I zobaczyłem wielki biały tron i siedzącego ponad^* nią (...) i umarłych, wielkich i małych, stojących wokół tronu^*, i otwarto księgi – Obj. 20:11‑12.

Biel kojarzy się z czystością, świętością i światłem. W białe szaty ubrana była wizyjna armia dowodzona przez rycerza na białym koniu, pokonująca siły bestii i królów ziemi. Białe jak śnieg były włosy na głowie postaci „podobnej do Syna Człowieczego” z pierwszej sceny Księgi Objawienia. Biały tron sądowy opromienia blaskiem i daje nadzieję podsądnym. Wyroki białego trybunału są wydawane na podstawie czystej prawdy i są nieskazitelnie sprawiedliwe i święte.

A gdy się skończy tysiąc lat, szatan zostanie wypuszczony ze swego więzienia – Obj. 20:7.

Więźniowie po odbyciu kary nie zawsze cieszą się całkowitą swobodą. Jeśli zostali zwolnieni przedterminowo, znajdują się pod opieką kuratora, a przekroczenie warunków zwolnienia skutkuje powrotem do więzienia.

To jest pierwsze zmartwychwstanie. Błogosławiony i święty mający udział w pierwszym zmartwychwstaniu – Obj. 20:5‑6.

W sensie matematycznym coś, co jest jedyne, jest również pierwsze. Jednak zwyczaj językowy każe domyślać się, że coś, co jest nazwane pierwszym, nie jest jedyne.

I zobaczyłem anioła zstępującego,* mającego klucz do otchłani i wielki łańcuch w ręce. I chwycił smoka, węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go* do otchłani i zamknął – Obj. 20:1‑2.

W czasach rzymskich, szczególnie ważnych więźniów nie tylko zamykano na klucz, ale dodatkowo jeszcze wiązano łańcuchem (Dzieje Ap. 12:6). Taka ostrożność w przypadku apostoła Piotra była uzasadniona, gdyż raz udało mu się już odzyskać wolność (Dzieje Ap. 5:19). Zamknięte drzwi i łańcuch niesprawiedliwego prześladowcy nie mogły oczywiście przeszkodzić aniołowi w oswobodzeniu świętego więźnia. Jeśli jednak tym, który używa klucza i łańcucha, jest anioł, a uwięzionym – Boży przeciwnik, to z pewnością nikt nie będzie w stanie go uwolnić.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 5)":
Oskarżona o cudzołóstwo (Ew. Jana 8)

(Ewangelia wg Św. Jana 5:1 – 18)

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 4)":
Zakończenie Ewangelii świętego Marka, I List i Objawienie świętego Jana Apostoła

Ewangelia wg Św. Jana 7:53 – 8:11

Historii o kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie istotnie brak w najdawniejszych i najbardziej wiarygodnych rękopisach Ewangelii Janowej. Co z tego wynika? Ano to, że pewnie jej tam nie było. W zachowanych tekstach greckich pojawi się dopiero w Kodeksie Bezy z Cambridge, datowanym na V/VI stulecie (dla porównania: Kodeksy Synajski i Watykański ‒ oba z IV wieku, Kodeks Aleksandryjski i reskrypt Efrema z V w. oraz papirusy Bodmera z II i III w. jej nie mają). Można ją za to znaleźć w starym ormiańskim przekładzie datowanym na V stulecie (Armenia od III wieku jest chrześcijańska), ale zamieszczoną na samym końcu Ewangelii wg Jana, po wersecie 21:25. Czy to oznacza, że jest ona dziełem (wybitnym!) nieznanego armeńskiego pisarza? Niekoniecznie.

Alleluja! Zbawienie * i cześć, i moc Panu, naszemu Bogu, bo jego wyroki są prawdziwe i sprawiedliwe – Obj. 19:1‑2.

