A gdy Saul usłyszał, iż Dawid ujawnił się wraz z ludźmi, którzy z nim byli – Saul siedział wtedy właśnie w Gibei pod tamaryszkiem na wzniesieniu i miał w ręku włócznię, a wszyscy jego słudzy stali przy nim (1 Sam. 22:6).

Drobne słowo „włócznia” i pobudzone zostają nasze zmysły. Zdaje się jakbyśmy patrzyli na tę sytuację. Poprzednie dwa opisy, gdy Saul miał włócznię w ręku kończyły się próbą zabicia osoby, na której chciał rozładować złość. Zapewne dworzanie znali to „drobne” niebezpieczeństwo połączenia:

I odszedł Dawid stamtąd, i schronił się w jaskini Adullam. A gdy usłyszeli o tym jego bracia wraz z całą rodziną jego ojca, przybyli tam do niego. I zgromadzili się wokół niego wszyscy ludzie uciśnieni i wszyscy zadłużeni oraz wszyscy rozgoryczeni, a on został ich przywódcą. Tak znalazło się przy nim około czterystu mężów (1 Sam. 22:1-2).

Może ta lekcja jest mało odkrywcza i zapewne wielu z Was czytając te historie wyciąga podobne wnioski. Jednak szczególnie w dzisiejszych czasach, gdy coś niedobrego na całym świecie się dzieje, i ludzie, całe społeczności szukają nowych przywódców, lepszych od tych, o których już wiadomo, że wiele kłamstw i krzywd mają na sumieniu, warto takie lekcje powtarzać.

1 Sam. 21:1-9

Gdy czytam ten fragment zawsze zastanawia mnie, dlaczego Dawid nie zostaje potępiony za te wszystkie kłamstwa i zbezczeszczenie świątyni…

Z dziećmi co wieczór czytamy jeden lub dwa rozdziały i wymieniamy się spostrzeżeniami. Oto kilka wybranych refleksji z jednego z ostatnich dni.

Na kartach Biblii jest wiele historii opisujących trudne rozstania. Już na początku Kain musiał się rozstać z ojcowskim domem. Tak się stało z powodu grzechu, który nad nim ciążył. Ale były i takie rozstania, których powodem nie był grzech, a jednak były konieczne.