I widziałem inny znak na niebie wielki i dziwny – aniołów siedmiu mających plag siedem ostatnich – Obj. 15:1

W naszych czasach większość zjawisk, które dawniej wydawały się niezrozumiałe i dziwne, została naukowo wytłumaczona. Powszechne jest też przekonanie, że to, co jeszcze niejasne, wkrótce znajdzie swoje wyjaśnienie. Czy tylko z tego powodu mało kto dzisiaj upatruje jeszcze znaków w zjawiskach przyrodniczych i astronomicznych? Przywiązywanie wagi do przebiegających drogę czarnych kotów, pękających luster czy gasnących świec uznawane jest za przejaw anachronicznej zabobonności. Rzadko kto przyznaje się, że nie wraca do domu po zapomniany przedmiot, gdy udaje się na egzamin albo zamierza załatwić jakąś ważną sprawę. Czy Bóg dostosowuje do epoki język swoich powiadomień dla ludzkości? Czy może być tak, że „naukowy światopogląd” uniemożliwi komuś odbiór ważnego niebiańskiego komunikatu?

Kontynuacja tekstu: „Oręż, którym walczymy”

Müntzer działał najpierw w Zwickau, wspólnie z sukiennikiem Storchem i innymi radykałami; łączyło ich przekonanie, że ważne jak Biblia, a nawet ważniejsze od niej, są wizje i objawienia, których doznawali. Mieszczanie tamtejsi uznali go za niebezpiecznego podżegacza i wygnali z Zwickau.

Baranek, który jest pośrodku tronu, będzie ich pasł. – Obj. 7:17

Dobra kompozycja cechuje się nie tylko umiejętnym budowaniem napięć, ale także ich rozładowywaniem. Długotrwałe intensywne doznania mogą wywoływać znużenie, a nawet zobojętnienie. Dlatego w dobrych utworach wśród dramatycznych zdarzeń pojawiają się kontrastowe sceny, umożliwiające odbiorcy odetchnięcie przed kolejną kulminacją akcji.

Popieczętowanych ze wszystkich plemion synów Izraela. – Obj. 7:4

Wybór zawsze ma w sobie coś arbitralnego. Nawet jeśli zostałyby sformułowane jasne kryteria i zapewniona pełna swoboda kandydowania, to i tak na koniec jedni są wybrani, a inni pozostają niewybranymi kandydatami. Czyli, używając języka Jezusa, wielu jest powołanych, ale mało wybranych.

Synami Efraima byli: Szutelach, jego synem był Bered, jego synem Tachat, jego synem Eleada, jego synem Tachat, Jego synem był Zabad, jego synem Szutelach, jego synami Ezer i Elead. Lecz zabili ich ludzie z Gat, urodzeni w tej ziemi, gdyż tamci wyruszyli tam, aby zająć ich stada. Efraim, ich ojciec, opłakiwał ich przez długi czas i wtedy przychodzili jego bracia, aby go pocieszać.
1 Krn 7:20-28

I usłyszano liczbę popieczętowanych: sto czterdzieści [cztery] tysiące. – Obj. 7:4

Liczby to nie tylko miary. Wiele z nich ma symboliczną wartość, głęboko zakorzenioną w ludzkim myśleniu. Gdy chcemy coś zrobić równocześnie z kimś, liczymy do trzech. Maszerujemy na cztery. Siedem to suma tych liczb, a dwanaście – iloczyn.

...aż popieczętujemy sługi Boga naszego na czołach ich. – Obj. 7:3

Noszenie na ciele lub ubraniu widocznych znaków religijnych stanowi pewne zobowiązanie. Jeśli ktoś nakleja sobie na samochód symbol ryby albo nosi koszulkę z wersetem Biblii, to powinien się tak zachowywać, by przynosić tym znakom chlubę.

Widziałem czterech aniołów stojących na czterech węgłach ziemi, trzymających cztery wiatry ziemi. – Obj. 7:1

Podstawą pokoju bywa czasami demonstracja siły. Nie musi być użyta. Wystarczy sama świadomość jej istnienia. Może także dlatego Bóg demonstruje nieraz swą moc. Zatrzymuje jednak podniesioną do uderzenia rękę, by dać ludziom czas do namysłu.

