Schowaj miecz na swoje miejsce – Mat. 26:52 (Łuk. 22:51: przestań; Jan 18:11).

Historia z mieczem jest o tyle zastanawiająca, że według relacji Łukasza uczniowie, udając się do Getsemane, wspomnieli o mieczach (Łuk. 22:38), a Jezus jakby przyzwolił na ich zabranie. Czyżby więc godził się na posiadanie broni, tylko bez jej używania? Niektórzy chrześcijanie wyciągają z tego wniosek, że obrona konieczna, również przy użyciu broni i prowadząca do zranienia lub zabicia napastnika jest zgodna z nauką Jezusa.

To, co uczyniliście jednemu z tych moich braci najmniejszych, mnie uczyniliście – Mat. 25:40.

Nawet wielkie sprawy podejmowane dla wielkich ludzi nie przychodzą z łatwością, choć energiczni przywódcy są czasem w stanie zmobilizować tłumy do dobrych działań. Kochanie bliskich też nie zawsze jest łatwe, ale często się to udaje. Jednak najtrudniejsze jest wspieranie tych najmniejszych. Z góry bowiem wiadomo, że niczego nie otrzyma się w zamian, że takich biednych są niezliczone rzesze i nie da się pomóc wszystkim, że nawet nie będzie się na koniec czym chlubić, a i wdzięczności można nigdy nie zaznać.

Jeśli wtedy ktoś wam powie: Oto tu jest Chrystus, albo: Jest tam – nie wierzcie – Mat. 24:23 (Mar. 13:21; Łuk. 17:23).

Jedno z pytań zadanych Jezusowi przez uczniów na Górze Oliwnej (Mat. 24:3) dotyczyło Jego powrotu: Jaki będzie znak twego przyjścia? W odpowiedzi Mistrz opisuje swoją parousię (gr. obecność, przybycie, wizyta) przy użyciu dwóch porównań: do błyskawicy przecinającej całe niebo od wschodu aż na zachód (Mat. 24:27) oraz do dni Noego, w czasie których ludzie robili to, co zawsze, aż niespodziewanie spadł na nich niszczycielski żywioł potopu. Łukasz w swej relacji umieszcza te dwa porównania jeszcze bliżej siebie (Łuk. 17:24,26), a bezpośrednio przed nimi – ostrzeżenie przed zwodzicielami, którzy rzekomo wiedzą, gdzie można zobaczyć Mesjasza.

I jeśli dokładnie się nauczą dróg mojego ludu, i będą przysięgać na moje imię, mówiąc: PAN żyje, (...) wtedy zostaną zbudowani wśród mego ludu – Jer. 12:16.

Chrześcijanie oburzają się czasami, gdy słyszą, że ktoś, kto dzisiaj nie uwierzył w Jezusa, być może nawet nie wierzył w Boga i był złym człowiekiem, może otrzymać powtórną szansę nawrócenia się i wiecznego życia, na równi z tymi, którym dzisiaj udzielona została łaska wiary. Tymczasem Bóg przez natchnionych pisarzy Biblii wielokrotnie powtarzał, że jest pełen miłosierdzia i zawsze gotów przyjąć nawracającego się grzesznika.

Niech też was nie nazywają mistrzami, gdyż jeden jest wasz Mistrz, Chrystus – Mat. 23:10.

Pragnienie wyróżniania się rozmaitymi tytułami, szatami, miejscami czy urzędami często ma swoje źródło w ambicjach i poczuciu własnej wartości niektórych uzdolnionych nauczycieli i przywódców. Domagają się oni dla siebie dodatkowego uznania ze względu na szczególne zasługi, jakie położyli dla ogółu społeczności. O ile te roszczenia są uzasadnione rzeczywistym dorobkiem, można je do pewnego stopnia zrozumieć z ludzkiego punktu widzenia. Jezus oczekuje jednak od swych naśladowców, nawet tych najbardziej uzdolnionych, pokory, skromności i świadomego działania na rzecz zrównania swojej pozycji z innymi uczestnikami tego samego „kursu mistrzowskiego”.

Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swym sercem - Mat. 22:37 (Mar. 12:29‑30; Łuk. 10:28).

W swym nauczaniu Jezus podkreślał już konieczność przestrzegania nawet najmniejszych przykazań Bożych. Tym razem zaś przytacza przykazanie największe - o miłowaniu Boga. Nie pochodzi ono wprost z dekalogu, jednak nawiązuje do pierwszego przykazania: Ja jestem JHWH, twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi Egiptu, z domu niewoli (2 Mojż. 20:2). Przykazanie o miłości do Boga z całego serca, całej duszy i całej siły (5 Mojż. 6:5) jest komentarzem Mojżesza do wszystkich przykazań Tory. Wskazuje ono na motywację pozwalającą zmienić obowiązek ich przestrzegania w przyjemność.

Wiele spraw dzieje się tak, jak śpiewał Czesław Niemen w piosence: Gdzieś obok nas życia nurt. Obok nas świateł blask, miasta rytm,gwar i szum. Obok nas płynie tłum, obok nas tyle zmian niesie czas, dzieje się tyle spraw.

Historię i obyczaje zakonów katolickich znam słabo. Nie bardzo wiem, czym się zajmują poszczególne zgromadzenia zakonne, nie odróżniam ich strojów, poza tymi, które czasami widuję na ulicy. Franciszkanie działają aktywnie, w różny sposób wspierając wiernych, np. pomagają w nauce uczniom czy prowadzą istniejącą już od wielu lat Akademię Wiedzy. „Chłopcy” z prenowicjatu, jak mówi o nich znajoma polonistka, która ma z nimi zajęcia, też podejmują różne aktywności, w zależności od składu osobowego, podczas trwającej rok nauki. Potem zostają zakonnikami, albo i nie, bo ten roczny czas ma sprawdzić, czy tego faktycznie chcą.

A śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia. To jest druga śmierć – Obj. 20:14.

Umieranie i śmierć wydają się naturalnym elementem egzystencji żywych organizmów. Nauka twierdzi nawet, że umieranie w połączeniu z rozmnażaniem najbardziej dostosowanych osobników stanowi podstawę rozwoju gatunkowego. Śmierć powinna być zatem postrzegana jako coś zwyczajnego, a nawet pożytecznego. Jednak powszechne doświadczenie dowodzi, że tak nie jest. Każdy organizm stara się zachować życie, a dla świadomego człowieka śmierć, czy to własna, czy innych ludzi, jest najbardziej bolesnym doświadczeniem życia.

Jeśli (...) nie zwątpicie (...) i tej górze powiecie: Podnieś się i rzuć się do morza, stanie się tak – Mat. 21:21 (Mar. 11:23).

Greckie słowo diakrino (tu: „zwątpicie”) oznacza właściwie ‘rozstrzygać, rozsądzać’, czyli wybierać między różnymi możliwościami. Jezus, ganiąc zwątpienie Piotra chodzącego po wodzie, używa słowa distadzo ‘wahać się’ (Mat. 14:31). Grecy mieli jeszcze słowo skepsis, oznaczające emocjonalny stan wobec możliwości wyboru jednej z dwóch lub więcej możliwości.

Bogaty z trudnością wejdzie do królestwa niebieskiego – Mat. 19:23.

Bogactwo przytrafia się niektórym ludziom. Jedni coś odziedziczą po pracowitych i sprytnych rodzicach. Inni wymyślą ciekawą usługę lub pożyteczny produkt i zanim się zorientują, już wszyscy chcą mieć ich wynalazek, a cyferki na koncie same rosną. Taki dobrobyt oznacza odpowiedzialność. Nie tylko za właściwe zużytkowanie posiadanych środków, ale także za ludzi, którzy pracują w firmach produkujących taki wynalazek, w sklepach, które go sprzedają itp.

