Kontynuacja tekstu: Cały czas na nogach (1)

Poprzedni odcinek był wprowadzeniem do epizodu z życia Apostoła Pawła w mieście Troadzie. Omawiając tę historię zwróciliśmy uwagę na to, co przez termin „łamanie chleba“ mogli rozumieć pierwsi chrześcijanie. Napomknęliśmy również o roli niedzieli w ich cyklach spotkań.

Kontynuacja tekstu: Ustrój kościoła (2) – Organizacja zgromadzenia lokalnego

Z zapisów Dziejów Apostolskich oraz apostolskich listów wynika, że zbory pierwszych chrześcijan utrzymywały między sobą ożywione kontakty. Świadczą o tym choćby przekazywane przez apostołów pozdrowienia: Pozdrawiają was wszystkie zbory Chrystusowe (Rzym. 16:16; por. 1 Kor. 16:19; Hebr. 13:24). Łącznikiem między lokalnymi kościołami byli apostołowie Jezusa oraz ich współpracownicy (Kol. 4:12‑16). Zapewne także inni wierzący, poruszający się między miejscowościami i krajami, pomagali nawiązywać i zacieśniać takie kontakty (Dzieje Ap. 18:2,18).

Dzieje Apostolskie 20:3-14

Historia, której bliżej się przyjrzymy, wydarzyła się podczas „trzeciej podróży misyjnej“ Pawła i on jest jej głównym bohaterem. Działo się to około 55 roku n.e. Apostoł z Tarsu był już wówczas bardzo znaną postacią, był kochany i nienawidzony przez wielu. Plonem jego wieloletniej pracy w krainach basenu Morza Śródziemnego były liczne zgromadzenia Chrystusowe. One to oddelegowały niektórych braci, by towarzyszyli mu w tej podróży. Byli to: Arystarch z Tesaloniki, Berejczyk Sopater, Gajus z Derbe, efescy bracia: Trofim i Tychikus, a od Filippi również Łukasz. Dość liczna świta zapalonych, gotowych na wszystko uczestników doli i niedoli Pawła. Sami sporo młodsi od niego ludzie, kochający swojego mentora i gorliwi zwolennicy jego dzieła. Pełnili dla niego również funkcję heroldów – wyprzedzali Apostoła w drodze do określonej miejscowości, przybywali tam pierwsi i zapowiadali jego przybycie, przygotowywali mu nocleg itp.

Kontynuacja tekstu: Ustrój kościoła (1) – Zbór Boży

Biblijny kościół, czyli ekklesia, to przede wszystkim zgromadzenie wierzących, którzy regularnie spotykają się w dzień odpoczynku, by wielbić Boga i Jego Syna Jezusa, nawiązywać serdeczne więzi oraz uczyć się właściwego sposobu myślenia i postępowania. Ich docelowym zadaniem jest zademonstrowanie w mikrokosmosie niewielkiego, niemalże rodzinnego grona przyjaciół praktycznego działania praw miłości i społecznego pokoju: Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli miłość wzajemną mieć będziecie (Jan 13:35).

Biblia o ustroju kościoła nie pisze prawie nic. Samo to powinno już dla wiernych naśladowców Jezusa stanowić wystarczającą podpowiedź. Wszystko, co na ten temat mówimy i piszemy, wywodzi się zasadniczo z naszych tradycji wyznaniowych i osobistych przekonań. Nasza praktyka w tym zakresie wynika z zastanej sytuacji, której przeważnie nie współtworzyliśmy.

„Bo królestwo Boże, to nie sprawa tego, co się je i pije,
ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym”
Rzym.14:17

Stopy tancerki baletowej oparte o deski sceny… Wydaje się niewiarygodne, że mogą utrzymać ciężar ciała. Oczywiście tancerka ma na nogach specjalne buty, łydki skrępowane taśmami, które usztywniają całą „konstrukcję”. Całość jednak zdumiewa. Po co? Jaki cel tej męczarni? Odpowiedź jest dosyć oczywista, gdy pojawia się ruch. Celem jest efekt lekkości. Z powodu takiego ustawienia stóp całe ciało porusza się bardziej finezyjnie, aż po dłonie i palce. Tą samą funkcję spełniają damskie „szpilki”.

Jeremiasz – rozdział 1, Izajasz – rozdział 6.

Przypominamy – w tym cyklu opowiadamy historie z proroctw, jednak bez zgłębiania symboliki i interpretacji. Próbujemy czytać je jak najprościej, by przybliżyć treść.

