Dosyć sceptycznie otwierałam pierwsze rozdziały Genesis, wskazane przez inicjatorów tej społecznej aktywności, ale dość szybko znalazłam radość we wspólnym czytaniu. Przyjemność daje wymiana bieżących spostrzeżeń, co pozwala zwrócić uwagę na szczegóły, które samemu łatwo przeoczyć. Biblię czytamy w polskiej wersji programu proponowanego przez Bible Project i Read Scripture. Na każdy dzień przewidziano kilka kolejnych rozdziałów i jeden Psalm. Przewiduje się, że Księgę Psalmów przeczytamy trzy razy. To znaczy przeczytają Ci, którzy wytrwają.

Kazn. 12:9 A poza tym, że Kaznodzieja [hebr. Kohelet] był mądry, uczył lud wiedzy; rozważał [słuchał], badał i ułożył wiele przysłów.

Żadne proroctwo Pisma nie jest dla prywatnego wyjaśnienia – 2 Piotra 1:20.

Przez długie wieki pouczenie apostoła Piotra wykorzystywane było do ograniczania wolności czytania i objaśniania Biblii. Władze kościołów tylko sobie i wyznaczanym przez siebie gremiom lub osobom przyznawały prawo do objaśniania słów Biblii. Do dzisiaj zresztą Kościół rzymski wyznaje doktrynę, że wyłącznie papież ex cathedra jest nieomylny i tylko on może w „nieprywatny” sposób wyjaśniać słowa Pisma Świętego. W innych kościołach podobną rolę spełniają czasami jakieś ciała kierownicze lub rzekomo przez Boga wybrane osoby. Pogląd o tym, że tylko jakieś szczególnie uprawnione osoby lub kolegia mają prawo wykładania słów Biblii, nie wynika jednak z samego Pisma Świętego, które w wielu miejscach zachęca do czytania i rozumienia (czyli interpretowania) Słowa Bożego: Kto czyta niech uważa (Mat. 24:15), wypróbowany i nienaganny pracownik, który wykłada należycie słowo prawdy (2 Tym. 2:15), całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki (2 Tym. 3:16) itp.

Kiedyś zapytano mnie, jaką książkę zabrałabym na bezludną wyspę, odpowiedziałam bez wahania, że Biblię. Teraz po latach, po wielu różnych radościach czytelniczych, odpowiedziałabym wciąż tak samo. To dla mnie tekst absolutny. Nie tylko pouczenia, proroctwa, nauki, ale i piękna, doskonała literatura. Do wielu książek, które bardzo mnie zachwyciły, nie wracam, ale zawsze z przyjemnością, po raz kolejny czytam historie o Józefie, Abrahamie, pięknej i mądrej Ester, czy skromnej i pewno równie pięknej Rut.

W tobie, Panie, szukałem schronienia, obym nigdy nie doznał wstydu! Przez sprawiedliwość swoją wybaw mnie!
Psalm 31:2 (BW)

Na spotkaniu dla gimnazjalistów padło pytanie: po co czytać Biblię? Odważne pytanie. Rzadko się je zadaje, bo odpowiedź ma być oczywista. Po co pytać, skoro odpowiedź ma być oczywista?

Nastanie czas takiego ucisku, jakiego nigdy nie było, odkąd istnieją narody; wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, i nie będzie – Dan. 12:1 i Mat. 24:21.

Jest rzeczą zupełnie naturalną, że wierzący miłośnicy Biblii starają się odczytywać każde jej zdanie w odniesieniu do siebie i swoich czasów. Jest to podejście godne pochwały, jako że Pismo Święte ma być słowem żywym, które wywiera wpływ na postawę oraz pomaga zrozumieć aktualne czasy. Jednak i w tym zakresie, jak w każdym innym, potrzebny jest umiar. Należy bowiem zgodzić się z faktem, że Biblia opisuje również inne epoki i odnosi się też do innych ludzi, a my, dzisiejsi czytelnicy, zawsze możemy z tego wyciągnąć dla siebie współczesne wnioski. Najpierw jednak musimy zrozumieć oryginalną myśl, bo inaczej konkluzje będą błędne.

