Nicea, 14 lipca 2016

14 lipca, to dzień święta narodowego Francji, to uroczyste śpiewanie hymnu francuskiego, który przypomina o waleczności, buncie, bojowości, gotowości do walki i do przelewania krwi : Marchons, marchons, qu’un sang impur, abreuve nos sillons.

Znów polała się krew. Znów niewinna krew. Tym razem w Nicei.

Francuskie słowo, którego definicja może brzmieć: (1) wielka hańba, (2) haniebne zachowanie.

Źródło: łacina, ignominia = in- „bez” i (g)nomen „nazwy”;

Ale ich ty, o Boże! wepchniesz w dół zginienia; mężowie krwawi i zdradliwi nie dojdą do połowy dni swoich; ale ja w tobie nadzieję mieć będę. Psalm 55:24

Poniedziałek, 16/11/2015, 3 dni po zamachach terrorystycznych w Paryżu

I rzekł Bóg: Cóżeś uczynił? Głos krwi brata twego woła do mnie z ziemi – 1 Mojż. 4:10

Piątek, 13 listopada 2015 r., wieczór.

Znów polała się krew.

Przecież tysiące ludzi umiera codziennie, czasem zupełnie niezauważenie.

Jest 8 stycznia 2015. Mieszkam we Francji, a Francja obudziła się dziś wstrząśnięta atakiem na redakcję gazety „Charlie Hebdo”. Właśnie za pracę w tej redakcji zamordowano 12 osób. Wszyscy komentatorzy jednogłośnie potępiają to, co zrobili zabójcy w imię religii i Allacha. Ja też. Nie ma słów, by określić okrucieństwo i barbarzyństwo tego czynu.

„(…) ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się" - Łuk. 15:24

Zbór jest ciałem, domem, rodziną, w której możemy odnaleźć pełną gamę ludzkich charakterów i uczuć. Apostoł Paweł w swych listach do różnych zborów nie pozostawia wątpliwości: zbór nie jest zwykłą społecznością i nie powinien funkcjonować jak „każda” społeczność.

Kontynuacja tekstu: Droga konieczna

Droga z Jeruzalem do Galilei. Samaria. Spotkanie przy studni. Woda. Słowa prawdy. Rozmowa ponad granicami pomiędzy tym, co duchowe a tym, co cielesne. Rozmowa człowieka doskonałego z człowiekiem grzesznym. Spotkanie, które odmienia serce, sprawia, że życie już nigdy nie będzie takie jak dawniej. Ale o tym, już było (cz. 2 - Woda żywa). Pora na wnioski końcowe.

Kontynuacja tekstu: Droga konieczna

Jezus w drodze do Galilei, w drodze do swoich. Przy studni Jakubowej, na terytorium Samarytan, rozmawia z przypadkowo spotkaną Samarytanką. W toku rozmowy Samarytanka wyraża wątpliwość co do możliwości porozumienia się dwóch kultur i systemów religijnych:

- Ojcowie nasi na tej górze oddawali Bogu cześć; wy zaś mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy Bogu cześć oddawać.

Kontynuacja tekstu: Droga konieczna

Jezus w drodze do Galilei. Południowy skwar. Słońce, zmęczenie, głód, pragnienie. Uczniowie poszli do miasta, by kupić coś do jedzenia. „Przypadkowe” spotkanie. Rozmowa dwojga ludzi, w której wyraźnie widać zderzenie rzeczywistości doczesnej z rzeczywistością duchową.

Opuścił Judeę i odszedł z powrotem do Galilei. A musiał przechodzić przez Samarię. - Ew. Jana 4:3

Izrael, 2000 lat temu. Mężczyzna, Żyd, pielgrzymujący z Judei do Galilei zatrzymuje się na chwilę w mieście Sychar. Zmęczony i głodny siada przy studni, by odpocząć.

Widząc samarytańską niewiastę, prosi, by dała mu wody. Wówczas wywiązuje się między nimi rozmowa – jedna z najpiękniejszych rozmów zapisanych na kartach Biblii. Rozmowa dwóch jakże różnych postaci!

Dziś, gdy to piszę, mamy 05 grudnia 2013. Parę godzin temu dowiedziałem się o śmierci Nelsona Mandeli. O tym człowieku możnaby napisać bardzo wiele. I pewnie ukaże się wiele artykułów dziś i w nadchodzących dniach. Będą takie, które podkreślą jego wkład w nowoczesną historię, inne – przypominające lata spędzone w więzieniu oraz takie, które dyskutują z bilansem ekonomicznym jego rządów w RPA po wybraniu na prezydenta... Osobiście jestem pełen podziwu dla tego człowieka. Dlaczego? Ponieważ był on nie tylko człowiekiem ideałów ale i człowiekiem czynów. Był tym, który stanął na wysokości zadania wobec stojącego przed Nim, tak jak przed każdym, wyzwania: żyję tu, żyję w takich czasach i w takich okolicznościach, ...i co z tym zrobię? Czy mogę coś zrobić? Czy moja postawa, moje życie może coś zmienić?

