I jeśli dokładnie się nauczą dróg mojego ludu, i będą przysięgać na moje imię, mówiąc: PAN żyje, (...) wtedy zostaną zbudowani wśród mego ludu – Jer. 12:16.

Chrześcijanie oburzają się czasami, gdy słyszą, że ktoś, kto dzisiaj nie uwierzył w Jezusa, być może nawet nie wierzył w Boga i był złym człowiekiem, może otrzymać powtórną szansę nawrócenia się i wiecznego życia, na równi z tymi, którym dzisiaj udzielona została łaska wiary. Tymczasem Bóg przez natchnionych pisarzy Biblii wielokrotnie powtarzał, że jest pełen miłosierdzia i zawsze gotów przyjąć nawracającego się grzesznika.

A śmierć i piekło zostały wrzucone do jeziora ognia. To jest druga śmierć – Obj. 20:14.

Umieranie i śmierć wydają się naturalnym elementem egzystencji żywych organizmów. Nauka twierdzi nawet, że umieranie w połączeniu z rozmnażaniem najbardziej dostosowanych osobników stanowi podstawę rozwoju gatunkowego. Śmierć powinna być zatem postrzegana jako coś zwyczajnego, a nawet pożytecznego. Jednak powszechne doświadczenie dowodzi, że tak nie jest. Każdy organizm stara się zachować życie, a dla świadomego człowieka śmierć, czy to własna, czy innych ludzi, jest najbardziej bolesnym doświadczeniem życia.

I zobaczyłem wielki biały tron i siedzącego ponad^* nią (...) i umarłych, wielkich i małych, stojących wokół tronu^*, i otwarto księgi – Obj. 20:11‑12.

Biel kojarzy się z czystością, świętością i światłem. W białe szaty ubrana była wizyjna armia dowodzona przez rycerza na białym koniu, pokonująca siły bestii i królów ziemi. Białe jak śnieg były włosy na głowie postaci „podobnej do Syna Człowieczego” z pierwszej sceny Księgi Objawienia. Biały tron sądowy opromienia blaskiem i daje nadzieję podsądnym. Wyroki białego trybunału są wydawane na podstawie czystej prawdy i są nieskazitelnie sprawiedliwe i święte.

A gdy się skończy tysiąc lat, szatan zostanie wypuszczony ze swego więzienia – Obj. 20:7.

Więźniowie po odbyciu kary nie zawsze cieszą się całkowitą swobodą. Jeśli zostali zwolnieni przedterminowo, znajdują się pod opieką kuratora, a przekroczenie warunków zwolnienia skutkuje powrotem do więzienia.

To jest pierwsze zmartwychwstanie. Błogosławiony i święty mający udział w pierwszym zmartwychwstaniu – Obj. 20:5‑6.

W sensie matematycznym coś, co jest jedyne, jest również pierwsze. Jednak zwyczaj językowy każe domyślać się, że coś, co jest nazwane pierwszym, nie jest jedyne.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 2)":
1 Tym. 3:16

Badacie Pisma, bo szukacie w nich życia wiecznego – taką parafrazą słów z Ewangelii świętego Jana (5:39) otworzymy dziś kolejny odcinek „Wariantów”.  Poszukiwania zaprowadzą nas do I Listu Apostoła Pawła do Koryntian, r. 15, który traktuje o zmartwychwstaniu. Myśl zawarta w tym rozdziale jest jasna, wyłożona przystępnie, a dobitnie; nieoczekiwanie, niczym w lesie, natrafimy na splątany gąszcz. Spróbujmy się przez ten gąszcz przedrzeć.

Kazn. 10:11 Jeżeli wąż ukąsi przed zaklęciem to zaklinacz nic nie zyskuje. (BW)

Kazn. 9:1 Zaprawdę, wszystko to rozważałem w swoim sercu po to, aby to wszystko wyjaśnić – że sprawiedliwi i mądrzy oraz ich dzieła są w rękach Boga. Człowiek nie zna ani miłości, ani nienawiści [ze] wszystkich [lub wszystkie] rzeczy, [które] są przed nim.

W moich tekstach zamieszczanych na ePatmos miałem zamiar opisać zadania współczesnej służby dla Boga oraz oczekiwanie Boga na dzieło, jakie muszą stworzyć na ziemi ludzie, by mogło przyjść dla niej Królestwo Boże. Korespondencja, która do mnie dotarła, uświadomiła mi moją nieumiejętność, z jaką przedstawiłem poleconą przez Boga pracę sług, bowiem na wstępie należało wskazać na jakąś wyraźną naukę Biblii, choćby w bardzo ogólnym zarysie, informującą o zadaniach, jakie mają do wykonania współcześni słudzy Boga.

Wielki Piątek. Chrześcijanie wspominają mękę Chrystusa na krzyżu. Może należałoby w takim momencie zamilknąć, nie teoretyzować, współczuć tylko. Z doświadczenia jednak wiadomo, że racjonalne podejście pomaga zmniejszyć dolegliwość psychicznego cierpienia. Jezusowi nie możemy już ulżyć. On z nieba z dumą może patrzeć na sukces Golgoty. Ale nam, stojącym jeszcze pod krzyżem, spoglądającym na Jego cierpienie z oddali, oniemiałym z przerażenia, potrzebne jest uzasadnienie, byśmy do współczucia umieli dołączyć właściwą, rozumną wdzięczność.

Nastanie czas takiego ucisku, jakiego nigdy nie było, odkąd istnieją narody; wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, i nie będzie – Dan. 12:1 i Mat. 24:21.

Jest rzeczą zupełnie naturalną, że wierzący miłośnicy Biblii starają się odczytywać każde jej zdanie w odniesieniu do siebie i swoich czasów. Jest to podejście godne pochwały, jako że Pismo Święte ma być słowem żywym, które wywiera wpływ na postawę oraz pomaga zrozumieć aktualne czasy. Jednak i w tym zakresie, jak w każdym innym, potrzebny jest umiar. Należy bowiem zgodzić się z faktem, że Biblia opisuje również inne epoki i odnosi się też do innych ludzi, a my, dzisiejsi czytelnicy, zawsze możemy z tego wyciągnąć dla siebie współczesne wnioski. Najpierw jednak musimy zrozumieć oryginalną myśl, bo inaczej konkluzje będą błędne.

Gdyż sam Pan (...) zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie, potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na spotkanie Pana – 1 Tes. 4:16‑17.

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że pogodzenie trzech tytułowych określeń jest niemożliwe – albo potem, albo razem. Czy apostoł użył nadmiarowego słowa, czy może raczej w naszym sposobie myślenia występuje jakaś przeszkoda, która uniemożliwia nam właściwe zrozumienie jego wypowiedzi? Oczywiście najłatwiej byłoby nie przejmować się takimi drobiazgami i dostosować jakoś tekst do naszych wyobrażeń, pomijając niepasujące słowa. Taka możliwość istnieje zawsze i czytelnik ma prawo po przeczytaniu tego tekstu nadal uważać, że zajmowanie się takimi detalami jest bezproduktywne.

Słowa tajemnicy przekazanej przez apostoła Pawła, zapisanej w 1 Kor. 15:51, w powszechnych przekładach brzmią następująco: Oto tajemnicę wam objawiam: Nie wszyscy zaśniemy, ale wszyscy będziemy przemienieni (NB). Tłumaczenie to wynika z uznania autorytetu różnych rękopisów greckich, które w taki właśnie sposób przekazują ten tekst: ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα. Jednak w jednym z najstarszych rękopisów greckich, Kodeksie Synajskim, tekst ten przekazywany jest nieco inaczej:

Napisz: Błogosławieni umarli, [którzy] w Panu umierają odtąd. Mówi duch, aby odpoczywali od prac swoich, albowiem uczynki ich idą za nimi. – Obj. 14:13

Błogosławieństwo powinno dotyczyć stanu zasługującego na pochwałę. Nie da się pochwalić śmierci. Podobnie sprzeczne z ludzkim wyobrażeniem o szczęściu są stany ubóstwa, smutku, głodu czy prześladowania. A mimo to Jezus mówi do płaczących, biednych, głodnych i cierpiących, że są błogosławieni (Łuk. 6:20‑22). Do zjawisk pozornie niemieszczących się w pojęciu błogosławieństwa dołożone zostało również umieranie.

Kontynuacja tekstu: Dusza po śmierci (1)

Zapoznaliśmy się już z urządzeniem o nazwie fonograf oraz wyobraziliśmy sobie dzięki tej ilustracji, jak może być zachowana u Boga osobowość ludzka. Dziś zwróćmy uwagę na to, co Słowo Boże naucza o duszy.

Zanim do tego przejdziemy, warto przypomnieć, że w chrześcijaństwie istnieją dwa główne poglądy na temat duszy: