To, co uczyniliście jednemu z tych moich braci najmniejszych, mnie uczyniliście – Mat. 25:40.

Nawet wielkie sprawy podejmowane dla wielkich ludzi nie przychodzą z łatwością, choć energiczni przywódcy są czasem w stanie zmobilizować tłumy do dobrych działań. Kochanie bliskich też nie zawsze jest łatwe, ale często się to udaje. Jednak najtrudniejsze jest wspieranie tych najmniejszych. Z góry bowiem wiadomo, że niczego nie otrzyma się w zamian, że takich biednych są niezliczone rzesze i nie da się pomóc wszystkim, że nawet nie będzie się na koniec czym chlubić, a i wdzięczności można nigdy nie zaznać.

Jeśli (...) nie zwątpicie (...) i tej górze powiecie: Podnieś się i rzuć się do morza, stanie się tak – Mat. 21:21 (Mar. 11:23).

Greckie słowo diakrino (tu: „zwątpicie”) oznacza właściwie ‘rozstrzygać, rozsądzać’, czyli wybierać między różnymi możliwościami. Jezus, ganiąc zwątpienie Piotra chodzącego po wodzie, używa słowa distadzo ‘wahać się’ (Mat. 14:31). Grecy mieli jeszcze słowo skepsis, oznaczające emocjonalny stan wobec możliwości wyboru jednej z dwóch lub więcej możliwości.

Przestrzegaj przykazań: (...) Nie będziesz zabijał,  nie będziesz cudzołożył, nie będziesz kradł, nie będziesz mówił fałszywego świadectwa;  czcij swego ojca i matkę oraz będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie – Mat. 19:17‑19.

W swym programowym kazaniu na górze Jezus opowiedział się za wypełnianiem nawet najmniejszych przykazań Tory. W rozmowie z bogatym młodzieńcem wymienia zaś przykładowe „wielkie” przykazania, których należy przestrzegać, by otrzymać wieczne życie. Są wśród nich również takie jak: będziesz miłował swego bliźniego czy nie będziesz oszukiwał (Mar. 10:19), które pochodzą spoza dekalogu. Jezus wskazuje w ten sposób jasny przepis na osiągnięcie nieśmiertelności – życie według całej instrukcji danej ludzkości przez Boga za pośrednictwem Mojżesza na górze Synaj.

Jeśli zaś cię nie usłucha, weź ze sobą jeszcze jednego albo dwóch [świadków] – Mat. 18:16.

Skoro między uchybiającym a strofującym występuje znaczna różnica zdań – albo odnośnie celu, który należałoby starać się osiągnąć, albo odnośnie konieczności zaniechania postępowania, które nie zgadza się z wyznaczonymi przez Boga zasadami – to trzeba szukać porady i pomocy osób trzecich.

Uzdrawiajcie chorych – Mat. 10:8.

Cuda były w czasach biblijnych ważnym sposobem uwierzytelnienia Bożych posłańców. Gdy Mojżesz udawał się z misją do Egiptu, Bóg wyposażył go w trzy znaki, które miały potwierdzić prawdziwość wizji na górze Horeb (2 Mojż. 4:8).

Bardzo podoba mi się zdanie Umberto Eco, że „książek nie kupuje się po to, żeby je przeczytać, ale żeby je mieć”. Kiedy ustawiałam na półce kazania Carla Hegensicka, ciekawe, nowoczesne, marzyłam, by mieć rozważania bliskich mi kaznodziejów, z którymi rosłam, dojrzewałam w życiu z Panem Bogiem. I teraz z ogromnym wzruszeniem i radością, a nawet swoistą dumą, trzymam w dłoni książkę przygotowaną przez Daniela Kaletę: „Rabbi Jeszua Ha-Nocri – Przykazania na każdy dzień roku”.

Kto oddala swoją żonę – poza przypadkiem nierządu – prowadzi ją do cudzołóstwa – Mat. 5:32
(Mat. 19:9; Mar. 10:11)

Niektóre przekłady tłumaczą tę naukę Jezusa przy użyciu słowa „opuszczać”, które zdaje się lepiej pasować do współczesnych realiów prawnych rozwodu. Tak czy inaczej nie należy się rozstawać, czyli najogólniej przykazanie brzmi: „Nie rozwiązuj małżeństwa” i dzisiaj dotyczy ono również kobiet.

Zostaw swój dar tam przed ołtarzem, idź i najpierw pojednaj się ze swoim bratem – Mat. 5:24.

Pojednanie, o którym mówi Jezus, określone zostało po grecku rzadkim słowem, nigdzie indziej nieużywanym w Pismach apostolskich. Oznacza ono w swym źródłosłowie „zmienić czyjś pogląd, odzyskać przyjaźń”. I chyba na tym właśnie polega pojednanie, które nakazuje Jezus.