Każda religia czy ideologia ma swoje fundamenty. Ma je również chrześcijaństwo. Do fundamentalnych zasad należy przykładać wagę. Należy je podkreślać i ich bronić. Jednak przesadna, fanatyczna dbałość o fundamenty może przerodzić się w błędną i szkodliwą skłonność, którą współcześnie określamy mianem fundamentalizmu.

Kontynuacja tekstu: Dusza po śmierci (1)

Zapoznaliśmy się już z urządzeniem o nazwie fonograf oraz wyobraziliśmy sobie dzięki tej ilustracji, jak może być zachowana u Boga osobowość ludzka. Dziś zwróćmy uwagę na to, co Słowo Boże naucza o duszy.

Zanim do tego przejdziemy, warto przypomnieć, że w chrześcijaństwie istnieją dwa główne poglądy na temat duszy:

A wszelki, który żyje, a wierzy w mię, nie umrze na wieki. Wierzyszże temu? Jan 11:26 (BG)

A Bógci nie jest Bogiem umarłych, ale żywych; bo jemu wszyscy żyją.  Łk 20:38 (BG)

Co roku odchodzi mnóstwo ludzi. Na Badackiej Liście Adresowej często czytamy o śmierci braci i sióstr. Niektórych nie poznałem osobiście – uczucie żalu, że utracona została jakaś okazja, coś mnie ominęło. Innych znałem, za tymi szczególnie tęsknię. Nie ma ich już, a ja dopiero teraz, po kilku latach wiem, co chciałbym im powiedzieć, o co spytać. Mam pragnienie przedłużenia z nimi społeczności, ale ta się urwała – przynajmniej, dałby Bóg, na jakiś tylko czas.  Wielu jeszcze pamiętam, czasem usłyszę fragment nagranego wykładu i odżywają wspomnienia związanego z jakimś bratem, wujkiem.

Zauważ swego brata.

Wysłuchaj, zrozum, nie osądzaj.

Jedni wybierają plaże tylko w Chorwacji, inni tylko polskie morze, bo urok ma niepowtarzalny. Jeszcze inni odpoczywać potrafią tylko w górach, ale są i tacy, którzy cieszą się swoim ogrodem, balkonem i najlepiej odpoczywają w domu. Takich gustów się nie osądza. Jak i tych, jakie kto lubi pieśni. To też zmienne, bo kiedyś kochałam tylko śpiew, potem z gitarą, potem nauczyłam się radości współbrzmienia w chórze i tak mi zostało. Ale znam wielu, którzy takiej muzyki nie znoszą. Dziś rozumiem marzenia mojej mamy, że: „najlepiej jakby Daniel zaśpiewał moje ulubione pieśni i je nagrał, a ja mogłabym z nim śpiewać”.

Czytając Dobre Boże Słowo od pierwszych stron przekonujemy się jakim wielkim złem jest grzech i jak wiele niedobrego wyrządza ludziom i całemu znanemu nam światu. Już pierwsi ludzie nie byli w stanie oprzeć się pokusie i złamali Boże Prawo. Ewa uległa pokusie zerwania i zjedzenia owocu, zakazanego przez Pana Boga. Inna wielka postać biblijna, król Dawid nie oparł się pożądaniu Batszeby, żony Uriasza Hetejczyka. Na podstawie tych dwóch przykładów nasuwa się prosty wniosek, że pokusa zawsze wiedzie tylko do grzechu.

Kontynuacja tekstu: Sara na dworze faraona (1)

W poprzednim odcinku zastanawialiśmy się nad trasą patriarchów do Ziemi Obiecanej, starożytną etyką, temperamentem Egipcjan i darami faraona. Dziś spójrzmy na kolejne zagadnienia, wyłaniające się z 12. rozdziału Księgi Rodzaju.

Kontynuacja tekstu: Jeśli na piasku... (1)

Mt 7:21-27, Łk 6:46-49

Jak było wspomniane, przed analizowaniem tego podobieństwa należy zapoznać się z całym Kazaniem na Górze. Jezusowa pointa dotyczy wszystkich Jego zadeklarowanych uczniów, aż do dzisiaj, niezależnie od orientacji wyznaniowej.

Bójcie się Boga i chwałę mu dajcie, (...) kłaniajcie się temu, który uczynił niebo i ziemię, i morze, i źródła wód – Obj. 14:7

Majestatyczne góry, strome urwisko ze wspaniałym widokiem, potężny wodospad, niebo usiane tysiącami gwiazd, burza w nocy, spotkanie z dużym zwierzęciem w naturalnym otoczeniu, wulkan kipiący lawą i wydający groźne pomruki – to tylko niektóre zjawiska i sytuacje, które wzbudzają jednocześnie i podziw, i strach – ową wyjątkową kombinację emocji, która towarzyszy także spotkaniom człowieka z Bogiem.