„Po zabawach swych poznane bywa i dziecię” (Przypowieści Salomonowe 20:11)

Wciąż zdumiewa mnie uniwersalność i aktualność tych starych zapisów.

Śpiewaj z radości, niepłodna, któraś nie rodziła, wybuchnij weselem i wykrzykuj, któraś nie doznała bólów porodu! (Izaj. 54:1)

Niepłodność to schorzenie, z jakim ludzkość boryka się od zarania dziejów i mało źródeł tak wyraźnie o tym mówi jak Pismo Święte. Od pierwszych rozdziałów czytamy o dramatach rodzin niemogących doczekać się potomstwa. Abraham i Sara, Rebeka i Izaak, mająca problemy z zajściem w ciążę Rachela, płacząca w świątyni Anna, Zachariasz i Elżbieta. Do tego wzmianki o niepłodności w psalmach i proroctwach, które sugerują, że problemy osób niemogących mieć dzieci były powszechnie znane. Jak te historie mają się do leczenia niepłodności dziś?

Zauważ swego brata.

Wysłuchaj, zrozum, nie osądzaj.

Jedni wybierają plaże tylko w Chorwacji, inni tylko polskie morze, bo urok ma niepowtarzalny. Jeszcze inni odpoczywać potrafią tylko w górach, ale są i tacy, którzy cieszą się swoim ogrodem, balkonem i najlepiej odpoczywają w domu. Takich gustów się nie osądza. Jak i tych, jakie kto lubi pieśni. To też zmienne, bo kiedyś kochałam tylko śpiew, potem z gitarą, potem nauczyłam się radości współbrzmienia w chórze i tak mi zostało. Ale znam wielu, którzy takiej muzyki nie znoszą. Dziś rozumiem marzenia mojej mamy, że: „najlepiej jakby Daniel zaśpiewał moje ulubione pieśni i je nagrał, a ja mogłabym z nim śpiewać”.

Bardzo lubię program chóru Syloe pt. “Dwunastu”. Pomysł na niego jest taki: opowiadamy o bohaterach Starego i Nowego Testamentu, takich, których życie bardzo silnie naznaczone było Bożą obecnością. Jest więc Dawid, Nikodem, Izaak, Tabita… – w kolejności niechronologicznej, bo – jak śpiewa Eunika i Paweł parafrazując List do Efezjan (Ef. 2:14-22) już nie ma “ich” i “nas”.

Laickość współczesnych chrześcijan cały czas obniża próg minimalnych wymagań, jaki naśladowcy Chrystusa powinni spełnić, chcąc tytułować się w ten sposób. Nasze tłumaczenia idą w kierunku coraz większego zrozumienia ludzkich słabości, tolerancji czy określania Boga jako tego, który tylko coraz więcej daje człowiekowi (zbawienie, błogosławieństwo, wysłuchanie modlitw itp.), a coraz mniej od człowieka wymaga. Oprócz zniekształcania wizerunku Boga – świadomego mniej lub bardziej – wypaczamy pewne reguły teologiczne, który mają realne przełożenie na nasze chrześcijańskie życie.

Czasami uważa się, że Jonasz był jedynym buntownikiem wśród proroków. Chyba jednak niesłusznie. Biblia podaje także inne przykłady wierzących, pobożnych i lojalnych buntowników. Historia ludzkości zaczyna się od sporu człowieka z Bogiem. Adam popełnia świadome wykroczenie. Gdy jednak dochodzi do konfrontacji z Prawodawcą, bez żenady zrzuca winę na kobietę, dodając przy tym: „...którą mi dałeś, aby była przy mnie” (1 Mojż. 3:12). Oznacza to, że pośrednio obarcza Boga winą za swój występek. Stwórca nie czyni mu z tego powodu żadnych wyrzutów. Uznaje jego prawo do obrony.

Historia o Samsonie potwierdza, że Pan Bóg lubi ludzi z charakterem. Przed nim wielu było sędziów w Izraelu, wymienieni są w kilku wersetach (Sędz. 13:12-15). Opowieść o Samsonie zajmuje kilka rozdziałów i niezwykle barwne to historie. Pomysłowy, odważny, brawurowo chwilami działający, niezłym był awanturnikiem, ale „był z nim Pan”.

Samson wpisuje się też w nurt opowieści biblijnych o niezwykłych dzieciach – tych wyczekanych, wymodlonych, ofiarowanych Panu Bogu jak Izaak czy Samuel. Objęty był ślubem naziratu.

Autorem powyższych słów jest Saul z Tarsu, później Paweł, sługa i powołany apostoł Mesjasza Jezusa. Język Pawła często płonie ogniem świętej Bożej gorliwości, ale gdy prowadzi on wykład teologiczny, bardzo precyzyjnie dobiera słowa. Można odnieść wrażenie, że czasami używa gotowych „zestawów”, które zapewne po stokroć powtarzał w swoich kazaniach, komentując każde słowo, każdy przyimek, zaimek i przedrostek... Jaka szkoda, że chwilowo nie możemy teraz słuchać tych jego autorskich objaśnień.