Alleluja – greckie słowo będące fonetyczną transkrypcją hebrajskiego hallelu-JaH, czyli „chwalcie Jah”, występuje w greckich pismach apostolskich tylko cztery razy. Wszystkie znajdują się w hymnie uwielbienia Boga śpiewanym po upadku Babilonu.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 3)":
1 Kor. 15:51

Przeważająca większość różnic w zachowanych do dziś rękopisach Nowego Testamentu to pojedyncze wersety lub ich warianty (np. Marek 15:28, Łukasz 23:34, 1 Kor. 15:51, Obj. 20:5). Oczywiście, zmiana z pozoru niewielka może być w rzeczywistości niezmiernie istotna dla zrozumienia tekstu. Chyba najlepszym przykładem będzie wspomniany powyżej drobniutki urywek z Księgi Apokalipsy – rozdział 20, werset 5.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 2)":
1 Tym. 3:16

Badacie Pisma, bo szukacie w nich życia wiecznego – taką parafrazą słów z Ewangelii świętego Jana (5:39) otworzymy dziś kolejny odcinek „Wariantów”.  Poszukiwania zaprowadzą nas do I Listu Apostoła Pawła do Koryntian, r. 15, który traktuje o zmartwychwstaniu. Myśl zawarta w tym rozdziale jest jasna, wyłożona przystępnie, a dobitnie; nieoczekiwanie, niczym w lesie, natrafimy na splątany gąszcz. Spróbujmy się przez ten gąszcz przedrzeć.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 1)":
Ew. Jana 1:18

Dziś fragment z I Listu Apostoła Pawła do Tymoteusza, rozdział 3, werset 16. Zapis ten jest szczególnie istotny, gdyż brzmi on jak starochrześcijańskie, pochodzące z czasów apostolskich wyznanie wiary.

I zawołał potężnym głosem, mówiąc: Upadł* Babilon wielki i stał się siedliskiem demonów – Obj. 18:2.

Poczucie upływu czasu jest bardzo subiektywne. Sędziwemu człowiekowi rok wydaje się krótszy od miesiąca w odczuciach nastolatka. Puste i nudne godziny ciągną się dłużej niż dni wypełnione intensywnymi wrażeniami zmysłowymi. Minuty oczekiwania na coś ważnego wydłużają się w nieskończoność. Biblijne określenia „prędko” czy „wkrótce” odnoszą się do boskiego poczucia upływu czasu liczonego w tysiącleciach.

A dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu królów, którzy tak* objęli królestwo, ale wezmą jak królowie na jedną godzinę wraz z bestią – Obj. 17:12.

W jednej ze swoich bajek bracia Grimm opisują wymuszoną współpracę dwóch drapieżników. By sam nie zostać pożartym, lis pomaga wilkowi wyszukiwać łup, ale robi to w taki sposób, że w końcu zachłanność silniejszego rywala doprowadza go do zguby. W bardziej realnej, współczesnej polityce coraz częściej zdarza się, że negocjacje kończą się całkowitą zgodą tylko odnośnie tego, że strony całkowicie się nie zgadzają.

Miała w swej ręce złoty kielich pełen obrzydliwości i nieczystości nierządu swojego i całej ziemi* – Obj. 17:4.

„Jeśli potrzebujesz pieniędzy, żeby czuć się bogatym, to jesteś naprawdę biedny”. Przekładając tę sentencję kanadyjskiego filozofa i pisarza Matshony Dhliwayo na biblijny język, można by powiedzieć: Jeśli potrzebujesz złota, żeby zademonstrować swoje bogactwo, to ukrywasz duchową nędzę (Obj. 3:17).

I stały się gromy^* i błyskawice, i głosy, i gromy – Obj. 16:18.

Burza jest jednym z tych zjawisk przyrodniczych, które jednocześnie i przerażają, i fascynują. Najpierw rozlegają się groźne pomruki i pojawiają się trudne do zlokalizowania rozbłyski światła. Zza horyzontu nadciągają skłębione zwały imponujących chmur, zrywa się wiatr, nagle uderza oślepiająca błyskawica, której towarzyszy ogłuszający grzmot, potem druga i trzecia... Z nieba strugami leje się woda. Nie trwa długo ten poryw, a po burzy nastaje pachnąca cisza, przerywana jedynie oddalającymi się gromami. Zza chmur wyziera słońce, a trawy rozbłyskują tysiącami skrzących się diamentów.

I dane były^* z ust^* fałszywego proroka trzy nieczyste duchy podobne żabom (...) aby zgromadzić ich [królów całego świata] na bitwę wielkiego dnia Boga wszechmogącego – Obj. 16:13‑14.

W starożytności klasycznej żaby były symbolem urodzaju, ale także lubieżności kojarzonej z Afrodytą. Słynna też była bajka Ezopa o żabie, która pękła usiłując nadąć się do wielkości wołu. Ten niezbyt przyjemny płaz, żyjący na pograniczu środowiska wodnego i lądowego, często bywał kojarzony z niezdarnością i brzydotą, jak choćby w bajce o księciu zamienionym w żabę.