Współczesna narracja chrześcijańska dotyka kilku sfer naszej rzeczywistości. Jest miejsce dla Boga, jest miejsce dla Jezusa, są też Aniołowie, często też mówimy o chrześcijanach i świecie nie chrześcijańskim. Czasami wspomnimy o demonach. Wiemy też, że jest szatan, ale o nim nie mówimy. Spłycamy wiedzę o tej potężnej istocie do informacji, że jest upadłym aniołem, który jest zły i jest królem kłamstwa, i w ogóle nie poświęcamy mu uwagi. No, bo po co, skoro należymy do Jezusa i jesteśmy pod Jego skrzydłami. Zgoda, ale to spłycanie prowadzi siłą rzeczy do bagatelizowania i lekceważenia osoby szatana, a na to nie możemy sobie pozwolić. Bo o ile kwestia opatrzności jest po stronie Boga, o tyle czujność jest już w naszych rękach.

Kilka tygodni temu obchodziliśmy Dzień Kobieti z tej okazji w radio mogłem usłyszeć wiele audycji dotyczących kobiet w różnych sferach i aspektach życia. Wypowiadał się też onkolog na temat zdrowia współczesnych Polek. W Polsce coraz więcej kobiet ma nowotwór szyjki macicy lub piersi. Lekarz w audycji zauważył, że pacjentki, które do niego przychodzą, mają już tak zaawansowanego guza, że nie ma mowy o leczeniu, tylko ratowaniu życia i kończy się to najczęściej mastektomią. Na pytanie: dlaczego dopuściły do tego stanu, dlaczego nie badały się regularnie i nie robiły tomografii, jego pacjentki zawsze odpowiadają w ten sam sposób: Panie doktorze, nie badałam się, bo bałam się, że coś tam znajdę.

Miałem okazję przez kilka godzin chodzić po dawnym obozie na Majdanku. Nie spieszyłem się, robiłem zdjęcia, czytałem opisy, starałem się przypatrywać detalom. Moje myśli krążyły wokół Majdanku i tematów pochodnych. Byłem tam wcześnie rano i przez 3/4 czasu mojego pobytu nie było nikogo, więc warunki do rozmyślań idealne.

Izrael otrzymał od Boga liczne przepisy, które miały gwarantować społeczność z Bogiem, a tym samym liczne błogosławieństwa. Zasady opisane w Zakonie, były stosunkowo proste, a jeśli nie, to od odpowiedniego pokierowania, byli kapłani, którzy pomagali zbliżyć się do Boga poprzez lepsze zrozumienie przykazania bądź jego intencji. Niestety z tą wiernością i zaangażowaniem bywało, mówiąc delikatnie, różnie. Bóg oprócz dania przepisów, położył też część odpowiedzialności na człowieku – należało gorliwie zabiegać o wypełnianie prawa: Teraz więc, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, twój Bóg! Tylko, abyś okazywał cześć Panu, swemu Bogu, abyś chodził tylko jego drogami, abyś go miłował i służył Panu, swemu Bogu, z całego serca i z całej duszy, abyś przestrzegał przykazań Pana i jego ustaw, które Ja ci dziś nadaję dla twego dobra (Pwt 10:12-13).

Muszę przyznać, że jestem już dość mocno zirytowany ciągłym wracaniem do przeszłości w naszym kraju. Otwarcie szafy zmarłego gen. Kiszczaka wywołało nową falę domysłów, domniemań, hipotez, zarzutów, oskarżeń, krytyki, ale też słów poparcia i wsparcia dotyczących prezydenta Lecha Wałęsy. Jestem zmęczony słuchaniem jak jest wałkowane jedno i to samo, i używane w przeróżnych kontekstach politycznych, aby ugrać coś dla siebie. Czysty cynizm, który mnie wykańcza. Najlepszym rozwiązaniem byłoby niesłuchanie tego, ale się nie da: w radio, w tv, w Internecie – wszędzie śpiewają na jedną melodię.

W kulturze Zachodu (głównie w filmach, polityce) religia jest wszechobecna. Częste odwołania do chrześcijaństwa w przeróżnych okazjach pokazują jaki ci ludzie mają stosunek do wiary. Po tych wypowiedziach – które często są pojedynczym wtrąceniem w kontekst – widać, że wartości chrześcijańskie są dla nich cenne, a Bóg jest dla nich inspiracją w wielu życiowych i zawodowych decyzjach.