Kazn. 12:9 A poza tym, że Kaznodzieja [hebr. Kohelet] był mądry, uczył lud wiedzy; rozważał [słuchał], badał i ułożył wiele przysłów.

Tu jest cierpliwość świętych zachowujących przykazania Boże i wiarę Jezusową. – Obj. 14:12

Zachowanie przykazania nakazującego oddawanie czci jedynemu Bogu, w sytuacji, gdy za odmowę złożenia pokłonu przed bałwochwalczym posągiem grozi kara śmierci, wymaga wielkiej odwagi. Silna wiara w istnienie wyższych wartości nie godzi się z kolei na kompromis osiągnięcia doraźnych korzyści „kupowania i sprzedawania” w nagrodę za przyjęcie znamienia bestii. Ale dopiero wierność w długotrwałym znoszeniu tych uciążliwości rozwija wytrwałość, która jest zalążkiem doskonałości, gdyż pozwala zachować wypracowane cnoty na wieczność.

Izrael otrzymał od Boga liczne przepisy, które miały gwarantować społeczność z Bogiem, a tym samym liczne błogosławieństwa. Zasady opisane w Zakonie, były stosunkowo proste, a jeśli nie, to od odpowiedniego pokierowania, byli kapłani, którzy pomagali zbliżyć się do Boga poprzez lepsze zrozumienie przykazania bądź jego intencji. Niestety z tą wiernością i zaangażowaniem bywało, mówiąc delikatnie, różnie. Bóg oprócz dania przepisów, położył też część odpowiedzialności na człowieku – należało gorliwie zabiegać o wypełnianie prawa: Teraz więc, Izraelu, czego żąda od ciebie Pan, twój Bóg! Tylko, abyś okazywał cześć Panu, swemu Bogu, abyś chodził tylko jego drogami, abyś go miłował i służył Panu, swemu Bogu, z całego serca i z całej duszy, abyś przestrzegał przykazań Pana i jego ustaw, które Ja ci dziś nadaję dla twego dobra (Pwt 10:12-13).

(2 Krl 18:4)

Jako czytelnicy Biblii na pewno zetknęliśmy się z imieniem „Nechusztan”. Kim lub czym był Nechusztan? Może pamiętasz? Tak, było to imię nadane przez Izraelitów figurce miedzianego węża (hebr. Nachasz 5175), przechowywanej w sanktuarium od czasów wędrówki po puszczy. Figurka ta była wykonana z rozkazu Boga. Odlana była z miedzi bądź brązu (Nchasz, 5174, ciekawa gra słów) i osadzona na wysokim drzewie, być może słupie, aby lud izraelski mógł dostrzec ją z daleka i być uleczonym od ukąszeń „ognistych węży”.

Dano im piętno na rękę prawą albo na czoło ich – Obj. 13:16

Zaszyty pod skórę chip, kod kreskowy albo strona internetowa zaczynająca się od skrótu „www” – w ostatnich czasach pojawiały się różne, mniej lub bardziej poważne propozycje wyjaśnienia, czym mogłoby być piętno bestii. Dawniej domyślano się, że jego rolę mogłaby odegrać moneta z wizerunkiem cesarza odciśniętym na ręce lub czole. A może już samo jej posiadanie byłoby równoznaczne z przyjęciem piętna? Dzisiaj znakiem władzy finansowej jest np. karta bankowa, bez której coraz trudniej wyobrazić sobie rozsądne funkcjonowanie w obszarze gospodarczym. Czy chrześcijanin posługujący się tymi udogodnieniami przyjął już piętno bestii na rękę lub czoło?

W zeszłym tygodniu wysyłaliśmy dzieci na 5 dniowy wyjazd na zieloną szkołę. Pięć dni całkowicie poza domem – trzeba było więc udzielić dzieciom stosownych pouczeń. Prócz tradycyjnych „trzeba się myć i słuchać poleceń nauczycieli” daliśmy też przesłanie w kwestii praktyk religijnych. Na wycieczce zawsze może zdarzyć się zwiedzanie sanktuarium lub w jakiś inny sposób nasze dzieci zetkną się z praktykami kościoła, do którego nie należą. Przesłanie było mniej więcej takie: szanuj przekonania i zwyczaje innych. Nie naśmiewaj się z nich. Pamiętaj też, że nie musisz robić tego co robią inne dzieci. Znasz przykazania.

Chodzi o tę historię w Raju. Opowieść mówi, że mężczyzna i kobieta otrzymali komfortowe warunki życia. Mieli lepiej, niż byli w stanie zamarzyć. Otrzymali też instrukcje, czego mają nie robić. I gdyby nie ta instrukcja, w zasadzie – gdyby nie jedno drzewo, które znalazło się w ogrodzie, ich idylla mogłaby trwać wiecznie (tak się przynajmniej wydaje). Jak to się stało, że drzewo z owocami przynoszącymi nieszczęście znalazło się w Ogrodzie Eden?