Przestrzegaj przykazań: (...) Nie będziesz zabijał,  nie będziesz cudzołożył, nie będziesz kradł, nie będziesz mówił fałszywego świadectwa;  czcij swego ojca i matkę oraz będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie – Mat. 19:17‑19.

W swym programowym kazaniu na górze Jezus opowiedział się za wypełnianiem nawet najmniejszych przykazań Tory. W rozmowie z bogatym młodzieńcem wymienia zaś przykładowe „wielkie” przykazania, których należy przestrzegać, by otrzymać wieczne życie. Są wśród nich również takie jak: będziesz miłował swego bliźniego czy nie będziesz oszukiwał (Mar. 10:19), które pochodzą spoza dekalogu. Jezus wskazuje w ten sposób jasny przepis na osiągnięcie nieśmiertelności – życie według całej instrukcji danej ludzkości przez Boga za pośrednictwem Mojżesza na górze Synaj.

Będziesz obchodzić (...) Święto Żniw, pierwocin twojej pracy, tego, co posiałeś na polu – 2 Mojż. 23:16.

W miniony poniedziałek, 17 maja 2021 r., przypadało biblijne święto Szawuot, liczone według kalendarza księżycowo-słonecznego. W najbliższą niedzielę, 23 maja, chrześcijanie będą obchodzili Pięćdziesiątnicę. Nazwa Szawuot, po hebrajsku „tygodnie”, odnosi się do siedmiu tygodni, jakie należało naliczyć od pierwszego dnia po świątecznym Szabacie paschalnym, 16 nisan, do Święta Żniw, przypadającego nazajutrz po siódmym tygodniu, czyli w dzień pięćdziesiąty. Do tego też nawiązuje chrześcijańska nazwa Pięćdziesiątnicy, wyliczanej na podobnej zasadzie, tyle że wedle innej formuły, przyjętej w pierwszych wiekach ery chrześcijańskiej.

Takie przed laty nie pojawiały mi się, a może nie miałam odwagi ich postawić, a może mnie to nie interesowało? Ewangelie wystarczały jako „tak i amen”.

Pani, która miała z nami zajęcia z literatury staropolskiej, bardzo była krytyczna wobec tych studentów, którzy nie znali Biblii. Ja zaś byłam krytyczna, kiedy mi kazała czytać staropolskie teksty, w których było wiele zmyśleń, bajkowości, gdy próbowano dociec, jaki był Jezus jako dziecko, jakim był chłopcem. Zacytuję jedną opowieść z „Rozmyślań przemyskich” (połowa XV wieku).

Uważajcie [patrzcie] i strzeżcie się zakwasu faryzeuszy i saduceuszy – Mat. 16:6 (Mar. 8:15).

Jeśli jedzenie jest zakwaszone, oznacza to, że bakterie wywołały fermentację alkoholową, czyli zaczęło się ono „psuć”. Niekiedy zaś ten efekt działania bakterii jest pożądany. Chętnie kwasi się niektóre warzywa, mąkę na chleb czy wykorzystuje fermentację do produkcji napojów alkoholowych i octu. Zakwas wprowadza ferment – podgrzewa, wytwarza jako produkt uboczny alkohol oraz dwutlenek węgla, co z kolei prowadzi do zwiększenia objętości zaczynu, np. chlebowego.

Coraz więcej izraelskich pracowników akademickich i naukowców zdaje się uznawać, że pewne określone fragmenty mesjańskie są celowo pomijane w szabatowych czytaniach w synagogach. Znikły one z kanonu czytań tygodniowych ze względu na „mesjańskie konotacje”. Czyżby fragmenty te tak nieodparcie wskazywały na Jezusa, że rabini martwili się, iż Żydzi, słysząc te teksty, mogliby uwierzyć w Jezusa?