Kontynuacja tekstu: Co wydarzyło się po 65 latach? (1)

ALMAH, CZYLI KŁOPOTY Z KANONEM (Iz 7:14-16)

Zahaczmy jeszcze w tym temacie o "znak", dany Achazowi przez Boga na potwierdzenie proroctwa o 65 latach. Chodzi o rozsławioną przez ewangelistę Mateusza przepowiednię – „Oto panna pocznie i porodzi syna” (Mt 1:22-23).

Księga Izajasza 7:1-9, 14-16

W grudniu mieliśmy przyjemność posłuchać interesującego wykładu Daniela Kalety na temat Izajasza i jego synów. Brat wprowadził nas nie tylko w etymologię imion dzieci proroka, ale również odmalował przed nami historyczne realia tamtego burzliwego okresu. Wykład można znaleźć pod poniższym linkiem:

Przeczytałem właśnie mowę Szczepana przed Radą i Arcykapłanem (Dzieje Apostolskie 6 i 7 rozdział). Szczepan zostaje postawiony przed sądem, ponieważ w trakcie dyskusji z Żydami głosi naukę inną niż oni uważają za słuszną. Żydzi nie mogą go przekonać, ale nie mogą też pominąć osoby Szczepana i tego, co głosi. Zresztą nauka Jezusa właśnie się rozprzestrzenia, zapewne więc Żydzi czują się zobowiązani do obrony żydowskiej doktryny w takiej formie, jaką wyznają.

A gdy Saul usłyszał, iż Dawid ujawnił się wraz z ludźmi, którzy z nim byli – Saul siedział wtedy właśnie w Gibei pod tamaryszkiem na wzniesieniu i miał w ręku włócznię, a wszyscy jego słudzy stali przy nim (1 Sam. 22:6).

Drobne słowo „włócznia” i pobudzone zostają nasze zmysły. Zdaje się jakbyśmy patrzyli na tę sytuację. Poprzednie dwa opisy, gdy Saul miał włócznię w ręku kończyły się próbą zabicia osoby, na której chciał rozładować złość. Zapewne dworzanie znali to „drobne” niebezpieczeństwo połączenia:

I odszedł Dawid stamtąd, i schronił się w jaskini Adullam. A gdy usłyszeli o tym jego bracia wraz z całą rodziną jego ojca, przybyli tam do niego. I zgromadzili się wokół niego wszyscy ludzie uciśnieni i wszyscy zadłużeni oraz wszyscy rozgoryczeni, a on został ich przywódcą. Tak znalazło się przy nim około czterystu mężów (1 Sam. 22:1-2).

Może ta lekcja jest mało odkrywcza i zapewne wielu z Was czytając te historie wyciąga podobne wnioski. Jednak szczególnie w dzisiejszych czasach, gdy coś niedobrego na całym świecie się dzieje, i ludzie, całe społeczności szukają nowych przywódców, lepszych od tych, o których już wiadomo, że wiele kłamstw i krzywd mają na sumieniu, warto takie lekcje powtarzać.

1 Sam. 21:1-9

Gdy czytam ten fragment zawsze zastanawia mnie, dlaczego Dawid nie zostaje potępiony za te wszystkie kłamstwa i zbezczeszczenie świątyni…

Z dziećmi co wieczór czytamy jeden lub dwa rozdziały i wymieniamy się spostrzeżeniami. Oto kilka wybranych refleksji z jednego z ostatnich dni.

Na kartach Biblii jest wiele historii opisujących trudne rozstania. Już na początku Kain musiał się rozstać z ojcowskim domem. Tak się stało z powodu grzechu, który nad nim ciążył. Ale były i takie rozstania, których powodem nie był grzech, a jednak były konieczne.

Śpiewaj z radości, niepłodna, któraś nie rodziła, wybuchnij weselem i wykrzykuj, któraś nie doznała bólów porodu! (Izaj. 54:1)

Niepłodność to schorzenie, z jakim ludzkość boryka się od zarania dziejów i mało źródeł tak wyraźnie o tym mówi jak Pismo Święte. Od pierwszych rozdziałów czytamy o dramatach rodzin niemogących doczekać się potomstwa. Abraham i Sara, Rebeka i Izaak, mająca problemy z zajściem w ciążę Rachela, płacząca w świątyni Anna, Zachariasz i Elżbieta. Do tego wzmianki o niepłodności w psalmach i proroctwach, które sugerują, że problemy osób niemogących mieć dzieci były powszechnie znane. Jak te historie mają się do leczenia niepłodności dziś?

