Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. - Jn 6:44

Szósty rozdział Ewangelii Jana stanowi pewnego rodzaju całość i dotyczy wydarzeń, jakie działy się w Galilei, w rejonie Jeziora Tyberiadzkiego (Genezaret). Zajścia te były na tyle ważne, że wspomniały o nich wszystkie Ewangelie, jednak na szczególną uwagę zasługuje w naszym temacie wersja Jana, ponieważ zawiera ona ciąg dalszy historii z rozmnożeniem chleba i cudownym przejściem przez wspomniane Jezioro Galilejskie. Jan swoim zwyczajem przygląda się bliżej relacjom Chrystusa z ludźmi, kontaktowi doskonałej Istoty z ułomnymi, niedoskonałymi osobami, takimi jak ty czy ja.

W kulturze Zachodu (głównie w filmach, polityce) religia jest wszechobecna. Częste odwołania do chrześcijaństwa w przeróżnych okazjach pokazują jaki ci ludzie mają stosunek do wiary. Po tych wypowiedziach – które często są pojedynczym wtrąceniem w kontekst – widać, że wartości chrześcijańskie są dla nich cenne, a Bóg jest dla nich inspiracją w wielu życiowych i zawodowych decyzjach.

Ostatnie sto, dwieście lat to gwałtowny rozwój badań naukowych. Wiemy coraz więcej o świecie. Kiedyś zjawiska takie jak pioruny, trzęsienia ziemi, epidemie chorób wywoływały paniczny strach, były kojarzone z działaniem złych duchów, zemstą bogów. Dziś nauka tłumaczy mechanizmy tych zjawisk, co może sprawiać wrażenie, że Bóg przestaje być potrzebny.

Po przeczytaniu tekstu Łukasza Millera „Gdy zazdrość zaślepia” poczułem, że chciałbym napisać jego kontynuację, między innymi – odpowiedzieć na pytanie postawione na końcu.

Kontynuacja tekstu: Tu działy się cuda (1)

Kfar Nahum to niestety nie tylko optymistyczne i wzruszające historie uzdrowień i nauczania. Wraz z Chorazynem i Betsaidą zostało ono ostro skrytykowane przez Pana za to, że pomimo cudów i Jego słów nie wykorzystało swojej szansy, postępując gorzej, niż miasta znane z bezbożności. Dziś po wszystkich trzech pozostały jedynie ruiny – od dawna nikt ich nie odbudowuje.

W czternastym roku panowania króla Hiskiasza wyruszył Sancheryb, król asyryjski, przeciw wszystkim warownym grodom judzkim i zdobył je. I wyprawił król asyryjski Rabszake z Lachiszu do Jeruzalemu, do króla Hiskiasza, z potężnym wojskiem i stanął Rabszake przy wodociągu Górnego Stawu, przy drodze na Pole Pilśniarzy – Izaj. 36:1-2

Księga Izajasza, chyba nie tylko dla mnie, jest jedną z najważniejszych, jeśli wręcz nie najważniejszą księgą Starego Testamentu (jeśli w ogóle można dokonywać takiego „rankingu”). Spotkałem się z opiniami, że jest to „starotestamentowa Ewangelia”, „Proroctwo Mesjańskie” etc. Nawet liczba rozdziałów jest znamienna, jako że jest to równocześnie sumaryczna liczba sześćdziesięciu sześciu tzw. kanonicznych ksiąg Biblii.

Ilekroć czytam Izajasza, zawsze zastanawia mnie pewien „dysonans” jakim, wobec treści całej tej księgi, wydają się być rozdziały 36-39.

I stanął na piasku morskim. – Obj. 12:18

Ludzkie systemy przemocy zwalczają oponentów na trzech poziomach. Po pierwsze, blokują rozpowszechnianie niepożądanych idei. Po drugie, prześladują powstające pod ich wpływem zalążki społeczności. I po trzecie, zawłaszczają sobie i podporządkowują powstałe już organizacje skupione wokół zakazanych ideologii, przekształcając je tak, by współpracowały z reżimem.

Kontynuacja tekstu: Czy znasz jakichś Świętych? (2)

W poprzednich odsłonach (1) (2) omówiłem cztery powody, dla których określenie „święty” w stosunku do ludzi żyjących wyszło z użycia. Dziś podam jeszcze dwie zauważone przeze mnie przyczyny tego zjawiska.

