. Przy każdym czeka farmaceutka gotowa spełnić oczekiwania klienta. Tak naprawdę to żadna nie czeka, wszystkie mają pełne ręce roboty. I jeszcze kilka osób stoi w kolejce. Nad każdym stanowiskiem kamera. Przy każdym stanowisku jest wszystko, co pozwala szybko obsłużyć pacjenta. Są też ulotki o preparatach, a na podstawkach do pieniędzy – zdjęcia i inskrypcje zachęcające do zakupów.

Ponownie udało się niektórym naszym milusińskim spotkać na pięciodniowym zimowisku w Krakowie. Tym razem czekało ich spore wyzwanie – mieli zbudować model Przybytku według biblijnego opisu przekazanego przez Mojżesza.

Krótka letnia rozmowa z długo nie widzianym znajomym i jego uwaga: w Stanach dużo mówi się o możliwościach mózgu. Nie wiedziałam co ma na myśli, teraz, po paru miesiącach już wiem. Jestem po kilku spotkaniach w ramach kursu z neurodydaktyki; zajęcia takie sobie, ale zagadnienie ogromnie ciekawe. Dostaliśmy książki, które zamierzam przestudiować (polecam zainteresowanym: Marzena Żylińska, Neurodydaktyka).

Jest 8 stycznia 2015. Mieszkam we Francji, a Francja obudziła się dziś wstrząśnięta atakiem na redakcję gazety „Charlie Hebdo”. Właśnie za pracę w tej redakcji zamordowano 12 osób. Wszyscy komentatorzy jednogłośnie potępiają to, co zrobili zabójcy w imię religii i Allacha. Ja też. Nie ma słów, by określić okrucieństwo i barbarzyństwo tego czynu.

- To tam, za górą. Przyjedźcie – zapraszali serdecznie. Wiele razy już zapraszali. Wreszcie zdarzyła się dobra okazja, by odwiedzić.

„Za górą” znaczyło przejazd przez ruchliwe miasto, ale to tereny znane naszej przewodniczce, więc poszło gładko.

I była długa wojna między domem Saulowym i między domem Dawidowym. Wszakże Dawid postępował, i zmacniał się; ale dom Saulów schodził i niszczał (2 Sam 3:1).

Lubię staropolszczyznę, może sprawiły to lata lektury Biblii Gdańskiej. Lubię gwarę, bo zaskakująca jest trafność i pojemność określeń. Jednym słowem można wyrazić to, na co potrzebne byłoby całe polskie zdanie. Jak w zacytowanym wersecie.

„Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu,
Wznośmy okrzyki na cześć Skały zbawienia!”
Przyszłam, radośnie śpiewałam Panu,
wznosiłam okrzyki na cześć Skały zbawienia
(skorzystałam z zaproszenia na warsztaty chóru Syloe).

Tak nadszedł dzień Przaśników, w którym należało ofiarować Paschę. Jezus posłał Piotra i Jana z poleceniem: Idźcie i przygotujcie nam Paschę, byśmy mogli ją spożyć. Oni Go zapytali: Gdzie chcesz, abyśmy ją przygotowali? (Łuk. 22:7-9)

Polecam więc przede wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władzę, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne z całą pobożnością i godnością. Jest to bowiem dobre i miłe w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy.
(1 Tym. 2:1-4)

Jak do tej pory w moim niezbyt długim życiu trudno mi było znaleźć praktyczny wymiar słów apostoła Pawła do Tymoteusza: Zanoście błagania i modlitwy za królów i wszystkich przełożonych. Jakoś tak w demokratycznych ustrojach ciężko sobie wyobrazić modlitwy za prezydenta czy premiera.

Ale... Właśnie, jest jedno „ale”.

Zawsze uważałam, że sześćdziesięcioletni człowiek wszystko, co najlepsze ma już za sobą. Ostatnio zmieniłam zdanie. Wpłynęło na to kilka czynników:

14 lat temu po raz pierwszy pojechaliśmy do Białowieży. Trochę była to zabawa, trochę eksperyment. Taki format jak „zgrupowanie chóru” znaliśmy od dziecka, ale po raz pierwszy pojechaliśmy sami. Bez rodziców.

Przez te 14 lat wiele się wydarzyło. Zaśpiewaliśmy dziesiątki koncertów, stworzyliśmy setki utworów, poznaliśmy mnóstwo ludzi. Syloe stało się przyzwyczajeniem, drugim domem, miejscem nawróceń, przystankiem w drodze.

Prezydent Autonomii Palestyńskiej, Mahmoud Abbas, w bożonarodzeniowych pozdrowieniach napisał, że: „Jezus był palestyńskim posłańcem, który miał stać się przewodnim światłem dla milionów ludzi na całym świecie”. W reakcji na te słowa rzecznik izraelskiego ministerstwa spraw zagranicznych, Yigal Palmor, w wypowiedzi dla poniedziałkowego wydania „The Times of Israel” stwierdził: „Powinien był przeczytać sobie najpierw Ewangelię, zanim zabrał się za głoszenie takich obraźliwych nonsensów. Wybaczamy mu jednak, bo nie wie, co czyni”.

Kiedy przeczytałam tytuł artykułu „śpieszmy się kochać łupki, tak szybko się skończą”, obudziło się moje oburzenie na wszelkie takie językowe nadużycia. To wykorzystanie popularnej frazy z poezji księdza poety „śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą”, i tak już nieco wyeksploatowanej, wydaje mi się, delikatnie mówiąc, bardzo niestosowne. W czasach kiedy wszystko wszystkim wolno, taki głos brzmi anachronicznie, ale zdecydowanie uważam, że są granice. Gdyby ktoś to powiedział w luźnej rozmowie, nie czepiałabym się, ale taki tytuł w poczytnej, codziennej gazecie, budzi mój sprzeciw.

Obcy przybysz, który mieszka z wami, niech będzie jako tubylec wpośród was samych, będziesz go miłował jak siebie samego… 3 Ks. Mojż. 19:34

Za granicami kraju był razy dwa. Z czeluści piwnicznego zakładu wyrwała go idea międzynarodowych spotkań chrześcijan. Nad morzem…, może w końcu raz, kiedyś…

Praca, przede wszystkim praca.

A tu na starość taka emigracja…

Przepraszam, jeśli kogoś zszokowało to zestawienie w tytule. Teoretycznie należałoby uważać, że wymienione dwie postacie nie mogą mieć absolutnie nic wspólnego ani z sobą nawzajem, ani z Polską. A jednak.