Zaraz wychodzę. Ale zanim to zrobię, zapiszę myśli, które się pojawiły przed założeniem szalika.

Kiedy byłam w liceum, w moim sporym mieście działała jedna jedyna kawiarnia, Ewa. Uczennicom nie wolno było bywać w żadnym lokalu, i słusznie, bo wśród lokali dominowały „mordownie”. Trójki klasowe rodziców pilnowały „moralności” nastolatek. W Ewie byłam na lodach może raz, kawy prawdziwej jako nastolatka chyba nie piłam.

Lato 1936 roku. W rodzinie Marii i Władysława Jończych na świat przychodzi mała Terenia Róża.
Jest już Władzia, Marysia i Kaziu.

nie widziałam takiego zdjęcia
ale mam przed oczami dwie dziewczynki
odważnie patrzące w obiektyw
trzymają się za ręce
włosy zaplecione w warkocze wielkie kokardy
na nogach białe podkolanówki trampki sandały
nieważne

Albowiem jeśliby trąba niepewny głos dała, któż się do boju gotować będzie?
1 Kor. 14:8 (BG)

Będąc w gościnie u pewnego braterstwa usiadłem z boku, przy dość dużym regale z książkami. Przeciągnąłem wzrokiem po grzbietach i znalazłem ten: „Jak kochać dziecko” Janusza Korczaka.

Wyciągnąłem. Otworzyłem. Przeczytałem pierwsze słowa:

Wierzę.
Ja wierzę.
Czy Ty wierzysz? W co wierzysz?
Nie wierzę. Nie do wiary!
Wierz mi.
Uwierz!
Jestem wierzący. Jestem wierzący, ale nie praktykujący.

Obecnie ludzie zazwyczaj nie mają czasu. Dlatego, na przykład, bardziej pożądane są szybkie środki transportu niż wolne. Często się śpieszymy i jesteśmy zagonieni. Wszystko musi być szybko. Czasami jednak udaje nam się na chwilę zwolnić, ale ogólnie w naszym życiu więcej jest fast niż slow.

***

Widziałam strach.
Widziałam przerażonych ludzi.
Widziałam to, co przeczuć trudno,
a wyobraźnia nie pomaga.

Kiedyś zapytano mnie, jaką książkę zabrałabym na bezludną wyspę, odpowiedziałam bez wahania, że Biblię. Teraz po latach, po wielu różnych radościach czytelniczych, odpowiedziałabym wciąż tak samo. To dla mnie tekst absolutny. Nie tylko pouczenia, proroctwa, nauki, ale i piękna, doskonała literatura. Do wielu książek, które bardzo mnie zachwyciły, nie wracam, ale zawsze z przyjemnością, po raz kolejny czytam historie o Józefie, Abrahamie, pięknej i mądrej Ester, czy skromnej i pewno równie pięknej Rut.

Kiedy przyszli po Żydów, nie protestowałem.
Nie byłem przecież Żydem. 

Kiedy przyszli po komunistów, nie protestowałem.
Nie byłem przecież komunistą. 

Jakaż siła w modlitwie, ona zmienia noc na dzień, stąd pytanie czy nim wyszedłeś dzisiaj z domu, czyś pomodlił się, czyś poprosił Zbawcę twego, by cię chronić chciał od złego, dzisiaj, cały dzień?

Kiedy brakuje własnych słów, jest siła w modlitwie wyrażonej pieśnią, bo ukojenie niosą trafne słowa i melodia. Można wyrazić i wielką radość, i tęsknotę, i skruchę, ale i pragnienie by być bliżej, o bliżej, hen, za chmurami, a kiedy przychodzą chwile trudne, to prośbę: podaj mi dłoń, Zbawicielu kochany.

Poruszające wspomnienia z syberyjskiego zesłania. Podróż po 70 latach na miejsce zsyłki.

„…Początek tym fantazjom dałem ja:

– Jak wrócimy do Polski, to sobie zjem kawał chleba! Zjem tak wielką kromkę, pajdę, taką… o jakiej tylko zamarzę!

Na moment zapadła wymowna cisza.

Lubię czytanie książek na głos. Lubię recytowaną poezję, dlatego organizuję w szkole takie  imprezy. W tym roku młodzież gimnazjalna będzie interpretować wiersze L. Staffa. Zgłosiło się już kilku zdolnych recytatorów i już jestem ciekawa jak te strofy zabrzmią dzisiaj.

Po głowie mi się kołacze
ten wiersz, przed laty czytany:
co byś zrobił, gdyby niespodziewanie
Jezus przyszedł do ciebie w gości.

Już myślałam, że po tylu latach korzystania z „Cegiełek”, nikt do śpiewnika nie ma zastrzeżeń. Powstał on z pieśni rozrzuconych, czyli śpiewanych „z kartek”. Wiele tekstów pięknie przepisanych na duże plansze, ozdobionych przez uzdolnione koleżanki, służyło jako pomoc przy wspólnym śpiewaniu z najmłodszymi (takim „rzutnikiem” Jdysponowaliśmy na kursach dla nich). A tu znienacka ostra krytyka. Zabolało.

Imię dziś prawie zapomniane, rzadko zdarzają się Stefcie, Stefki. Właśnie Stefką była nazywana najczęściej i tak dla mnie zostanie: ciocia Stefka. Koleżanka mojej mamy. Ale też dobra koleżanka Janki, Gieni, Magdzi, Nysi i nie tylko.

I jak to często bywa, dopiero nad trumną pojawia się wiele obrazów, wspomnień. Kiedy w zimowy dzień Danielów dwóch pięknie wspominało mamę, babcię, siostrę, znajomą, ruszyły w mojej głowie obrazy.