Wielu spośród nas fascynuje czy interesuje kultura żydowska. Jeśli jest okazja, uczęszczamy na spotkania z autorami, rabinami, bierzemy udział w obchodach żydowskich świąt czy festiwalach. Dużo też czytamy, wszyscy znamy choć kilka prawdziwych opowieści z czasów Holokaustu. Porusza nas niezwykła twórczość Irit Amiel, Hanny Krall czy przejmujące rozmowy pokolenia dziadków, rodziców i dzieci obarczonych traumą wojny, a przeprowadzone i zapisane przez Mikołaja Grynberga.

Historia Jony – proroka – opowieść niezwykła, nieustannie poruszająca swą fabułą wyobraźnię dorosłych i dzieci.

Wielowymiarowa symbolika tej krótkiej księgi prowadzi na wciąż nowe ścieżki skojarzeń, odniesień czy przeczuć. Postawa proroka nie budzi sympatii, zaskakuje śmiałością odmowy i spierania się z Najwyższym, ale też ujmuje pełnym pokory i niezachwianej wiary wołaniem z wnętrzności ryby.

Irit Amiel - poetka, pisarka, Izraelitka z pochodzenia, częstochowianka z urodzenia, osoba nietuzinkowa a nawet wyjątkowa.

A my będąc będąc z urodzenia i zamieszkania częstochowiankami, miałyśmy przywilej spotkania Irit Amiel na majowym wieczorze autorskim w jej i naszej rodzinnej Częstochowie.

Kocham Światło, szczególnie to rozmigotane, pobłyskujące na powierzchni wody, korze drzew, pomiędzy źdźbłami traw, zawsze przemieszane z cieniem, pastelowe lub nasycone-ciepłem. Mogłabym godzinami podziwiać ten świetlisty taniec. Oglądać pod światło półprzezroczyste porzeczki, żyłkowate konstrukcje liści i płatków kwiatów, szklane butelki napełnione czerwonością soków, zielenią oliwy, wszystkie półcienie i światłocienie, jasne plamy na drewnianej podłodze a nade wszystko światło we włosach.

I pobłogosławił Bóg dzień siódmy i uczynił go świętym - 1 Mojż. 2:3

“Kiedy historia rozpoczęła swój bieg, na świecie była tylko jedna świętość, świętość w czasie. Kiedy na Górze Synaj miało być ogłoszone słowo Boga, obwieszczono też wezwanie do świętości w człowieku: Będziesz dla mnie świętym narodem... Przez sześć dni żyjemy w tyranii rzeczy przestrzeni; w dzień Szabatu staramy się sprostać świętości w czasie” – Abraham Joshua Heschel.

W mijającym roku w szczególny sposób towarzyszyła mi poezja Juliana Tuwima. W dużej mierze, z racji specyfiki mojej pracy, była to część twórczości poświęcona najmłodszym, trzeba przyznać fenomenalna, niezmiennie przyjmowana z entuzjazmem, wyzwalająca ogromną aktywność twórczą i prawdziwą radość u dzieci.

Zobowiązana wcześniejszą umową znów powracam myślą do zatoniowych badań porannych. Myśl nieco ucieka w innym kierunku, ku namiotom, bo właśnie jest Sukkot czyli Święto Szałasów, a tak bardzo lubię te jesienne święta – od Rosz ha Szana, poprzez Dzień Pojednania aż do Radości Tory, to nieco ponad trzytygodniowy okres czasu a jednocześnie jakby cykl życia człowieka, a nawet skrócona historia ludzkości... Nowy początek, narodziny, pokuta i pojednanie – zrozumienie błędnej drogi, naprawa i powrót do opiekuńczych ramion Stwórcy. Wreszcie z Nim zgodne wędrowanie i przebywanie z innymi pod łaskawym niebem aż do kulminacji radosnego tańca sławiącego Słowo, modlitwy o deszcz błogosławieństwa...

Drugi poranek w Zatoniu i drugie badanie. Tym razem fragment Ewangelii Łukasza 13:1-9. Prowadzący rozpoczął od zagadki: dał do wyboru trzy przypowieści i pytanie, którą umieścić w kontekście wymiany zdań i wypowiedzi Jezusa. Podzielił się też wspomnieniem myśli o czytaniu sensu Słowa Bożego między wierszami... Duch tchnie, kędy chce, więc i wspomnienie tego badania popłynie pomiędzy wypowiedziami, wersetami i refleksją bieżącą...

Zatonie to nawet nie mieścina, to miejsce na mapie, mały skrawek plaży nad jeziorem i bezmiar zieleni oraz nieba, a jednak to szczególne miejsce spotkania z Bogiem i z ludźmi – a właściwie braćmi, siostrami w Chrystusie. To spotkanie przy lazurowych wodach jeziora Lubie (ach, jak lubię to Lubie) i Biblii – źródle wody żywej wytryskującej ku życiu wiecznemu. Te zacytowane słowa i historia, w której zostały wypowiedziane, stały się tematem pierwszego badania naszej zatońskiej społeczności. Historia spotkania Jezusa z Samarytanką...