Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił - Ew. św. Łukasza 5:10

Drodzy żeglarze,

Czyż ubiegły rok nie był dla Was łaskawy?
Czyż nie zbieraliście obfitych połowów?
Czyż społeczności z waszymi towarzyszami nie pobudzały Was do wzrostu w poznanie woli Naszego Ojca?

„Chcemy być zabawiani, lubimy się rozerwać. Nawet kościoły stały się bardziej domami kultury niż domami modlitwy i Słowa. Kazania stają się coraz krótsze, kaznodzieje muszą nieźle się natrudzić, aby zainteresować słuchaczy. Czyta się coraz mniej Słowa Bożego, a za to mamy więcej dowcipów, opowieści z książek czy seriali, które „leciały” w tygodniu. Kaznodzieje rozpaczliwie szukają jakiegoś punktu stycznego ze słuchaczami, i tym punktem staje się film, muzyka, lub cokolwiek innego z tego świata. Fragment z Biblii, codzienne doświadczanie więzi z Bogiem, staje się coraz rzadziej elementem łączącym kaznodzieję ze słuchaczami”.

Smutno, że dopiero zdjęcie, tabliczka z imieniem i nazwiskiem, daty, zwłaszcza ta druga, śmierci, ożywiają osobę, wspomnienia, wielkie obszary wspólnego życia, czas dzieciństwa, dorastania.

Ciocia Jasia była w moim życiu od zawsze i wydawało się, że tak już zostanie. Nawet kiedy pojawiły się oznaki starości, słabości, kiedy choroby nie poddawały się ziołom, kropelkom, myśl, że czas rozstania może nastąpić niedługo, jakoś się nie pojawiała. I znowu smutno, chociaż jest świadomość, że tak lepiej, że się nie męczy, że dosyć już przeżyła dobrego i złego, że czas odpocząć. Ale w pamięci zostanie uśmiechnięta, zawsze z dobrym słowem, zawsze szeroko otwierająca drzwi i serce.

Odczuwam ostatnio chęć czynienia dobra. Nie jakiegoś wyszukanego, na wielką skalę, ale takiego zwykłego, normalnego. Zauważyłem ponadto, że choć zło czyni się szybciej i bardziej ekscytuje, to jednak właśnie dobro smakuje dłużej, a im dalej, tym ten smak jest przyjemniejszy. Zło daje chwilowy posmak, który staje się gorzki w ustach tak bardzo, że chce się go wypluć. Dobro jest słodkie jak miód – jego smak zostaje na języku.

Kończy się właśnie święto Simchat Tora. Żydzi cieszyli się Torą. Wyrażali radość w głośny i manifestacyjny sposób. Tańczyli ze swymi ozdobnymi zwojami. Ja cieszę się moją Biblią codziennie i w głębi serca, bo nie nauczono mnie rytualnego uzewnętrzniania uczuć religijnych. Może to dobrze, a może źle, nie wiem. Czasami jednak gdzieś w odległym zakamarku duszy odżywa we mnie tęsknota za ową „zewnętrznością”, której nigdy nie poznałem. Ale nawet i to uczucie wyrażam w sposób powściągliwy.

Kiedy pojawia się informacja: wpadniemy do was, rozglądam się po domu, co sprzątnąć, co schować. Nie mam obyczaju wymiatania wszystkich kątów kiedy mają pojawić się goście, ale lubię mieć poczucie bezpieczeństwa i przestrzeni.

Za wszystko, co otrzymałem
Za wszystko, czego nie otrzymałem
Za każdy grymas bólu serca
Za każdą łzę na policzku
Za sen spokojny oraz brak snu

Czasem zastanawiam się nad treścią pewnej pięknej pieśni, śpiewanej przez mój zbór na powitanie gości. Jest to utwór „Witamy serdecznie” 453 z Pieśni Brzasku Tysiąclecia, wykonywany często na konwencjach, większych zebraniach, zjazdach itp. Zacytuję zwrotkę, nad którą chciałbym się krótko zastanowić:

Witamy serdecznie w tym gronie Was dziś,
Nas łączy tu społecznie jedynie Pański krzyż.

A to wiedz, że w dniach ostatecznych nastaną trudne czasy. - 2 Tym. 3:1

Adam i Ewa zostali stworzeni po to, by w wiecznym swoim życiu ładnie żyć i sprawiać radość Panu Bogu. Niestety, jak wiemy, Stwórca krótko miał pociechę ze swych stworzeń. A przecież mogli wiecznie żyć w raju, nie znać co to ból, choroba, pot, ciężka praca i na końcu drogi – śmierć…

Lubię smażyć naleśniki. Mam czas, żeby przebywać nie tylko z patelnią, ale przede wszystkim z Panem Bogiem, ze sobą i oknem…. Pomiędzy kolejnymi porcjami ciasta lubię przez nie spoglądać. Patrzę i myślę o tym, co dzieje się po jego dwóch stronach.

Wolna kobieta wraz z nadejściem lata poczuła się jeszcze bardziej wolna. Promyki słońca zwiastowały nadchodzące wakacje, a ptaki niebieskie przypominały, że ona też nie musi nadmiernie martwić się o swe jutro. Zaczęła nucić pieśń, którą przed laty śpiewała z przyjaciółmi przy akompaniamencie gitary: „...wolnym być, wolnym być, czy ty wiesz, co to jest wolnym być?” („Cegiełki”, nr 99)

Kocham Światło, szczególnie to rozmigotane, pobłyskujące na powierzchni wody, korze drzew, pomiędzy źdźbłami traw, zawsze przemieszane z cieniem, pastelowe lub nasycone-ciepłem. Mogłabym godzinami podziwiać ten świetlisty taniec. Oglądać pod światło półprzezroczyste porzeczki, żyłkowate konstrukcje liści i płatków kwiatów, szklane butelki napełnione czerwonością soków, zielenią oliwy, wszystkie półcienie i światłocienie, jasne plamy na drewnianej podłodze a nade wszystko światło we włosach.

W niemieckim śpiewniku po zmarłej starszej osobie znalazłem kartkę z takim oto błogosławieństwem:

Niech Pan będzie przed tobą,
by ci pokazywać właściwą drogę.

Jak dziecię odstawione od piersi u swej matki, Tak we mnie spokojna jest dusza moja. (Psalm 131:2)

Skoro moje piersi są dość blisko serca, trudno nie myśleć o nich poważnie…

Przed chrztem w Hebdowie.

Doznajemy wzruszeń – w niektórych chwilach nawet się ich spodziewamy. Czasem wystarczy słowo, imię, które jak powiedział prowadzący „być może teraz Pan Bóg zapisuje w Niebie”, a nasze poruszenie jest niewspółmierne do przewidywań.