Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swym sercem - Mat. 22:37 (Mar. 12:29‑30; Łuk. 10:28).

W swym nauczaniu Jezus podkreślał już konieczność przestrzegania nawet najmniejszych przykazań Bożych. Tym razem zaś przytacza przykazanie największe - o miłowaniu Boga. Nie pochodzi ono wprost z dekalogu, jednak nawiązuje do pierwszego przykazania: Ja jestem JHWH, twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi Egiptu, z domu niewoli (2 Mojż. 20:2). Przykazanie o miłości do Boga z całego serca, całej duszy i całej siły (5 Mojż. 6:5) jest komentarzem Mojżesza do wszystkich przykazań Tory. Wskazuje ono na motywację pozwalającą zmienić obowiązek ich przestrzegania w przyjemność.

Przestrzegaj przykazań: (...) Nie będziesz zabijał,  nie będziesz cudzołożył, nie będziesz kradł, nie będziesz mówił fałszywego świadectwa;  czcij swego ojca i matkę oraz będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie – Mat. 19:17‑19.

W swym programowym kazaniu na górze Jezus opowiedział się za wypełnianiem nawet najmniejszych przykazań Tory. W rozmowie z bogatym młodzieńcem wymienia zaś przykładowe „wielkie” przykazania, których należy przestrzegać, by otrzymać wieczne życie. Są wśród nich również takie jak: będziesz miłował swego bliźniego czy nie będziesz oszukiwał (Mar. 10:19), które pochodzą spoza dekalogu. Jezus wskazuje w ten sposób jasny przepis na osiągnięcie nieśmiertelności – życie według całej instrukcji danej ludzkości przez Boga za pośrednictwem Mojżesza na górze Synaj.

Uzdrawiajcie chorych – Mat. 10:8.

Cuda były w czasach biblijnych ważnym sposobem uwierzytelnienia Bożych posłańców. Gdy Mojżesz udawał się z misją do Egiptu, Bóg wyposażył go w trzy znaki, które miały potwierdzić prawdziwość wizji na górze Horeb (2 Mojż. 4:8).

Najważniejszym świętem wiosennym dla Żydów był Pascha. Należało się przygotować, wtedy w Egipcie szczególne, ale i potem, zgodnie z nakazem danym Mojżeszowi.

Najważniejszym świętem chrześcijańskim jest Wielkanoc, z dniem Zmartwychwstania.

Czas poprzedzony oczekiwaniem, rekolekcje, czy jak byśmy go nie nazwali, jest po to, by przypomnieć sobie życie, misję, dzieło, należycie uczcić Zmartwychwstałego.

Odwiedziły nas dzieci. W ramach szukania sposobu na radosne spędzanie czasu poszliśmy na plac zabaw przy jednej ze szkół. Profesjonalny, nowoczesny, bezpieczny. Nie pomyślano tylko, że latem będzie to „patelnia”, bo wszystkie drzewa usunięto, by życia sprzątaczek nie utrudniły opadające liście, owoce. Zadaszenia jakiegokolwiek brak. Ale wieczorami czy w pochmurne dni to jest bardzo przyjemne miejsce.

A gdy wylał czaszę swoją na powietrze, wyszedł głos wielki z kościoła Bożego mówiący: Stało się! – Obj. 16:17.

Three, two, one, zero... lift off – takie odliczanie do momentu startu rakiety poprzedzone jest długim okresem przygotowań. Zdarzeniami ostatnich kilku minut steruje główny komputer, a człowiek może ingerować w ten proces jedynie w wyjątkowych przypadkach. Uruchomienie pełnego ciągu silników głównych w sekundzie „zero” nie kończy misji rakiety, lecz ją rozpoczyna.

A o tym też mówimy [słowami], których naucza Duch Święty, stosując do duchowych spraw to, co duchowe. – 1 Kor. 2:13.

Rozkoszując się smakiem świeżego, pachnącego chleba w brązowej chrupiącej skórce, przeważnie nie myślimy o tym, że jego składniki zaczynają tak naprawdę swoje pożyteczne działanie dopiero po ich przełknięciu. Odbywa się to na dodatek w niezbyt apetycznych okolicznościach procesu trawienia.

W moich tekstach zamieszczanych na ePatmos miałem zamiar opisać zadania współczesnej służby dla Boga oraz oczekiwanie Boga na dzieło, jakie muszą stworzyć na ziemi ludzie, by mogło przyjść dla niej Królestwo Boże. Korespondencja, która do mnie dotarła, uświadomiła mi moją nieumiejętność, z jaką przedstawiłem poleconą przez Boga pracę sług, bowiem na wstępie należało wskazać na jakąś wyraźną naukę Biblii, choćby w bardzo ogólnym zarysie, informującą o zadaniach, jakie mają do wykonania współcześni słudzy Boga.

