Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 3)":
1 Kor. 15:51

Przeważająca większość różnic w zachowanych do dziś rękopisach Nowego Testamentu to pojedyncze wersety lub ich warianty (np. Marek 15:28, Łukasz 23:34, 1 Kor. 15:51, Obj. 20:5). Oczywiście, zmiana z pozoru niewielka może być w rzeczywistości niezmiernie istotna dla zrozumienia tekstu. Chyba najlepszym przykładem będzie wspomniany powyżej drobniutki urywek z Księgi Apokalipsy – rozdział 20, werset 5.

Odwiedziły nas dzieci. W ramach szukania sposobu na radosne spędzanie czasu poszliśmy na plac zabaw przy jednej ze szkół. Profesjonalny, nowoczesny, bezpieczny. Nie pomyślano tylko, że latem będzie to „patelnia”, bo wszystkie drzewa usunięto, by życia sprzątaczek nie utrudniły opadające liście, owoce. Zadaszenia jakiegokolwiek brak. Ale wieczorami czy w pochmurne dni to jest bardzo przyjemne miejsce.

„Bo ja jestem, proszę pana, na zakręcie” – śpiewała, albo raczej recytowała w popularnej piosence Krystyna Janda.

„Gdybym wtedy zrobił to czy tamto, byłbym dzisiaj innym człowiekiem”. Takie stwierdzenie słyszałam wiele razy. I ja stawałam na rozstaju dróg bądź na ostrym zakręcie, gdzie zupełnie nie było widać, co może się zdarzyć, albo nie chciałam znać konsekwencji.

Scenka autobusowa. Gdzieś za plecami…

Dziewczynka jęczy, że chce usiąść, tam, koło kierowcy. Kolorową taśmą oddzielone jest to miejsce od reszty autobusu. „Jeszcze nie wolno, jest przecież  pandemia”, tłumaczy cierpliwie mama. „Załóż  maseczkę”. Dziewczynka w końcu siada, bo na kolejnym przystanku zwolniło się miejsce.  Mama wcześniej nieśmiało proponuje jakiejś pani, by może usiadła, ale ta zdecydowanie odmawia: „Dziękuję, postoję!”. „Daj notesik, daj kredkę, nie tę, tę czarną, no dobrze, tę też zostaw”. I tak cały czas, rozkapryszonym głosikiem, żąda czegoś od cierpliwej mamy. W końcu i mama siada, gdy robi się wolne miejsce, ale kiedy tylko dostrzega starszego pana, wstaje. Wreszcie widzę dziewczynkę i jej mamę – młoda kobieta, zmęczone oczy. Mała jest tylko nadpobudliwa czy może chora? Nie wiem. Nie zmienia to faktu, że bardzo mnie zdenerwowała ta pełna pretensji, życzeniowa postawa dziecka.

Kontynuacja tekstu: Tu działy się cuda (1)

Kfar Nahum to niestety nie tylko optymistyczne i wzruszające historie uzdrowień i nauczania. Wraz z Chorazynem i Betsaidą zostało ono ostro skrytykowane przez Pana za to, że pomimo cudów i Jego słów nie wykorzystało swojej szansy, postępując gorzej, niż miasta znane z bezbożności. Dziś po wszystkich trzech pozostały jedynie ruiny – od dawna nikt ich nie odbudowuje.

Kontynuacja tekstu: Czy znasz jakichś Świętych? (1)

Poprzednio wspomniałem o dwóch powodach, dla których słowa „święty” nie stosujemy w odniesieniu do ludzi żyjących, do otaczających nas braci i sióstr. Miały one swoje źródło w zmianie znaczenia określenia „święty”, „świętość”. Dziś postaram się omówić dalsze, zauważone przeze mnie, przyczyny zaniku słowa „święty” z naszego codziennego słownika, przynajmniej w znaczeniu, w jakim używał go apostoł Paweł na przykład w cytowanym już fragmencie: Pozdrówcie wszystkich świętych w Chrystusie Jezusie. Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną – Filip. 4:21.

W środowisku, w którym się poruszam i do którego przynależę, dominuje przekonanie, że modlić się można wyłącznie do Pana Boga, i z tym się zgadzam, natomiast do Pana Jezusa, można się zwracać jedynie w trzeciej osobie, niejako za pośrednictwem Pana Boga. I tu już mam wątpliwości.

Księga Nehemiasza, jedna z ksiąg Starego Testamentu, często wydaje się być po prostu księgą historyczną opisującą powrót Nehemiasza z Persji do Izraela oraz odbudowę pod jego kierownictwem murów Jerozolimy. Można by sądzić, że w tej historii nie ma niczego nadzwyczajnego. Bo cóż w tym dziwnego, że pewien Żyd, który przebywał na wygnaniu (spowodowanym tzw. niewolą babilońską) dowiedziawszy się o złym stanie ojczystego miasta, postanawia wracać do Izraela i odbudować zniszczone mury Jerozolimy?

