Psalm ten odnosi się do historii buntu Absaloma, zapisanej w 2 Księdze Samuelowej.

Jest więc ilustracją wydarzenia historycznego. Na obrazie widzimy Absaloma z zaciśniętymi pięściami, Dawida chowającego twarz w dłoniach w geście rozpaczy i… matkę Absaloma.

Na konarze drzewa wisi korona; symbolizuje to chwiejące się królestwo.

Synku, jak ja cię kocham… Dlaczego? Sam nie wiem… Może dlatego, że jesteś taki jak ja…

Uwielbiam Twoje małe stópki i rączki. Są takie mięciutkie i delikatne. Mają raptem parę zmarszczek. Jeszcze nie zniszczone, nie wysuszone, gładziutkie takie. Wszystkiego chcą dotykać… Pozwolę Ci, ale musisz być ostrożny, by nie zrobić sobie krzywdy. Uważaj na ten garnek!!! On jest niebezpieczny, możesz się poparzyć!!! Nie dotykaj go!!!

Tedy wstąpił Mojżesz i Aaron, Nadab i Abihu oraz siedemdziesięciu starszych izraelskich na górę. I ujrzeli Boga Izraela, a pod jego stopami jakby twór z płyt szafirowych, błękitny jak samo niebo. Lecz na najprzedniejszych z synów izraelskich nie wyciągnął swojej ręki; mogli więc oglądać Boga, a potem jedli i pili. – 2 Mojż. 24:9-11

Co widzieli synowie Izraela tam, nad szczytem góry Synaj? Co też dało się zobaczyć przez owe – przejrzyste, jak mniemam – szafirowe tafle, skoro Bóg nie dawał się ujrzeć największym ze swoich wybrańców, od Mojżesza aż do Apostoła Jana? (2 Mojż. 33:18-23, Jan 1:18, 1 Jana 4:12,20).

Ludzie, którzy spotkali się z Jezusem, zostali "przemienieni". Zmieniło się coś w ich wnętrzu. Strach, zwątpienie i bezradność, które do tej pory mieszkały w ich sercach, musiały odjeść, udać się na duchową banicję, na wygnanie, bo przyszedł prawowity Pan naszego serca.

I przyciągnąwszy łodzie do brzegu, zostawili wszystko i poszli za Nim (Łuk. 5:11).

Zostawić wszystko na brzegu i wyruszyć w drogę...

Lubię cytat: „Statek jest najbezpieczniejszy, gdy stoi w porcie, ale nie po to buduje się wielkie żaglowce”. Można stać mocno zakotwiczonym na brzegu, bojąc się sztormów i nieznanych wód. Kotwiczy brak wiary w swoje możliwości, a cumują niepotrzebne obawy i kompleksy. Można być naprawdę dobrym człowiekiem, przestrzegającym przykazania, ale zawsze stać na brzegu.

Po wielu latach czytania Biblii, rozmyślania, analizowania, słuchania, wciąż mnie coś w Świętej Księdze zadziwia, zaskakuje, albo pojawia się jako zupełnie nowe zagadnienie.

Niedawno na spontanicznym spotkaniu, padła propozycja: poczytajmy coś. Ktoś zdecydował: list świętego Jakuba i od razu w pierwszym wersecie, dość często czytanego listu, usłyszałam nową informację: braciom w rozproszeniu zdrowia życzy.

Psalm mówi o pobożnych i bezbożnych.

Patrząc na obraz widzimy błogosławieństwo spływające z góry strumieniem żółtego światła. Po drodze napotyka na błękit nieba. Żółć miesza się z błękitem, powstaje zieleń: symbol nadziei i życia.

W centralnej części zauważamy postać człowieka trzymającego wagę – symbol sprawiedliwości. Jego prawa ręka wskazuje na źródło sprawiedliwości Bożej – tablice kamienne. Ten człowiek jest pobożny i będzie „jak drzewo zasadzone nad strumieniami wód”.

Mam w swej biblioteczce biografię generała de Gaulle'a, pióra angielskiego ekonomisty i historyka – amatora Charlesa Williamsa. Biografia jest bardzo interesująca, do tego świetnie napisana. Znakomity styl walczy o lepsze z arcyciekawymi faktami. Autor opatrzył każdy rozdział swej książki stosownym mottem; dla jednego z nich wybrał werset z Biblii. Jest to cytat z Psalmu 77, wiersz 6: „Przychodziły mi na pamięć dni przeszłe i lata dawne."

Wystrzegajcie się kwasu faryzeuszy– powiedział Jezus do swoich uczniów. Ten kwas jest jak pleśń. Możesz zrobić przepyszne kanapki, ale kiedy zobaczysz pleśń, nie zjesz ani jednej. Kiedy masz w sobie zarodki tej pleśni, cokolwiek zrobisz, choćby nie wiadomo jak piękne było, będzie skażone. Możesz oddać całe mienie, możesz służyć innym aż do końca, możesz pozwolić, żeby cię podeptano, ale jeżeli po tym wszystkim powiesz: „No, teraz jestem fajny, teraz na pewno Bóg mnie polubi”, to wiedz, że Bóg cię nie polubi, bo za twoją pobożnością stoi głęboko ukryta pycha – pleśń dobrych uczynków. Pycha – pierwszy grzech we wszechświecie. W każdym z nas ją znajdziesz. Pojawia się mimowolnie jak chwast, gdy wzrasta zboże twoich dobrych uczynków. Pilnuj się, drogi Czytelniku, aby ten chwast nie rozplenił się w twojej duszy. Wyczyśćcie stary kwas, mówi Apostoł. Bo nic kwaszonego nie wejdzie do Królestwa, tylko przaśniki szczerości i prawdy.

Psalm 24 pokazuje moc uczuć i rangę odpowiedzialności za rodzinę, za naród i za jego miejsce w historii. Jest w nim mowa o królu chwały mocnym w boju. Werset 7. brzmi: Podnieście się wy, bramy wieczne, aby wszedł król chwały.

Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za tobą; cóż za to mieć będziemy?

Mało ludzi poszło tą drogą. Obiecywał złote góry, szklane domy. Trudno było zrozumieć. Bo tam wszystko inaczej, podobno. On – inny jakiś. Nie wiadomo skąd przyszedł. Na pewno nie był z nas. Nie był z Egiptu.

Ta kraina niby piękna.

– Nigdy Ci się nie śniło – powiedział. – Jednak droga do niej przez pustynie. I morze.

Faryzeusze – obłuda, wysokie mniemanie o sobie, pogarda dla grzeszników, wymagania w stosunku do innych przewyższające wymagania w stosunku do samych siebie, religijność na pokaz, brak samokrytyki, niewłaściwe priorytety, zimna kalkulacja, przywiązanie do zaszczytów i do tytułów.

Faryzeusze – „uczeni w Piśmie” – czytający i znający Pismo, skoncentrowani na studiowaniu i interpretowaniu Jego literalnego znaczenia, mężowie będący religijnym autorytetem dla ludu.

Gdzie szukać Cię, Boże? Gdzie posłane są Twe anioły?
Gdy człowiek stawia niepewne kroki, oj, tak strasznie strudzony!
No, przecież tu praca, tam robota i dom, a ja CHCĘ miejsca na moje zabobony!
I taki zmęczony, bo wybierać wciąż trzeba, co kupić, co zjeść, a garderoby zmiana wzywa – nagła potrzeba!

Nie-zielone wzgórze ze skazańcami,
Podekscytowany tłum,
W suchym powietrzu Coś się unosi,
Nieznośna cisza…
Preludium rzeczy wielkich,
Słońce karki pali
Pojedynczy szept, szyderczy śmiech – urwany
Zgrzyt rzymskiej zbroi
Płacz dziecka w oddali
Serafinom już harfy nie stroją
Zastępy aniołów gotowych do boju
Na jedno wezwanie!... nie, to się nie stanie

Trzeba od czegoś zacząć. Zacząć tekst, zacząć historię… – także zacząć swoją historię z Jezusem.

Początki są piękne. Sam pamiętam bardzo dobrze początek znajomości z moją żoną Martą. Nie wiedziałem, jak się nasza historia potoczy, ale czułem, że chcę dać szansę naszej wspólnej drodze.

Jan 1:35-42

Dwóch przyjaciół, dwóch uczniów Jana Chrzciciela, słyszy słowa swego nauczyciela: „Oto baranek Boży”. Nie zastanawiając się długo, zaczynają iść za Tym, o którym nie wiedzą nic oprócz tego świadectwa wydanego przez nauczyciela Jana. Kroczą kilka metrów za Jezusem. Po prostu. Chodzą i obserwują. Nie mają oczekiwań, nie wiedzą, dokąd ich to zaprowadzi, ale idą za Nim.