Obecnie ludzie zazwyczaj nie mają czasu. Dlatego, na przykład, bardziej pożądane są szybkie środki transportu niż wolne. Często się śpieszymy i jesteśmy zagonieni. Wszystko musi być szybko. Czasami jednak udaje nam się na chwilę zwolnić, ale ogólnie w naszym życiu więcej jest fast niż slow.

Kontynuacja tekstu: Polemika - list otwarty (2)

Posłańcy

Dziękuję Ci, Łukaszu, za zwrócenie uwagi na proroczą zapowiedź posłania Jana z misją ponownego prorokowania po zjedzeniu książeczki – Ap 10:8-11. Też wierzę, że Jan jest nie tylko narratorem tego proroctwa, ale również proroczym symbolem jakiegoś sługi (lub sług), który w czasach końca będzie posłany z misją do narodów i władców świata. Podobnych proroczych zapowiedzi w Biblii jest więcej. Osobiście odczuwam potrzebę rozważenia ich w społecznej debacie, aby się wzajemnie wspomóc w ich zrozumieniu.

Dokładnie według wzoru przybytku i wzoru wszystkich jego sprzętów, które ci pokażę; tak wykonacie (2 Mojż. 25:9).

Opisy budowy Przybytku oraz jego wyposażenia, zamieszczone w księgach Mojżeszowych, są dość ogólne. Na ich podstawie można by wykonać znacznie różniące się od siebie przedmioty, które spełniałyby podane na piśmie wymagania. Bóg jednak zażądał od Mojżesza, by sporządził namiot i przynależące do niego sprzęty „dokładnie według wzoru”. Można by wobec tego zapytać, dlaczego w Piśmie nie zostały przekazane szczegółowe opisy, może nawet z rysunkami, by wykonawcy nie musieli się dopytywać i zgadywać. Ponadto Bóg wiedział przecież, że kiedyś przedmioty te zaginą, czy też zostaną zniszczone. Na czym mieli się wzorować wykonawcy kopii z czasów perskich czy machabejskich? A przecież ich również obowiązywała instrukcja „dokładnie według wzoru”.

Przeczytałem właśnie mowę Szczepana przed Radą i Arcykapłanem (Dzieje Apostolskie 6 i 7 rozdział). Szczepan zostaje postawiony przed sądem, ponieważ w trakcie dyskusji z Żydami głosi naukę inną niż oni uważają za słuszną. Żydzi nie mogą go przekonać, ale nie mogą też pominąć osoby Szczepana i tego, co głosi. Zresztą nauka Jezusa właśnie się rozprzestrzenia, zapewne więc Żydzi czują się zobowiązani do obrony żydowskiej doktryny w takiej formie, jaką wyznają.

Księgę Sędziów zamykają dwie ważne z punktu widzenia dziejów Izraela historie: jedna opowiada o wędrówce Danitów i ustanowieniu przez nich pierwszego odstępczego kultu w kraju; druga dotyczy wynikłej z lokalnego sporu wojny Izraelitów z trybem Beniamina i niemal całkowitego wytępienia tego pokolenia. Obie historie ukazują słabość narodu pozbawionego silnej władzy zwierzchniej, stąd powtarzające się (3×), scalające je jakby klamrą zdanie: w owym czasie nie było króla w Izraelu, każdy czynił to, co uznawał za słuszne.

Tu jest cierpliwość świętych zachowujących przykazania Boże i wiarę Jezusową. – Obj. 14:12

Zachowanie przykazania nakazującego oddawanie czci jedynemu Bogu, w sytuacji, gdy za odmowę złożenia pokłonu przed bałwochwalczym posągiem grozi kara śmierci, wymaga wielkiej odwagi. Silna wiara w istnienie wyższych wartości nie godzi się z kolei na kompromis osiągnięcia doraźnych korzyści „kupowania i sprzedawania” w nagrodę za przyjęcie znamienia bestii. Ale dopiero wierność w długotrwałym znoszeniu tych uciążliwości rozwija wytrwałość, która jest zalążkiem doskonałości, gdyż pozwala zachować wypracowane cnoty na wieczność.

Łatwo ucieszyć się książkami, które obnażają przekręty w różnych kościołach, nadużycia, grzechy pod pozorem świętości, ale czy to wszystko dotyczy tylko innych?

Wychowana jestem w poczuciu „jesteśmy lepsi”. Ale szybko zrozumiałam, że to często jedynie chęci, by takimi być.