Mt 7:21-27, Łk 6:46-49

„Przypowieść o dwóch budowniczych” wypowiedział Pan do zebranych wokół niego Izraelitów. Jednak głównymi adresatami tej mowy, jak i całego Kazania na Górze byli uczniowie – Jezus usunął się spośród ludu, lecz ten podążył za Nim.

[Aby ją] zwiastował mieszkającym na ziemi i wszelkiemu narodowi, i plemieniu, i językowi, i ludowi – Obj. 14:6

Jednym z najważniejszych i bodaj najtrudniejszych zadań człowieka jest zrozumienie samego siebie. Seria kluczowych pytań, które trzeba sobie w tym celu zadać, zaczyna się od tego: skąd przychodzę?

Czy słuchanie muzyki niechrześcijańskiej to przejaw światowości?
Czy należy takiej muzyki unikać?

Takie pytanie znalazłem na społecznościowym portalu Facebook. Spróbujmy się nad nim pochylić, jednak z tym zaznaczeniem, że cokolwiek tu napiszę nie będzie w intencji jednoznacznego, ostatecznego wyjaśniania – jak macie wierzyć i postępować. Pytanie ma charakter życiowy, a tego rodzaju pytania nierzadko nie mają jednej prostej odpowiedzi. Przyznam się, że napisalem już dwie wersje tego tekstu, teraz piszę trzecią i może będzie ona wreszcie tą, którą wyślę do ePatmos. Bo ciągle się zastanawiam, jak temat ująć.

Kilka tygodni temu obchodziliśmy Dzień Kobieti z tej okazji w radio mogłem usłyszeć wiele audycji dotyczących kobiet w różnych sferach i aspektach życia. Wypowiadał się też onkolog na temat zdrowia współczesnych Polek. W Polsce coraz więcej kobiet ma nowotwór szyjki macicy lub piersi. Lekarz w audycji zauważył, że pacjentki, które do niego przychodzą, mają już tak zaawansowanego guza, że nie ma mowy o leczeniu, tylko ratowaniu życia i kończy się to najczęściej mastektomią. Na pytanie: dlaczego dopuściły do tego stanu, dlaczego nie badały się regularnie i nie robiły tomografii, jego pacjentki zawsze odpowiadają w ten sam sposób: Panie doktorze, nie badałam się, bo bałam się, że coś tam znajdę.

W ich ustach nie znalazło się kłamstwo; bez zmazy bowiem są – Obj. 14:5

Nos bajkowego Pinokia stawał się na skutek kłamstw coraz dłuższy. W realnym świecie wypowiedź zawierająca elementy niezgodne z oceną rzeczywistości, jaką posiada osoba wypowiadająca się, nie wydłuża jej nosa, ale sprawia, że mimika twarzy staje się niesymetryczna. Obraz twarzy kontrolowanej przez emocje wyrażające prawdę jest idealnie symetryczny.

Wiara bez uczynków jest martwa – Jak. 2:17

W moim szacunkowym rankingu, to jeden z częściej cytowanych wersetów Biblii. Powtarzany, przytaczany, omawiany jako argument w różnych rozważaniach. A jeśli rozmowa dotyczy wiary, pojawia się obowiązkowo.

Ci są, którzy z niewiastami nie pokalali się, pannami bowiem są – Obj. 14:4

Dziewictwo to ogólnie stan nienaruszenia czegoś pierwotnego. W tym sensie mówi się na przykład o dziewiczej przyrodzie. Po polsku dziewica to tylko kobieta; o mężczyźnie mówi się „prawiczek”. Słowo greckie parthenos w Biblii, podobnie jak hebr. betulah, odnosi się przede wszystkim do niezamężnej kobiety, która nie miała jeszcze stosunku z mężczyzną. Jednak hebrajskie słowo ma dzisiaj męską formę betul, a greckie, poprzedzone męskim rodzajnikiem, odnosi się we współczesnym języku do mężczyzny, natomiast w odniesieniu do kobiet wykształciła się żeńska forma parthena.

Zapisz widzenie, by można było łatwo je odczytać. Abakuk 2:2

Po latach, kiedy znowu społecznie czytamy Ewangelie, stwierdzam, że pytań wcale nie mam mniej, a może nawet więcej i wspólnie z uczniami Mistrza konstatuję „twarda to mowa”. Ciągle znam mało kontekstów, realiów, by dociec jakie niesie przesłanie dla czytających dzisiaj konkretna przypowieść, myśl, powiedzenie, a nawet przysłowie.

Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. - Jn 6:44

Szósty rozdział Ewangelii Jana stanowi pewnego rodzaju całość i dotyczy wydarzeń, jakie działy się w Galilei, w rejonie Jeziora Tyberiadzkiego (Genezaret). Zajścia te były na tyle ważne, że wspomniały o nich wszystkie Ewangelie, jednak na szczególną uwagę zasługuje w naszym temacie wersja Jana, ponieważ zawiera ona ciąg dalszy historii z rozmnożeniem chleba i cudownym przejściem przez wspomniane Jezioro Galilejskie. Jan swoim zwyczajem przygląda się bliżej relacjom Chrystusa z ludźmi, kontaktowi doskonałej Istoty z ułomnymi, niedoskonałymi osobami, takimi jak ty czy ja.

A nikt [nie] mógł nauczyć się pieśni oprócz 141* tysięcy, [którzy] są kupieni z ziemi – Obj. 14:3

Przymiotnik „nowa” w odniesieniu do muzyki może oznaczać jej nowatorski charakter. Po polsku mówimy w takim wypadku o „muzyce współczesnej”, choć mianem tym określa się dzisiaj przeważnie muzykę eksperymentalną tworzoną w ubiegłym stuleciu. W XIV wieku we Francji i Włoszech zapoczątkowany został nurt „nowej muzyki” określany mianem ars nova, czyli nowa sztuka. Kierunek ten przyczynił się do znacznego rozwoju form muzycznych, choć początkowo nie spotkał się z uznaniem i zrozumieniem. Ta stosunkowo trudna, wielogłosowa muzyka wydawała się tak dziwna i „światowa”, że została potępiona przez papieża Jana XXII w bulli Docta sanctorum patrum (1322 r.) i usunięta z kościoła.

Czas Świąt Narodzenia Pańskiego, który już jest za nami, obfituje w liczne znane i nieustannie emanujące na nas symbole. Niektóre z nich to, np: choinka, ozdoby, czerwone czapki, prezenty itd. Można by długo wymieniać oraz doszukiwać się odniesień tych symboli do przeszłości i ustalać ich źródła (niejednokrotnie pogańskie) ale nie jest to przedmiotem tego artykułu, mowa bowiem miała być tylko o jednym z nich – o świetle. O świetle ale nie w kontekście symboliki świąteczno-noworocznej ale o światłości w Biblii.

A głos, który słyszałem, jako harfiarzy grających na harfach [gr. kithara] swoich – Obj. 14:2

Harfa to po hebrajsku kinnor, a po grecku – kithara. Od tego drugiego słowa wywodzi się nazwa popularnego instrumentu, często używanego dzisiaj do towarzyszenia śpiewowi. Równie powszechny w akompaniamentach fortepian także jest instrumentem strunowym i właściwie wyewoluował z harfy, stając się jej zmechanizowaną wersją. Kinnor we współczesnym języku hebrajskim oznacza skrzypce, czyli podstawowy instrument orkiestry symfonicznej.

A z nim 144 tysiące mających imię jego i imię Ojca jego napisane na czołach swoich. – (Obj. 14:1)

Podział Biblii na rozdziały został wprowadzony dość późno. Dokonał tego, jak się uważa, w XIII w. brytyjski biskup Stephen Langton. Rozdziały pomagają odszukiwać i zapamiętywać miejsca w Biblii. Czasami jednak dość arbitralnie wstawiony numer rozdziela fragmenty, które należałoby czytać łącznie.

„Nakładanie rąk” jest jedną z sześciu fundamentalnych nauk wczesnego Kościoła, wymienionych przez autora Listu do Hebrajczyków. Był to zwyczaj praktykowany już w starożytnym Izraelu i w sposób naturalny przeniknął on do praktyki pierwszych chrześcijan. Do dziś jest stosowany przez wiele grup wierzących. Poniżej chciałbym podzielić się kilkoma spostrzeżeniami na temat tego gestu i jego znaczenia.

I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon. – Obj. 14:1

We współczesnej Jerozolimie wskazuje się co najmniej dwa miejsca związane z nazwą Syjon. Brama Syjońska prowadzi na wzgórze tuż za murami starego miasta, na którym znajduje się między innymi grób Dawida. To miejsce zostało jednak nazwane Syjonem dopiero przez chrześcijan. Poniżej, na południowy wschód, zlokalizowane są wykopaliska, gdzie odkryto prawdziwe stare miasto – zamek Dawida, czyli Syjon historyczny. W Biblii Syjonem nazwane jest także wzgórze świątynne.