Imię dziś prawie zapomniane, rzadko zdarzają się Stefcie, Stefki. Właśnie Stefką była nazywana najczęściej i tak dla mnie zostanie: ciocia Stefka. Koleżanka mojej mamy. Ale też dobra koleżanka Janki, Gieni, Magdzi, Nysi i nie tylko.

I jak to często bywa, dopiero nad trumną pojawia się wiele obrazów, wspomnień. Kiedy w zimowy dzień Danielów dwóch pięknie wspominało mamę, babcię, siostrę, znajomą, ruszyły w mojej głowie obrazy.

Kontynuacja tekstu: Opowieści betlejemskie - część I

ROZDZIAŁ 17

W skrócie: Efraimita imieniem Mikajehu zwraca swojej matce ukradzione pieniądze. Matka z wdzięczności przeznacza je dla Pana. Zamawia u złotnika posąg bożka, który trafia do ich domu. Jej syn stopniowo urządza domowe sanktuarium, a na końcu werbuje na stanowisko kapłana pewnego młodego Lewitę rodem z Betlejem judzkiego.

Potem Abraham podążył do trzody i wybrawszy tłuste i piękne cielę, dał je słudze, aby ten szybko je przyrządził - 1 Moj. 18:7

Zawsze, czytając ten werset, lub inne o podobnym znaczeniu, zastanawiałem się: „O co chodzi?”

Czytając Dobre Boże Słowo od pierwszych stron przekonujemy się jakim wielkim złem jest grzech i jak wiele niedobrego wyrządza ludziom i całemu znanemu nam światu. Już pierwsi ludzie nie byli w stanie oprzeć się pokusie i złamali Boże Prawo. Ewa uległa pokusie zerwania i zjedzenia owocu, zakazanego przez Pana Boga. Inna wielka postać biblijna, król Dawid nie oparł się pożądaniu Batszeby, żony Uriasza Hetejczyka. Na podstawie tych dwóch przykładów nasuwa się prosty wniosek, że pokusa zawsze wiedzie tylko do grzechu.

Jaki będzie koniec rozmyślnie grzeszących chrześcijan? Czy zmartwychwstaną, czy nie?

Na to pytanie szukam odpowiedzi od około roku. Niepokoją mnie niektóre wersety biblijne, nie dające się, o ile dobrze je rozumiem, pogodzić z tym, czego się nauczyłem w mojej społeczności. Pytałem już wiele osób i otrzymałem bardzo interesujące listy, tłumaczenia itp.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

Przekład Lutra stał się kamieniem milowym w dziejach tłumaczeń Biblii, i to nie tylko w krajach języka niemieckiego. Wzorowała się na nim nawet przeciwna Lutrowi strona katolicka, a współczesny język niemiecki w dużym stopniu ukształtował się na tym przekładzie.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

W grudniu 1521 roku Luter, potajemnie i w przebraniu, odwiedził Wittenbergę. Było to aż nazbyt ryzykowne i zostało na dworze saskim źle przyjęte. W Wittenberdze Luter spotkał się z przyjaciółmi, wśród nich – z Filipem Melanchtonem; ci ostatecznie przekonali go, jak bardzo potrzebny jest przekład Biblii na język niemiecki. Zaraz po powrocie na Wartburg Luter wziął się więc ostro do pracy.

Jakiś czas temu mój tata podesłał mi link do cyklu wykładów o Nowym Testamencie, które odbyły się na Uniwersytecie Yale. Na pierwszych zajęciach, wprowadzeniu do kursu o Nowym Testamencie, wykładowca robi studentom prosty test – podaje im dziesięć faktów, cytatów lub dogmatów, a studenci mają zadecydować, czy pochodzą one z Biblii, czy nie. Pytania brzmią następująco:

Chodźcie więc, a będziemy się prawować [rozumować, argumentować] – mówi Pan! (Izaj. 1:18)

Powyższy tekst wskazuje nie tylko na to, iż Bóg obdarował człowieka rozumem, ale również na to, iż jest Jego intencją, by człowiek tak obdarowany rozumu używał. Dar rozumowania jest również częścią obrazu Bożego na jaki człowiek został stworzony, a co w dużym stopniu odróżnia go od pozostałych stworzeń – tylko człowiek jest zdolny do poznania Boga, rozmyślania o Nim, a nawet komunikowania się z Nim.