Świat kibiców piłkarskich jest podzielony na dwa obozy: fanów Lionela Messi oraz Cristiana Ronaldo. Obaj są gwiazdami tego samego formatu i osiągnęli niemalże wszystko, co można w footballu osiągnąć, dlatego dyskusja między fanami, kto wiedzie prym, opiera się nie na sukcesie jaki osiągnęli bądź wynikach jakie mają na koniec sezonu, ale na drodze jaką musieli przebyć, by stać na piedestale światowej piłki nożnej.

Jak za czasów Jezusa głównymi oponentami Prawdy byli faryzeusze, tak za czasów apostołów taki prym wiedli saduceusze, którzy – jak podają Dzieje Apostolskie – wielokrotnie szukali sposobów by rozproszyć i zastraszyć naśladowców Jezusa. Ich opozycyjna postawa nie wynikała z teologicznego punktu widzenia czy innego spojrzenia na Prawdę. Spory jakie toczyli nie były na gruncie innego zrozumienia proroctw, ale na zupełnie innym – czysto ludzkim. Kiedy przemawiali do ludu, podeszli do nich kapłani i dowódca straży świątynnejoraz saduceusze oburzeni, że nauczają lud i głoszą zmartwychwstanie umarłych w Jezusie (Dzieje 4:1-2).

„Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości” (Ap. 2:4)

Kiedy przeprowadziłem się do Krakowa, to dużo po nim spacerowałem. Dosłownie o każdej porze dnia i nocy chodziłem uliczkami Starego Miasta i Kazimierza podziwiając architekturę budynków, konstrukcję lamp ulicznych, brukowane drogi, Wawel z każdej strony. Pamiętam zachwyt jaki mi towarzyszył. Moje oczy nigdy nie były tym widokiem nasycone. Lubiłem światła nocy „mojego” miasta, ale też i wschody słońca nad Wisłą. Wszystko było idealne, piękne i cudowne.

Kiedy wracam z Białegostoku zawsze mam takie same myśli w głowie, takie same uczucia, i zawsze dopada mnie ten sam ból w poniedziałek.

Oto dlaczego będę zawsze wam przypominał o tym, choć tego świadomi jesteście i umocnieni w obecnej [wśród was] prawdzie. Uważam zaś za słuszne pobudzić waszą pamięć, dopóki jestem w tym namiocie (2 Piotr 1:12-13)

Są takie tematy, co do których ma się wrażenie, że powiedziano już wszystko, a każde następne rozważanie, to wałkowanie tego samego. Być może tak jest i w tym przypadku. Być może powiedziano już wszystko i ten artykuł nie wniesie nic nowego do Twojego życia.

Rzadko analizujemy nasze życie z szerszej perspektywy, a jeśli już nam się to zdarzy, wówczas i tak – mimo że jesteśmy chrześcijanami – dominuje w tej analizie perspektywa cielesna. Widzimy jedynie to, co „tu i teraz”, czasem wybiegamy kilka lat w przód. Nie potrafimy przewidzieć skutków naszego postępowania ani konsekwencji w przypadku, jeśli czegoś nie zrobimy. Mamy też problem z analizą naszych życiowych zakrętów. Rozpatrujemy je w kategorii tragedii, uważamy, że to, co na nas przyszło, jest niesłuszne i niesprawiedliwe, nie widzimy sensu tego cierpienia i nie potrafimy znaleźć uzasadnienia dla wyzwań i problemów dnia codziennego. A przecież wszystko dzieje się w naszym życiu w jakimś celu…

Historie biblijne postrzegamy głównie przez pryzmat postaci, jakie w nich występują. Imponują nam one często i lubimy do nich wracać myślami. Któż nie chciałby być pokorny jak Mojżesz, mieć wiarę jak Abraham, gorliwość jak apostoł Paweł czy tak silnie przylgnąć sercem do Boga jak Dawid! A takich przykładów jest dużo więcej. Na opisane w Biblii wydarzenia patrzymy zawsze z perspektywy czytelnika, analizując je kompleksowo, według klucza „przyczyna – skutek – lekcje dla nas”.