1. Kompleks niższości wobec poprzednich generacji chrześcijan. Rodzi się z nieświadomości. Wiele osób, wyobrażając sobie przeszłość i rozmawiając o niej, sięga pamięcią nie do realiów, które ma na myśli, ale na przykład do okresu życia swoich dziadków. Albo, co też częste, do stereotypów rodem z popkultury, przeczytanych książek, obejrzanych filmów itp. Im większa wiedza, tym rzeczywistszy obraz przeszłości. Im bardziej powierzchowna, tym bardziej odrealniony i zniekształcony.

Urodziła syna, mężczyznę, który ma paść wszystkie narody laską żelazną. – Obj. 12:5

W czasach Dawida pasterskie laski były drewniane. Z żelaza wykonywało się broń lub ciężkie narzędzia rolnicze. Żelazny pręt w rękach pasterza to widok wywołujący sprzeczne uczucia. Sielankowy nastrój zielonej niwy przecięty zostaje wibrującą nutą gniewu i gotowości stawienia czoła niebezpieczeństwu.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

Zanim jednak Luter rozpoczął swą wielką pracę nad przekładem Biblii, napisał nieobszerny komentarz do pewnego fragmentu z Ewangelii. Właściwie dokończył go teraz i uzupełnił, bo zaczął go pisać jeszcze przed wezwaniem na Sejm Rzeszy w Wormacji; z oczywistych względów musiał tego naówczas zaprzestać. Był to hymn pochwalny z 1 rozdziału Ewangelii św. Łukasza, wersety 46-55, znany jako „Magnificat” – uroczysta pieśń kościelna, śpiewana podczas wieczornych nabożeństw.

Na ostatnim biblijnym spotkaniu (biblijnespotkania.pl) prowadziłem rozmowę bazującą na historii Zacheusza. Miałem już oczywiście pewien plan, wedle którego chciałem prowadzić rozmowę. Jedna wypowiedź bardzo mnie zaskoczyła już na wstępie.

Wypowiedź ta odnosiła się do sposobu odczytywania słów Zacheusza. „Panie, oto połowę majątku mojego daję ubogim, a jeśli na kim co wymusiłem, jestem gotów oddać w czwórnasób”.

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

W swej kwaterze u joannitów Luter przygotowywał się na dzień następny. Zachował się arkusz z zapisanymi jego ręką notatkami: „W ustnej odpowiedzi” – pisał – „może zdarzyć się coś z nieostrożności, zbyt wiele lub zbyt mało, z naruszeniem mojego sumienia. I choćby wśród słów popłynęło, gdy...” – tu raptem urywa się pismo.

Kontynuacja tekstu: "Oręż, którym walczymy"

Publiczna debata trwała 17 dni. Przez pierwszy tydzień Eck spierał się z Karlstadtem, ale za głównego przeciwnika upatrzył sobie Lutra. Ten włączył się do dysputy w osobliwy sposób – wszedł na mównicę ozdobioną podobizną św. Marcina... z bukietem kwiatków, które z upodobaniem wąchał. Bukiecik ten w opowiadaniach, przekazywanych przez tych, którzy sami debaty nie widzieli, rozrósł się do rozmiarów wieńca, w jakim Luter rzekomo paradował po ulicach Lipska.

Zastanowiłem się nad kwestią zła w człowieku i właściwego radzenia sobie z nim. Czy istnieje w nas ludziach granica zła po przekroczeniu, której już nie ma odwrotu? Czy są winy tak wielkie, z którymi nie da się żyć?

Podobne zagadnienie poruszył ostatnio Łukasz w artykule: Nie zwątpić w Boże miłosierdzie. Nigdy.

Część wniosków pewnie się pokryje, jednak podeszliśmy do tematu od trochę innej strony. Zapraszam do spojrzenia, z mojego punkt widzenia.

Weź ją i zjedz, a uczyni gorzkość w twoim brzuchu, ale w ustach twoich będzie słodka jak miód. – Obj. 10:9.

Gorycz jest przeciwieństwem słodyczy. Smaki te można jednak harmonijnie łączyć. Najsłynniejszym tego przykładem jest czekolada. Wiele elementów życia ludzkiego nacechowanych jest taką właśnie gorzko-słodką nutą. Nie są to może łakome kąski, lecz doświadczony człowiek umie docenić ich wytrawny smak.