A jeśli ktoś was nie przyjmie (...), strząśnijcie pył z waszych nóg – Mat. 10:14 (Mar. 6:11; Łuk. 9:5, 10:11).

Zetknięcie się z Bożym zaproszeniem zwiększa niestety odpowiedzialność. Sodoma i Gomora będą na sądzie w lepszym położeniu niż miasto, które nie przyjęło poselstwa Jezusa. Pesymistyczne spojrzenie na taką sytuację mogłoby prowadzić do wniosku, że odwiedzając jakąś izraelską osadę, apostołowie wyrządzili krzywdę jej mieszkańcom, gdyż większość Izraelitów i tak odrzuciła Jezusa, a gdyby o Nim nie usłyszeli, to byliby może w lepszym położeniu.

Uzdrawiajcie chorych – Mat. 10:8.

Cuda były w czasach biblijnych ważnym sposobem uwierzytelnienia Bożych posłańców. Gdy Mojżesz udawał się z misją do Egiptu, Bóg wyposażył go w trzy znaki, które miały potwierdzić prawdziwość wizji na górze Horeb (2 Mojż. 4:8).

Wstań, weź swoje posłanie i idź do domu – Mat. 9:6 (Mar. 10:49; Łuk. 5:24; Jan 5:8).

Wyprostowana postawa jest jedną z cech wyróżniających człowieka spośród innych Bożych stworzeń. Jest symbolem godności i wolności, a jednocześnie szacunku dla otoczenia. Człowiek stąpa nogami po ziemi, ale jego głowa unosi się ku niebu. Bóg tchnął w nozdrza człowieka dech żywota. Człowiek ma usta, którymi artykułuje słowa, ma oczy, uszy i nos, dzięki którym może wszechstronnie postrzegać otaczającą go rzeczywistość. Wszystko to skupia się w głowie, która uniesiona ku górze przypomina mu o jego podobieństwie do Boga.

Wchodźcie przez ciasną bramę (...). Ciasna bowiem jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia – Mat. 7:13‑14 (Łuk. 13:24).

Według ewangelisty Łukasza przykazanie o usiłowaniu wchodzenia przez ciasną bramę stanowi odpowiedź Jezusa na pytanie: Czy mało jest tych, którzy będą zbawieni? (Łuk. 13:23). Można by wnioskować, że skoro brama jest ciasna, a droga wąska i w związku z tym mało jest takich, którzy ją znajdują, to rzeczywiście niewielu będzie zbawionych. Jednak w dalszej części tej wypowiedzi Jezus stwierdza, że przyjdą inni ze wszystkich stron świata i zasiądą do stołu w królestwie. Czyli że tylko ówczesnym słuchaczom Jezusa trudno było znaleźć ciasną bramę prowadzącą na drogę do życia.

Nie troszczcie się o dzień jutrzejszy, gdyż dzień jutrzejszy sam się zatroszczy o swoje potrzeby – Mat. 6:34.

Troską Jezusa było to, żeby Jego naśladowcy o nic się nie troszczyli – ani o życie, ani o jedzenie, ani o ubranie. Apostoł Paweł uogólnia to przykazanie, mówiąc: Nie troszczcie się o nic (Filip. 4:6). Do tych rzeczy, o które ludzie zwykle się troszczą, a które nie powinny być troską uczniów Jezusa, należy dzień jutrzejszy.

Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie (...) kradną – Mat. 6:20.

Samo ubóstwo nie zapewnia jeszcze skarbu w niebie. Jezus poucza bogatego młodzieńca, by rozdał swoją majętność, a będzie miał skarb w niebie (Mat. 19:21). Żeby rozdać, trzeba mieć. Każdy otrzymał coś od Boga. Sztuką jest uświadomienie sobie co i podzielenie się tym z innymi – rozdanie swej majętności, by mieć skarb w niebie.

Wejdź do swego pokoju, zamknij drzwi i módl się – Mat. 6:6

Świętość wymaga oddzielenia. Jest to oddzielenie nie tylko od czegoś, lecz także, a może nawet przede wszystkim – do czegoś. Świętość kapłanów wymagała oddzielenia od innych ludzi. Każdy Izraelita wkraczający w sferę świętości musiał przy pomocy pewnych rytuałów oddzielić się od zewnętrznego świata powszedniości i zwykłości. Wśród tych rytuałów była kąpiel, pranie szat, ale także np. powstrzymanie się od pewnych czynności. Zamknięcie drzwi oznacza zakończenie takiej procedury oddzielenia się od codziennej zwyczajności po to, by znaleźć się w przestrzeni świętości kontaktu z Bogiem.