Słyszałem kiedyś: „Fajnie jest mieć znanych rodziców”. Podczas rozważań o bohaterach wiary w Ochotnicy pomyślałem sobie: Ciekawe co na ten temat myśleli Kain i Abel, którzy mieli chyba najbardziej znanych rodziców. To pozwoliło mi zastanowić się trochę nad życiem pierwszej rodziny. O czym rozmawiali w domu rodzinnym w długie wieczory? Co dokładnie przekazali rodzice dzieciom o Bogu? Jaką perspektywę i jaką nadzieję dali Adam i Ewa swoim synom?

Nie wiemy. Nie wiemy też skąd w Kainie i Ablu wzięła się potrzeba składania ofiary, ale nie ulega wątpliwości, że obaj wierzyli w Boga i Jego istnienie (Hebr. 11:6).

Afryka Południowa, rok 1994. Nelson Mandela został właśnie demokratycznie wybrany na prezydenta Republiki Południowej Afryki. On – człowiek, który spędził 27 lat życia w więzieniu, w tym 18 lat w małej, mierzącej około osiem metrów kwadratowych celi, na Robben Island, gdzie wykonywał przymusowe prace fizyczne, nie zgadzając się na ulgowe traktowanie; gdzie wolno mu było przyjąć tylko jednego gościa i napisać jeden list co pół roku. On – symbol 67-letniej walki z apartheidem, systemem, który chciał go zniszczyć i zniewolić – stał się pierwszym czarnoskórym prezydentem afrykańskiego państwa.

Historia to nie tylko daty, odległe fakty czy suma wydarzeń, które doprowadziły do tego, że dzisiejszy świat wygląda właśnie tak, jak wygląda (artykuł: Cichy bohater). Wielkie wydarzenia, o których czytamy w książkach, nierzadko stanowią także tło dla historii prostych, zwykłych ludzi. Trudno znaleźć biografie prostych bohaterów. Trudno przeczytać wywiad z prostymi ludźmi, opowiadającymi swoim językiem o złożonej rzeczywistości. Czasem można jednak skorzystać z pracy autora, który zada sobie trud i przekaże nam fakty, a przede wszystkim emocje poprzez książkę głęboko zakorzenioną swą treścią w historycznej rzeczywistości. Autor taki często posługuje się postaciami fikcyjnymi, których nie boimy się nazywać bohaterami.

Lubię historię. Nie daty, nie kolejność królów, ale rozwój wydarzeń, które składają się i nawarstwiają, by doprowadzić do tego, jaki jest obecnie świat. Wierzę, że bez zrozumienia historii nie da się zrozumieć dzisiejszych wydarzeń ani zachowań ludzkich, w tym naszych. Chyba właśnie dlatego lubię historię.

„Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł: Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem” – Ewangelia św. Mateusza 25:20

Piękny słoneczny dzień kwietnia. Właśnie przyjechała w odwiedziny rodzina z Polski, na dwa dni. Chcemy wykorzystać czas i pogodę. Może pójdziemy na spacer po tradycyjnej alzackiej wiosce? Takiej ze starymi domami ozdobionymi kwiatami, wąskimi uliczkami, kamiennymi kościołami i, obowiązkowo, górkami i winnicami! A dla dzieci najlepiej gdyby jeszcze były tam ruiny starego zamku. Dobrze. Jedziemy do Kaysersbergu. Przy wjeździe do wioski, oprócz tabliczki z nazwą miasteczka, widać czarno-białe zdjęcie starszego człowieka z dużymi wąsami. Ja wiem kim on był. Nasi goście nie bardzo. A szkoda.

Faryzeusze – obłuda, wysokie mniemanie o sobie, pogarda dla grzeszników, wymagania w stosunku do innych przewyższające wymagania w stosunku do samych siebie, religijność na pokaz, brak samokrytyki, niewłaściwe priorytety, zimna kalkulacja, przywiązanie do zaszczytów i do tytułów.

Faryzeusze – „uczeni w Piśmie” – czytający i znający Pismo, skoncentrowani na studiowaniu i interpretowaniu Jego literalnego znaczenia, mężowie będący religijnym autorytetem dla ludu.

Zaraz na wstępie chciałbym zaznaczyć, że nie znajdziesz tu wyliczonych powodów, dla których ja albo ktoś inny wierzy. Nie ma tu też próby spisania dowodów na istnienie Boga, zaczerpniętych z różnych dziedzin nauki. Osobiście nie wierzę, by dało się przekazać wiarę w taki sposób.

(Jan 1:38-51)

Trzeba od czegoś zacząć. Zacząć tekst, zacząć historię… – także zacząć swoją historię z Jezusem.

Początki są piękne. Sam pamiętam bardzo dobrze początek znajomości z moją żoną Martą. Nie wiedziałem, jak się nasza historia potoczy, ale czułem, że chcę dać szansę naszej wspólnej drodze.

Jan 1:35-42

Dwóch przyjaciół, dwóch uczniów Jana Chrzciciela, słyszy słowa swego nauczyciela: „Oto baranek Boży”. Nie zastanawiając się długo, zaczynają iść za Tym, o którym nie wiedzą nic oprócz tego świadectwa wydanego przez nauczyciela Jana. Kroczą kilka metrów za Jezusem. Po prostu. Chodzą i obserwują. Nie mają oczekiwań, nie wiedzą, dokąd ich to zaprowadzi, ale idą za Nim.