Jeśli wtedy ktoś wam powie: Oto tu jest Chrystus, albo: Jest tam – nie wierzcie – Mat. 24:23 (Mar. 13:21; Łuk. 17:23).

Jedno z pytań zadanych Jezusowi przez uczniów na Górze Oliwnej (Mat. 24:3) dotyczyło Jego powrotu: Jaki będzie znak twego przyjścia? W odpowiedzi Mistrz opisuje swoją parousię (gr. obecność, przybycie, wizyta) przy użyciu dwóch porównań: do błyskawicy przecinającej całe niebo od wschodu aż na zachód (Mat. 24:27) oraz do dni Noego, w czasie których ludzie robili to, co zawsze, aż niespodziewanie spadł na nich niszczycielski żywioł potopu. Łukasz w swej relacji umieszcza te dwa porównania jeszcze bliżej siebie (Łuk. 17:24,26), a bezpośrednio przed nimi – ostrzeżenie przed zwodzicielami, którzy rzekomo wiedzą, gdzie można zobaczyć Mesjasza.

Niech też was nie nazywają mistrzami, gdyż jeden jest wasz Mistrz, Chrystus – Mat. 23:10.

Pragnienie wyróżniania się rozmaitymi tytułami, szatami, miejscami czy urzędami często ma swoje źródło w ambicjach i poczuciu własnej wartości niektórych uzdolnionych nauczycieli i przywódców. Domagają się oni dla siebie dodatkowego uznania ze względu na szczególne zasługi, jakie położyli dla ogółu społeczności. O ile te roszczenia są uzasadnione rzeczywistym dorobkiem, można je do pewnego stopnia zrozumieć z ludzkiego punktu widzenia. Jezus oczekuje jednak od swych naśladowców, nawet tych najbardziej uzdolnionych, pokory, skromności i świadomego działania na rzecz zrównania swojej pozycji z innymi uczestnikami tego samego „kursu mistrzowskiego”.

A gdy się skończy tysiąc lat, szatan zostanie wypuszczony ze swego więzienia – Obj. 20:7.

Więźniowie po odbyciu kary nie zawsze cieszą się całkowitą swobodą. Jeśli zostali zwolnieni przedterminowo, znajdują się pod opieką kuratora, a przekroczenie warunków zwolnienia skutkuje powrotem do więzienia.

Przysłuchiwałam się ostatnio rozmowie zatroskanych rodziców o skutkach zdalnego nauczania, zamknięcia dzieci w domach bez kontaktu z rówieśnikami. My, dorośli, spotykamy się w różnych konfiguracjach, coraz częściej międzynarodowych, rozmawiamy, słuchamy ‒ nawet atrakcyjna oprawa muzyczna jest możliwa, czerpiemy z tego radość. Ale co z nastolatkami? Małe dzieci można zarazić konsekwencją.

Historyczna Brama Gnojna, położona na południe od współczesnej jerozolimskiej bramy o tej samej nazwie, wiodła bezpośrednio do stromego skalnego wąwozu Hinnom, tego właśnie, którego nazwa posłużyła do stworzenia pojęcia Gehenny. Niektórzy wolą nazywać to przejście przez mur „bramą śmietników”, gdyż prawdopodobnie przez nią mieszkańcy wychodzili, by w głębokiej dolinie pozbywać się śmieci i odpadków z domowych gospodarstw.

I upadłem mu do nóg, aby oddać mu pokłon, lecz powiedział mi: Nie rób tego, bo jestem sługą razem z tobą i twoimi braćmi, którzy mają świadectwo Jezusa. Bogu oddaj pokłon, bowiem świadectwem Jezusa jest duch proroctwa – Obj. 19:10.

Prorokowanie to bezkompromisowe i przekraczające bariery wstydu i strachu reprezentowanie sprawy Najwyższego najczęściej wobec ludzi, którym ma On do przekazania niezbyt przyjemną prawdę. Prorok przepowiada czasem ludziom ich przyszłość, ale przeważnie taką, która jest skutkiem ich dotychczasowych i obecnych zachowań. Proroctwem może być nie tylko słowo, ale także postawa świadka Bożych tajemnic.

Kontynuacja tekstu: O doskonałości i mocy przyszłego wieku (1)

Przejdźmy do tekstów biblijnych. Oto niektóre ze słów odpowiadających pojęciu „doskonały”. Podaję je, korzystając z niezwykle pomocnego dzieła „Biblia w systemie Stronga”, opracowanego przez Daniela Kaletę i wydanego przez Wydawnictwo „Na Straży”.

... zakosztowali też dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku... – Hebr. 6:5

Struktura teologiczna nauki biblijnej opiera się na zasadzie harmonii i zbudowana jest m.in. na bazie zrozumienia doskonałości. Doskonałość jest celem, do którego każdy dąży osobiście. Widzimy również, że ostateczny stan harmonii świata ludzkości z Ojcem Niebieskim będzie oparty na doskonałości. Chcemy więc rozważyć pojęcie doskonałości – co ono w sobie zawiera, a także połączyć je z biblijnym punktem widzenia.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 4)":
Zakończenie Ewangelii świętego Marka, I List i Objawienie świętego Jana Apostoła

Ewangelia wg Św. Jana 7:53 – 8:11

Historii o kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie istotnie brak w najdawniejszych i najbardziej wiarygodnych rękopisach Ewangelii Janowej. Co z tego wynika? Ano to, że pewnie jej tam nie było. W zachowanych tekstach greckich pojawi się dopiero w Kodeksie Bezy z Cambridge, datowanym na V/VI stulecie (dla porównania: Kodeksy Synajski i Watykański ‒ oba z IV wieku, Kodeks Aleksandryjski i reskrypt Efrema z V w. oraz papirusy Bodmera z II i III w. jej nie mają). Można ją za to znaleźć w starym ormiańskim przekładzie datowanym na V stulecie (Armenia od III wieku jest chrześcijańska), ale zamieszczoną na samym końcu Ewangelii wg Jana, po wersecie 21:25. Czy to oznacza, że jest ona dziełem (wybitnym!) nieznanego armeńskiego pisarza? Niekoniecznie.

A bestia, która była, a nie ma jej, ona sama jest ósmym, a jest z siedmiu i idzie na zatracenie – Obj. 17:11.

Miasto Babilon zostało założone w trzecim tysiącleciu przed Chrystusem. Od XIX w. p.n.e. było siedzibą królów. Szczególnego znaczenia nabrało pod panowaniem szóstego władcy dynastii babilońskiej, sławnego Hammurabiego (1792-1750 r. p.n.e.). Potem przez dwanaście wieków zmienne były koleje jego losów. W epoce regionalnej dominacji asyryjskiej (X-VII w. p.n.e.) wydawało się nawet, że już na zawsze utraciło swoją wyjątkową pozycję. I wtedy właśnie, po trzynastu wiekach panowania królów w tym mieście, pojawia się Nebukadnesar II, czyli biblijny Nabuchodonozor (604-562 r. p.n.e.), który na krótko wyprowadza swoją stolicę na militarne, polityczne i gospodarcze szczyty potęgi, po czym w ciągu niespełna 30 lat po jego śmierci następuje szybki i ostateczny upadek Babilonu.

I zaniósł mnie w duchu na pustynię – Obj. 17:3.

Każda osoba lubiąca czytać książki zna zapewne uczucie zaczytania się. Dobra literatura potrafi tak skutecznie wciągnąć czytelnika, że po oderwaniu się od lektury musi on przez chwilę rozglądać się wokół siebie, żeby powrócić do rzeczywistości. Wyobraźnia działa w takich momentach jak we śnie. Mózg maluje obrazy, odtwarza dźwięki oraz imituje inne wrażenia zmysłowe, generując przy tym emocje takie, jakie pojawiłyby się w realnych sytuacjach. Czy u biblijnych wizjonerów „przeniesienie w duchu” było jeszcze czymś więcej, tego nie wiadomo, ale na podstawie własnych doświadczeń każdy może sobie próbować wyobrazić taki stan.

„Gdzie jest Duch Pański, tam i wolność” – 2 Kor. 3:17

Im więcej wolności, tym więcej odpowiedzialności – mawiał często mój dyrektor podczas oficjalnych uroczystości szkolnych. Może to jest cytat, a może suma różnych refleksji. Nie będę dociekać, ale sformułowanie wydaje mi się trafne.

Czy te słowa zwalniają mnie z troski o życie i zdrowie innych? Mogę chodzić, gdzie chcę, witać się, łamać zakazy, prośby, bo nie żyję dla siebie? „Gdy Pan jest ze mną, nie lękam się wcale”. Gdy wciskam pedał gazu i zdecydowanie przekraczam zasady bezpieczeństwa, także?

Ile to już lat gdzieś w okolicy stycznia, lutego zaczyna się w zborach rozmowa o słowach zawartych w „broszurce”, od jakiegoś czasu „niebieskiej”. Rozważania to element przygotowania do obchodzenia Pamiątki.

Mk 7:24-30; Mt 15:21-28

Dla wielu z nas większość roku przepełniona jest obowiązkami i pracą. Teraz trwa piękne lato. Poza niedzielami i dniami świątecznymi mamy do dyspozycji jedynie dwadzieścia-dwadzieścia kilka dni urlopu, w czasie których dobrze jest wypocząć – jest to ważne, by móc zregenerować część sił i dobrze funkcjonować. Mając jednak te dni wolne, niejeden chrześcijanin decyduje się na oddanie tego czasu Bogu i braciom, co jest godne szacunku. Jedziemy na spotkania młodzieżowe, chóry, konwencje, jakieś zebrania, warsztaty. Takie spotkania wiele nam dają. Wyjeżdżamy z nich może nie wypoczęci, ale za to pełni radości, dobrych myśli, zbudowani, z nowymi przyjaźniami i relacjami. To jest dobre.