Na szkolne podwórka wrócił gwar, śmiech, harmider. Grupy uczniów można spotkać na dworcach kolejowych, na parkingach przy autobusach, zalecono bowiem spotkania integracyjne. Wiadomo już, że relacje międzyludzkie, ograniczone przez zdalne nauczanie, są najtrudniejsze do nadrobienia.

Wielu uczniom ciężko było wracać do szkoły. Przywykli do wstawania w ostatniej chwili, bez potrzeby ubierania się, czesania, robienia makijażu . Kłopoty z połączeniem zawsze można usprawiedliwić brakiem dostępu do internetu, zawodnym sprzętem. Pokazywać się nie trzeba, bo np. zepsuła się kamerka. Tłumaczeń było mnóstwo. I już gołym okiem widać, ale i słychać, że pojawią się nowe problemy dla szkolnych pedagogów i psychologów.

Często i z różnymi sytuacjami kojarzą mi się błyskotliwe wiersze dawnych poetów adresowane niby dla dzieci. Ale czy rzeczywiście tylko dla milusińskich były pisane?

Poczytajmy. Pięknie interpretuje takie teksty Zbigniew Zborowski, aktor. Kto zna jego głos, może sobie wyobrazić, jak on by przeczytał poniższy wiersz.

Odwiedziły nas dzieci. W ramach szukania sposobu na radosne spędzanie czasu poszliśmy na plac zabaw przy jednej ze szkół. Profesjonalny, nowoczesny, bezpieczny. Nie pomyślano tylko, że latem będzie to „patelnia”, bo wszystkie drzewa usunięto, by życia sprzątaczek nie utrudniły opadające liście, owoce. Zadaszenia jakiegokolwiek brak. Ale wieczorami czy w pochmurne dni to jest bardzo przyjemne miejsce.

„Podnoście głowy wasze”

Trudny czas. Smutna tegoroczna jesień. Jeszcze deszcz, który niszczy uprawy, zalewa piwnice, jeszcze wiatr, który pustoszy, pozbawia dachu nad głową. To lokalnie, a na świecie? Niepokój, strach, pandemia zbiera żniwo. Sprawdzają się prognozy, że jesienią będzie gorzej.

Scenka autobusowa. Gdzieś za plecami…

Dziewczynka jęczy, że chce usiąść, tam, koło kierowcy. Kolorową taśmą oddzielone jest to miejsce od reszty autobusu. „Jeszcze nie wolno, jest przecież  pandemia”, tłumaczy cierpliwie mama. „Załóż  maseczkę”. Dziewczynka w końcu siada, bo na kolejnym przystanku zwolniło się miejsce.  Mama wcześniej nieśmiało proponuje jakiejś pani, by może usiadła, ale ta zdecydowanie odmawia: „Dziękuję, postoję!”. „Daj notesik, daj kredkę, nie tę, tę czarną, no dobrze, tę też zostaw”. I tak cały czas, rozkapryszonym głosikiem, żąda czegoś od cierpliwej mamy. W końcu i mama siada, gdy robi się wolne miejsce, ale kiedy tylko dostrzega starszego pana, wstaje. Wreszcie widzę dziewczynkę i jej mamę – młoda kobieta, zmęczone oczy. Mała jest tylko nadpobudliwa czy może chora? Nie wiem. Nie zmienia to faktu, że bardzo mnie zdenerwowała ta pełna pretensji, życzeniowa postawa dziecka.

Jest piątkowy wieczór, 27 marca 2020 roku. Kończy się kolejny tydzień walki z pandemią koronawirusa. W ciągu jednej doby w samych tylko Włoszech zmarło niemal tysiąc osób. W tym wielu katolickich księży, którzy trzymając się zalecenia, by nie porzucać cierpiących, chorujących i umierających wiernych, sami ulegli zakażeniu. Jeden z nich, 72-letni Giuseppe Beradelli, oddał swój respirator, podarowany mu przez wiernych, młodszemu pacjentowi. Niedługo potem umarł.