Kilka tygodni temu Wojciech Cejrowski w związku z podjętymi działaniami marketingowymi grupy Empik wydał następujące oświadczenie:

Kontynuacja tekstu: Nieprzyjaźń ze światem (1)

Jakub nazywa braci, do których pisze, wiarołomnymi (BT: cudzołożnikami). Nie bez przyczyny użył akurat takiego określenia. Jeśli bowiem zaprzedajemy wartości, w których Bóg ma upodobanie, choć wcześniej przyjęliśmy je w sercu, a wszystko po to, aby mieć dobre układy z ludźmi, np. z szefem w firmie, to jest to nic innego jak zdrada samego Boga.

Cudzołożnicy, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga. (Jak. 4:4)

Ile głów, tyle definicji „świata”, a to powoduje pewien chaos. „Świat” jest tak szerokim pojęciem, tak rozległym, dotykającym tak wielu sfer życia, że często mówimy, iż „świat” to wszystko, co nas otacza. To mogłoby prowadzić do wniosku, że wszystko, co nas otacza, jest złe. W żadnym wypadku jednak nie można stosować takiego uproszczenia. Powód jest prozaiczny: kiedy mówimy „wszystko” i „wszyscy”, to tak naprawdę mamy na myśli „nic” i „nikt”.

Kiedyś zjawisko porzucenia dziecka przez matkę, widocznie było niespotykane, skoro w taki sposób Izajasz określa Bożą miłość do człowieka. Dziś to zjawisko coraz częstsze, niestety. A może tylko częściej otrzymujemy o tym informacje. Chociaż podmiotem w cytowanym wersecie jest słowo „niewiasta”, to jednak nie mówi on o matkach, ale o dzieciach.

Laickość współczesnych chrześcijan cały czas obniża próg minimalnych wymagań, jaki naśladowcy Chrystusa powinni spełnić, chcąc tytułować się w ten sposób. Nasze tłumaczenia idą w kierunku coraz większego zrozumienia ludzkich słabości, tolerancji czy określania Boga jako tego, który tylko coraz więcej daje człowiekowi (zbawienie, błogosławieństwo, wysłuchanie modlitw itp.), a coraz mniej od człowieka wymaga. Oprócz zniekształcania wizerunku Boga – świadomego mniej lub bardziej – wypaczamy pewne reguły teologiczne, który mają realne przełożenie na nasze chrześcijańskie życie.

Kiedy mówi się o konflikcie pokoleń – to temat zawsze aktualny – często słyszymy wypowiedzi ekspertów, którzy prezentują niejednokrotnie skrajne podejście. Ciekawe jest, że o konflikcie tym wypowiada się tylko jedna strona – ci starsi. Młodych nikt nie pyta i może dlatego jeszcze nie słyszałem, aby z całej tej dyskusji o konflikcie pokoleń wynikało, że winni są właśnie starsi. To młodzi zawsze są winni, to oni powodują te spięcia i zgrzyty. A dowody, argumenty dla takiej tezy? Jednym z, a może podstawowym argumentem jest to, że starsi są… starsi. I już…

100% to nie jest 99% bądź 51%. To jest całość, której Bóg od nas oczekuje: Synu, daj mi swe serce, dróg moich niech strzegą twe oczy (Przyp.Sal. 23:26). Często nie myślimy o tym tak. Pełnimy służbę chrześcijańską na swój sposób. Mamy swoją wizję służby Bożej i ją spełniamy. Nie poddajemy jej audytom, no bo po co – skoro wszystko jest tak jak być powinno. Przecież chodzimy na nabożeństwo. Tam się modlimy, śpiewamy, słuchamy, czasem czymś się podzielimy… Przecież w tygodniu znajdziemy chwilę na lekturę Pisma, codziennie odprawiamy swój rytuał modlitwy porannej i wieczornej. Nawet Mannę (werset na każdy dzień) czytamy. Czasem wyślemy parę złotych na dobry cel, może damy biednemu coś z lodówki, gdy do nas przyjdzie. Chrześcijaństwo, że aż się błyszczy.

„(…) To was gorszy?” (Jana 6:61)

Czasy, w których żyjemy, są chyba jednymi z najtrudniejszych w jakich przyszło żyć chrześcijanom. Głównym zagrożeniem są „nowości” pojawiające się na świecie, które to tylnymi drzwiami wkradają się do Kościoła. Powoduje to różne zmiany, nowe trendy i dyskusje na ich temat. Często oburzamy się na liczne odstępstwa i stanowczo się sprzeciwiamy zaciemnianiu Ewangelii. Niejednokrotnie są stawiane także ciężkie zarzuty o odstępstwo i „zgorszenie maluczkich”. Często używamy tych słów mimowolnie przypisując zgorszenie praktycznie wszystkiemu (notabene wszystkiemu się jednocześnie sprzeciwiając) – często bez refleksji. Ale czy faktycznie możemy zgorszenie tak uogólniać? Czy Pismo jasno i klarownie definiuje zgorszenie? Czy aby przypadkiem używanie tak często argumentu zgorszenia nie jest nadużyciem z naszej strony? Prześledźmy kilka przykładów.

Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego. (Łuk. 9:62)

Bóg jest istotą miłosierną, ale nie tolerującą kompromisów. Nie lubi się nami z kimś lub czymś dzielić. Mimo tych jasnych deklaracji ze strony Pana Boga, my nadal próbujemy znaleźć usprawiedliwienie dla swoich zachcianek i „miłości”, które odciągają nas od Boga bądź czynią Go drugorzędnym w naszym sercu. (…) Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym (…) (2 Mojż. 20:5). Nie będziesz oddawał pokłonu bogu obcemu, bo Pan ma na imię Zazdrosny: jest Bogiem zazdrosnym (2 Mojż. 34:14).

Często przytacza się i próbuje zastosować do obecnych czasów liczne przepowiednie dotyczące końca świata. Mają one swoje źródła w nauce (asteroida, trzęsienia ziemi itp.), pradawnych religiach (Majowie) czy w samej Biblii (Apokalipsa). Wszystkie one mówią o kataklizmach, wojnach, chorobach… Jednak tylko Biblia podkreśla jeszcze jeden znak czasów końca, który chrześcijanie jakoś (przypadkowo zapewne) pomijają i nieczęsto wspominają. Mowa o miłości. Otóż poziom miłości w sercach ludzi również jest znakiem czasów końca. Wspomina o tym apostoł Paweł: A wiedz o tym, że w dniach ostatnich nastaną chwile trudne. Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, wyniośli, pyszni, bluźniący, nieposłuszni rodzicom, niewdzięczni, niegodziwi, bez serca, bezlitośni, miotający oszczerstwa, niepohamowani, bez uczuć ludzkich, nieprzychylni, zdrajcy, zuchwali, nadęci, miłujący bardziej rozkosz niż Boga.Będą okazywać pozór pobożności, ale wyrzekną się jej mocy. I od takich stroń (2 Tym. 3:1-5).

Na rozpoczęcie nowego sezonu przyszło nam trochę czekać. Związane to było z różnymi zmianami. Przede wszystkim zmieniła się lokalizacja. Od teraz spotykamy się przy ul. Brackiej 14. Zmieniło się też logo, design strony i zmienił się cykl. W tym sezonie będziemy inspirować nasze dyskusje Listami apostoła Pawła do Tymoteusza.

Tymoteusz był młodym człowiekiem a mimo to powierzono mu wielką pracę w rozwijającym się Kościele. Wyzwania, które stanęły przed nim, często, być może, go przytłaczały i przerastały, ale miał wsparcie w apostole Pawle, który wiedział jakie trudności i zadania stoją przed Tymoteuszem. Poprzez swoje listy chciał nie tylko odpowiednio go poinstruować, ale przede wszystkim pokrzepić.

Czasami ciężko coś wyrazić tylko słowem pisanym. Ciężko też czasami wyrazić coś słowem mówionym, dlatego jak z kimś rozmawiamy używamy gestykulacji, mimiki twarzy, odpowiedniego tonu głosu. A i tak nie rzadko jesteśmy źle rozumiani…

Z uczuciem między dwojgiem ludzi jest niemalże identycznie. Czasami słowo ‘kocham cię’ już nie wystarcza do wyrażenia uczuć, musi iść za tym słowem gest. Wzajemny dotyk, złapanie się za ręce czy przytulenie, nie są już wyrazem tylko bliskości, ale głębi uczucia – nabierają już zupełnie innego wymiaru. Pocałunek i szeroko pojęta intymność nie są wtedy oznaką tylko pożądliwości, ale przejawem uczucia. Tego prozaicznego może w naszych czasach zwrotu ‘kocham cię’. Wtedy cielesna miłość nie jest fundamentem związku, ale jego dachem.

W ciągu ostatnich 4 lat kilka razy zaczynałem regularnie biegać. Ta regularność trwała najwyżej miesiąc. Po tych wszystkich latach porażek doszedłem do wniosku, że to nie o brak kondycji chodziło, nadwagę czy brak adidasów za 500 zł. Moje problemy miały początek i koniec w mojej głowie. Brak wytrwałości, systematyczności, ‘słaba’ silna wola – mógłbym tak wymieniać długo. Jednakże i to nie definiuje problemu. Schodząc głębiej, dostrzegam problem samotności – biegałem sam. Sam musiałem się mobilizować, biec, pokonywać siebie, swoje słabości, które zaledwie po kilometrze dawały o sobie znać.

Wielokrotnie, kiedy zanosimy nasze prośby do Boga, najtrudniej jest nam znieść to, że musimy czekać, że rzadko kiedy odpowiedź na nasze modlitwy otrzymujemy natychmiast. Ból jest tym większy, im bardziej nam na czymś zależy. Podstawowym problemem jest to, że Bóg ma Boski punkt widzenia, a my tylko ludzki. To powoduje, że już w „przedbiegach” stoimy na straconej pozycji. Wykłócanie się z Panem Bogiem o metody Jego postępowania jest bezcelowe. Trzeba uznać Jego wyższość i w modlitwie prosić o zrozumienie tego, co zdaje się nas przerastać. A Bóg ma dość bogaty wachlarz możliwości…

Armator "White Star Line" z początkiem XX wieku zbudował trzy transatlantyckie statki klasy Olympic: Olympic, Gigantic (późniejszy Britanic) oraz Titanic. Te trzy okręty miały serie niepowodzeń praktycznie od chwili opuszczenia doków. Albo tonęły w pierwszym lub jednym z pierwszych rejsów, albo nie pełniły roli do jakiej zostały zbudowane. Każdy z nich ma tragiczną historię, ale tylko Titanic żyje w umysłach tysięcy ludzi na całym świecie do dziś. Statki te cechowała podobna konstrukcja i miały być wyrazem przede wszystkim luksusu, prędkości i potęgi. Żaden z bliźniaczej trójki nie był tak celebrowany jak Titanic. Statek zachwycał urodą i był owocem technologicznego skoku w szeroko pojętym przemyśle, poprzez zastosowanie innowacyjnych rozwiązań. Człowiek w 1912 roku, patrząc na niego, bez wątpienia mógł być dumny z tego, że jest człowiekiem.

Mamy wielu znajomych i przyjaciół, którzy są z nami tak długo i na tyle blisko, że ciężko nam sobie wyobrazić życie bez nich. Spędzamy ze sobą czas, bo czujemy się dobrze we wspólnym towarzystwie. Więzi takie budujemy zarówno w naszych kościołach, jak i w gronach z życiem wspólnotowym niezwiązanych, przy czym pierwszy rodzaj więzi charakteryzuje się szczególnym spoiwem – celem naszych spotkań jest oddanie chwały Bogu. Aby jednak uczęszczanie na coniedzielne nabożeństwa było nie tylko indywidualnym przeżyciem duchowym, ale i przyjemnością dzielenia tego czasu z bliskimi, musimy się dobrze czuć w naszej wspólnocie, musi w niej panować miła atmosfera. A za to wszystko odpowiedzialni są właśnie ludzie, którzy ją współtworzą.

Na początku przedstawmy krótko, na czym polega problem. Pismo Święte mówi, że zbawienie jest z łaski, a nie dzięki naszym uczynkom. Jednakże wspomina też, że nasza wiara musi być poparta uczynkami. Zatem czy na pewno tylko łaska ma znaczenie dla naszego zbawienia? W tym wszystkim należy znaleźć jakiś środek ciężkości i wykazać współzależność tych dwóch pojęć, rozwiewając tym samym mit ich wzajemnej opozycyjności.