A po tym widziałem.– Obj. 7:1

Opowiadanie, podobnie jak utwór muzyczny – a w odróżnieniu od obrazu czy inscenizacji – poddane jest rytmowi czasowemu. Opowiada się wydarzenia jedno po drugim, nawet jeśli coś dzieje się równocześnie. Jeden narrator nie może opowiadać dwóch historii na raz. Na obrazie można ukazać kilka równoległych scen. Dawni ilustratorzy potrafili na jednym płótnie zmieścić na przykład całą fabułę Księgi Estery. Tego nie da się zrobić w normalnie napisanym tekście.

Patriarcha Efraim, syn Józefa Egipskiego i Asenaty, pojawia się dwukrotnie na kartach Starego Testamentu.

W 48 rozdziale księgi Rodzaju, na temat którego jest nasz pobieżny tekst, znaleźć można szczególny opis – pożegnanie umierającego ojca z synem. Sędziwy Jakub, głowa rodu, zbiera po raz ostatni siły i wzywa Józefa, umiłowanego syna z ukochanej kobiety, aby przekazać mu swoją wolę. W spotkaniu tym uczestniczą też chłopcy, a może nawet już młodzieńcy, obaj urodzeni przed latami głodu w Egipcie (1 Mojż. 41:50-52). Mogli mieć już 19-21 lat, może byli urodzeni rok po roku, co można łatwo obliczyć na podstawie następujących wersetów: 1 Mojż. 45:11; 47:9, 28. Wyobrażam sobie takich młodych chłopaków, prowadzonych do dziadka, którego nie znali, jeszcze w dodatku schorowanego, u kresu sił. Klęczą przed nim, a on kładzie dłonie na ich głowy i błogosławi im.

Niebo ustąpiło jak zwijająca się księga, a wszelka góra i pagórek poruszyły się z miejsca swego. – Obj. 6:14

Katalizator – z gr. katalyo (nr Stronga 2647), w znaczeniu: rozwiązać, rozluźnić – to w chemii substancja ułatwiająca i przyśpieszająca reakcje. Bóg nie lubuje się w katastrofach i klęskach. Posługuje się nimi jednak, by wyzwalać pożądane uczucia wstydu i strachu, skłaniające ludzi do opamiętania.

Bogacze i mocarze, i każdy niewolnik pokryli się w jaskinie i w skały gór. – Obj. 6:15

Strach to przykre uczucie, które często bywa wykorzystywane do zniewalania ludzi. Może jednak odgrywać także pozytywną rolę. Zabezpiecza bowiem człowieka przed narażaniem się na nadmierne niebezpieczeństwo. Strach wobec Stwórcy, czyli właściwie respekt, jest uczuciem całkowicie pozytywnym i koniecznym do zbudowania w sobie podstaw Bożej mądrości.

I dana jest im władza nad czwartą częścią ziemi – zabijać mieczem i głodem, i śmiercią, i przez zwierzęta ziemskie. – Obj. 6:8

Wydaje się, że nie ma innej metody przekonania się o szkodliwości zła, jak tylko doświadczenie. Czasami wystarcza samo zagrożenie tym, co dzieje się „za płotem”. Bóg pozwala na działanie zła, byśmy się przekonali, jak bardzo jest bezsensowne i bolesne. W swym wielkim miłosierdziu ogranicza jednak na różne sposoby jego zasięg i skutki.

I widziałem, a oto koń biały, a [ten, który] siedział na nim miał łuk i dano mu wieniec, i wyszedł zwyciężając i zwyciężał. – Obj. 6:2

Polemika to wojna na słowa. Sofistyka to umiejętność wygrywania polemik niezależnie od prawdziwości czy choćby logicznej wartości bronionego poglądu. W takich bitwach nie chodzi o prawdę, ale o zwycięstwo.

Nic nie bój się tego, co masz cierpieć (...) wierny aż do śmierci – Obj. 2:10

Jezus zapowiada zborowi w Smyrnie dziesięciodniowy ucisk. Powszechnie objaśnia się to jako dziesięcioletnie prześladowanie chrześcijan za panowania Domicjana. Sęk w tym, że w źródłach historycznych nie ma żadnych śladów jakichkolwiek prześladowań religijnych w tym czasie.