W wielu kościołach chrześcijańskich prowadzone są obecnie kampanie wymierzone przeciwko ruchom charyzmatycznym szerzącym się w poprzek różnych wyznań. Nie jest to nowa wojna. Ruchy mistyczne są starsze niż chrześcijaństwo. Już pierwsi chrześcijanie, a także częściowo ówcześni Żydzi, zwalczali gnostyków, którzy wierzyli w osobiste, cudowne poznanie duchowych rzeczywistości. Kościół rzymski konsekwentnie tępił mistyków, jak choćby Eckharta, gdyż ich poczucie niezależności w korzystaniu ze źródeł objawienia stanowiło zagrożenie dla autorytetu nauczania Kościoła. Judaizm rabiniczny zwalczał ludowy ekstatyczny chasydyzm, a muzułmanie nie tolerują własnej odmiany mistycyzmu – sufizmu.

Potem Abraham podążył do trzody i wybrawszy tłuste i piękne cielę, dał je słudze, aby ten szybko je przyrządził - 1 Moj. 18:7

Zawsze, czytając ten werset, lub inne o podobnym znaczeniu, zastanawiałem się: „O co chodzi?”

Proroctwo Jeremiasza jest napisane w co najmniej dwóch stylach. Pierwszy – to typowe mowy prorockie. Drugi – to relacja z wydarzeń z życia Jeremiasza. Jeremiasz żył w jednym z najtrudniejszych okresów w dziejach Izraela – właśnie upada królestwo, państwo przestaje istnieć, wkrótce mieszkańcy zostaną zdziesiątkowani, przesiedleni, Świątynia zniszczona, kraj popadnie w ruinę.

Byłem w Rzymie i papieża nie widziałem. Widziałem za to cesarza Konstantyna, jak wjeżdżał do Rzymu w 312 roku! Jak? A no dzięki panoramie prezentowanej w Gazometrze w Pforzheim.

Szałas na Sukkot powinien mieć tak ułożony dach z gałęzi, by między liśćmi prześwitywały gwiazdy.

Wyglądam na wschód. Wszystkie odcienie purpury. Niebieski z czerwonym – niebo i człowiek zmieszane w jedno. Nie widzę gwiazdy porannej. Między brunatniejącymi liśćmi jesieni snują się mgły. Krople rosy na pajęczynie.

Kontynuacja tekstu: Cały czas na nogach (1)

Poprzedni odcinek był wprowadzeniem do epizodu z życia Apostoła Pawła w mieście Troadzie. Omawiając tę historię zwróciliśmy uwagę na to, co przez termin „łamanie chleba“ mogli rozumieć pierwsi chrześcijanie. Napomknęliśmy również o roli niedzieli w ich cyklach spotkań.

Dzieje Apostolskie 20:3-14

Historia, której bliżej się przyjrzymy, wydarzyła się podczas „trzeciej podróży misyjnej“ Pawła i on jest jej głównym bohaterem. Działo się to około 55 roku n.e. Apostoł z Tarsu był już wówczas bardzo znaną postacią, był kochany i nienawidzony przez wielu. Plonem jego wieloletniej pracy w krainach basenu Morza Śródziemnego były liczne zgromadzenia Chrystusowe. One to oddelegowały niektórych braci, by towarzyszyli mu w tej podróży. Byli to: Arystarch z Tesaloniki, Berejczyk Sopater, Gajus z Derbe, efescy bracia: Trofim i Tychikus, a od Filippi również Łukasz. Dość liczna świta zapalonych, gotowych na wszystko uczestników doli i niedoli Pawła. Sami sporo młodsi od niego ludzie, kochający swojego mentora i gorliwi zwolennicy jego dzieła. Pełnili dla niego również funkcję heroldów – wyprzedzali Apostoła w drodze do określonej miejscowości, przybywali tam pierwsi i zapowiadali jego przybycie, przygotowywali mu nocleg itp.