Temu, kto cię prosi, daj – Mat. 5:42 (Łuk. 6:30).

Żyjemy w świecie, w którym znaczna część ludzi głoduje, nie ma dostępu do czystej wody, pozbawiona jest opieki medycznej i wszelkich innych udogodnień, którymi w obfitości, a nawet w nadmiarze cieszą się pozostali mieszkańcy ziemi. Również wśród tych, którzy żyją we względnym dobrobycie, różnice majątkowe bywają ogromne – większe i bardziej widoczne niż kiedykolwiek. Nic więc dziwnego, że w tych warunkach coraz więcej ludzi prosi o pomoc. Mieszkańcy biednych okolic dążą do zmiany, do osiągnięcia czegoś, co nie zawsze da się osiągnąć.

Kto oddala swoją żonę – poza przypadkiem nierządu – prowadzi ją do cudzołóstwa – Mat. 5:32
(Mat. 19:9; Mar. 10:11)

Niektóre przekłady tłumaczą tę naukę Jezusa przy użyciu słowa „opuszczać”, które zdaje się lepiej pasować do współczesnych realiów prawnych rozwodu. Tak czy inaczej nie należy się rozstawać, czyli najogólniej przykazanie brzmi: „Nie rozwiązuj małżeństwa” i dzisiaj dotyczy ono również kobiet.

Zostaw swój dar tam przed ołtarzem, idź i najpierw pojednaj się ze swoim bratem – Mat. 5:24.

Pojednanie, o którym mówi Jezus, określone zostało po grecku rzadkim słowem, nigdzie indziej nieużywanym w Pismach apostolskich. Oznacza ono w swym źródłosłowie „zmienić czyjś pogląd, odzyskać przyjaźń”. I chyba na tym właśnie polega pojednanie, które nakazuje Jezus.

Kontynuacja tekstu: O doskonałości i mocy przyszłego wieku (2)

W tej części zajmiemy się zagadnieniem doskonałości ludzkości w Królestwie, w wieku, który ma nadejść. O tym wieku wspomina apostoł Paweł w 6. rozdziale Listu do Hebrajczyków. W wersetach 4‑6 pisze on o tym, co otrzymują wierzący obecnego wieku (dar niebieski, uczestniczenie w duchu świętym). Mówi, że zaznajemy słodkiego smaku Słowa Bożego, ale też przejawów mocy przyszłego wieku. Fragment ten jest ważny, bo przypomina o odpowiedzialności wierzących obecnego wieku – o tym, że po otrzymaniu i zaznaniu tych błogosławieństw i darów mamy się bardzo pilnować. Odejście, odpadnięcie uniemożliwiłoby ponowne odnowienie (pokutę) wobec zlekceważenia najważniejszego daru i ofiary, jaką złożyli Bóg i Jego Syn. Natomiast trwanie w tych darach umożliwia duchowy wzrost i przynoszenie dobrych owoców.

Kontynuacja tekstu: O doskonałości i mocy przyszłego wieku (1)

Przejdźmy do tekstów biblijnych. Oto niektóre ze słów odpowiadających pojęciu „doskonały”. Podaję je, korzystając z niezwykle pomocnego dzieła „Biblia w systemie Stronga”, opracowanego przez Daniela Kaletę i wydanego przez Wydawnictwo „Na Straży”.

... zakosztowali też dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku... – Hebr. 6:5

Struktura teologiczna nauki biblijnej opiera się na zasadzie harmonii i zbudowana jest m.in. na bazie zrozumienia doskonałości. Doskonałość jest celem, do którego każdy dąży osobiście. Widzimy również, że ostateczny stan harmonii świata ludzkości z Ojcem Niebieskim będzie oparty na doskonałości. Chcemy więc rozważyć pojęcie doskonałości – co ono w sobie zawiera, a także połączyć je z biblijnym punktem widzenia.

Księga Syracha, który ok.130‑120 r. p.n.e. przełożył na język grecki hebrajskie pisma swego dziadka imieniem Jeszua, żyjącego około 190‑180 r. p.n.e., należy do zbioru ksiąg deuterokanonicznych, nie przez wszystkich zaliczanych do Pism Świętych. Tym niemniej zawiera ona ciekawe pouczenia bazujące na poznaniu Prawa i Proroków, jak w prologu oświadcza sam autor: