Smutno, że dopiero śmierć otwiera potrzebę bliższego poznania.

Siedział wiele lat obok. Mówił, nawet prezentował, ale nigdy nie opowiadał o sobie, o swojej drodze do orderów, zaszczytów. Uznanie, podziw były z boku, jakby niepotrzebny dodatek.

Zmarł.

Przegrał walkę.

Taki młody, jeszcze tyle przed nim.

Terapia nie pomaga.

Przegrywa z rakiem, ma piątkę dzieci...

I zobaczyłem innego anioła stojącego w słońcu i zawołał donośnym głosem do wszystkich ptaków latających środkiem nieba: Chodźcie, zgromadźcie się na wielką ucztę Boga – Obj. 19:17.

Obraz Pietera Bruegela „Procesja na Kalwarię” przenosi scenę ukrzyżowania na niderlandzkie przedmieście z XVI wieku. Nad rozbawionym, nieświadomym tragedii tłumem krążą czarne ptaki, które za kilka godzin będą może szarpać ciała konających skazańców wieszanych na wysokich słupach z kołami. Makabryczną scenę opłakuje jedynie wklejona jakby w obraz grupa trzech kobiet i młodego mężczyzny. Historię utrwaloną na tym obrazie rozwija film „Młyn i krzyż” Lecha Majewskiego.

Kończy się dziwny rok. Nie takiego się spodziewaliśmy. Niezbyt poważnie potraktowali zagrożenie nasi politycy. Oszukali nas? A jakie to ma znaczenie w obliczu śmierci, tragedii, strachu, który wraca razem z kolejną porcją złych wiadomości, perspektywą szczepień. Jakie będą skutki? Jakie grożą powikłania? Lepiej lżej przechorować czy ciężko, ale nabyć większą odporność?

Męczy najbardziej ciągły szum informacyjny. Trudno rozeznać, po której stronie jest prawda, a przecież nie da się żyć obok ważnych spraw, trudnych problemów. 

Niczym się nie wyróżnia.
Zadbany, wokół pełne kwiatów ciekawe rabaty.
Ładne korytarze, przyjemne dekoracje
i też kwiaty, obrazy, schludne pokoje,
półki, pamiątki, zdjęcia, szafki kryjące tajemnice, bo
na paru metrach musi zmieścić się dotychczasowe życie.

Bóg szedł z Temanu, Święty z góry Paran, Sela!
Jego majestat okrył niebiosa,
ziemia była pełna jego chwały.
Jego blask był jak światłość,
rogi wychodziły z jego rąk,
a tam była ukryta jego moc.
Przed nim szła zaraza,
płonące węgle szły przed jego nogami.
Stanął i zmierzył ziemię,
spojrzał i rozproszył narody;
góry wieczyste zostały skruszone,
skłoniły się pagórki dawne.
Jego drogi są wieczne.

Hab. 3:3‑6