Kontynuacja tekstu: "Oręż, którym walczymy"

<"Miłość do prawdy i pragnienie jej ujawnienia są przyczyną, że zamierza się przeprowadzić w Wittenberdze dysputę nad niżej podanymi tezami. Przewodzić temu będzie czcigodny ojciec Marcin Luter, ...">

Na debatę nie przyszedł nikt. Ale tegoż samego dnia, 31 października 1517 roku, Luter wysłał list do biskupa Moguncji, księcia Albrechta; to właśnie Albrecht Hohenzollern, jako arcybiskup Moguncji i prymas Niemiec, ogłosił sprzedaż papieskiego odpustu.

Poprzednio zastanawialiśmy się nad biblijnym
znaczeniem określenia „doskonałość”
w świetle wersetów ze Starego Testamentu.

Dzisiaj przyjrzyjmy się jak „doskonałość” definiuje Nowy Testament

„Doskonałość” w Nowym Testamencie

Słyszeliście, iż rzeczono: Będziesz miłował bliźniego twego, a będziesz miał w nienawiści nieprzyjaciela twego; aleć Ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjacioły wasze; błogosławcie tym, którzy was przeklinają; dobrze czyńcie tym, którzy was mają w nienawiści, i módlcie się za tymi, którzy wam złość wyrządzają i prześladują was; abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebiesiech; bo on to czyni, że słońce jego wschodzi na złe i na dobre, i deszcz spuszcza na sprawiedliwe i na niesprawiedliwe, albowiem jeśli miłujecie te, którzy was miłują, jakąż zapłatę macie? azaż i celnicy tego nie czynią? A jeślibyście tylko braci waszych pozdrawiali, cóż osobliwego czynicie? azaż i celnicy tak nie czynią? Bądźcież wy tedy doskonałymi (teleioi, Strong 5046), jako i Ojciec wasz, który jest w niebiesiech, doskonały jest. Mat. 5:43-48

Sprawa wydaje się prosta: „jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest”, więc dlaczego tyle napomnień, ostrzegania przed grzechem: „jak możecie Boga miłować, jeśli brata nienawidzicie”. Skąd trudność?

Pokrewieństwo poprzez krew Mistrza, jak on doskonale wiedział, nie jest łatwe, nie miało takie być. W rodzinach ileż bywa konfliktów nieporozumień, w tej rozbudowanej „w Panu” nie jest inaczej.

Kontynuacja tekstu: Stosunki damsko-męskie w Biblii

Wstrzemięźliwość, stosunkowo szybkie zawieranie małżeństwa, mieszkanie razem dopiero po ślubie, poważne podejście do znajomości z płcią przeciwną, a nierzadko samotna droga połączona z celibatem – to cechy wyraźnie rzucające się w oczy wśród zaangażowanych chrześcijan, często wyraźnie odróżniające te osoby od reszty współczesnego społeczeństwa.

DAWID NA GÓRZE (2 Sam. 15:1-9, 10-18, 19-28, 29-37)

Był w życiu króla Dawida moment, w którym bardzo potrzebował kontaktu z Panem Bogiem. Szukał rozmowy z Panem dlatego, że znalazł się w krytycznej sytuacji. Oto jego własny syn, Absalom, odmówił mu posłuszeństwa jako dziecko i poddany, uzurpatorsko przejął władzę i nadciągał pod mury Jerozolimy, aby obalić swego ojca.

Rozważając wydarzenia związane ze śmiercią Pana Jezusa czytałam – jak co roku – 2 Księgę Mojżeszową. Tym razem zwróciłam uwagę na to, jak bardzo drobiazgowy jest opis wszystkich czynności, które Izraelici musieli wykonać, aby uniknąć plagi i szczęśliwie opuścić Egipt. Myślę, że dla ówczesnych ludzi zalecenia te mogły wydać się niezrozumiałe, a jednak:

„Wszyscy synowie Izraela uczynili tak, jak Pan nakazał Mojżeszowi i Aaronowi; tak uczynili. Tego właśnie dnia wyprowadził Pan synów izraelskich z ziemi egipskiej, zastęp za zastępem” - 2 Mojż. 12:1-12, 13-24, 43-51

W lecie ubiegłego roku, na terenie nadleśnictwa Krynki na Podlasiu podniosłem z ziemi pióro puchacza. Zdumiałem się. Znacie, zapewne, powiedzenie: „lekki jak piórko”? To jednak piórko przerosło nie tylko moje dotychczasowe obserwacje, ale też wyobrażenia.