Przysłuchiwałam się ostatnio rozmowie zatroskanych rodziców o skutkach zdalnego nauczania, zamknięcia dzieci w domach bez kontaktu z rówieśnikami. My, dorośli, spotykamy się w różnych konfiguracjach, coraz częściej międzynarodowych, rozmawiamy, słuchamy ‒ nawet atrakcyjna oprawa muzyczna jest możliwa, czerpiemy z tego radość. Ale co z nastolatkami? Małe dzieci można zarazić konsekwencją.

„Po zabawach swych poznane bywa i dziecię” (Przypowieści Salomonowe 20:11)

Wciąż zdumiewa mnie uniwersalność i aktualność tych starych zapisów.

Kazn. 12:9 A poza tym, że Kaznodzieja [hebr. Kohelet] był mądry, uczył lud wiedzy; rozważał [słuchał], badał i ułożył wiele przysłów.

Mówią, że takiej idealnej nie ma, pragnę więc tego, czego nie ma. Mówią, że zawsze jakiś dźwięk słychać, pragnę więc takie dźwięki słyszeć. Jak ten głos do Eliasza, „cichy i wolny”, ale i ta cisza, gdy umilkli śpiewacy, kapłani i Salomon modli się po raz pierwszy w wybudowanej świątyni. „I stało się, gdy jednostajnie trąbili, i śpiewali, i wydawali jednaki głos, chwaląc i sławiąc Pana: i gdy podnosili głos na trąbach, i na cymbałach, i na innych instrumentach muzycznych, i chwalili Pana, że dobry, że na wieki miłosierdzie jego, tedy dom on napełniony jest obłokiem, to jest dom Pański. Tak iż się nie mogli kapłani ostać. (...) Tedy rzekł Salomon: Pan powiedział, iż mieszkać miał we mgle, a jam zbudował dom na mieszkanie Tobie, o Panie. (...) A obróciwszy król oblicze swe błogosławił wszystkiemu zgromadzeniu Izraelskiemu, a wszystko zgromadzenie Izraelskie stało (2 Kronik 5:13; 6:1,3 BGd). Zapadła cisza. Salomon się modlił. Uroczystość trwała siedem dni.

W czasopiśmie „Wędrówka” w latach 2010-2013 opublikowanych zostało 13 odcinków częściowo „dwugłosowych” rozmyślań nad Księgą Koheleta (tzw. Kaznodziei Salomonowego), które doprowadzone zostały do 7 rozdziału. Jeden z autorów tamtych rozważań zapragnął za pośrednictwem portalu ePatmos podzielić się z Czytelnikami dalszymi spostrzeżeniami na temat tej fascynującej księgi Biblii. Odcinek 14 został napisany jeszcze w 2013 roku, ale dalsze będą już tworzone na bieżąco w dialogu między Pawłem Lipianinem a Danielem Kaletą. Zachęcamy Czytelników do zadumania się nad mądrością natchnionego biblijnego autora sprzed 3 tys. lat.

Niełatwo jest prześledzić drogi ludzkich tradycji, które doprowadziły do skojarzenia dnia męczennika Walentego (III w. n.e.) ze świętem romantycznej miłości, które obchodzone jest również 14 lutego.

W moich tekstach zamieszczanych na ePatmos miałem zamiar opisać zadania współczesnej służby dla Boga oraz oczekiwanie Boga na dzieło, jakie muszą stworzyć na ziemi ludzie, by mogło przyjść dla niej Królestwo Boże. Korespondencja, która do mnie dotarła, uświadomiła mi moją nieumiejętność, z jaką przedstawiłem poleconą przez Boga pracę sług, bowiem na wstępie należało wskazać na jakąś wyraźną naukę Biblii, choćby w bardzo ogólnym zarysie, informującą o zadaniach, jakie mają do wykonania współcześni słudzy Boga.

Obecnie ludzie zazwyczaj nie mają czasu. Dlatego, na przykład, bardziej pożądane są szybkie środki transportu niż wolne. Często się śpieszymy i jesteśmy zagonieni. Wszystko musi być szybko. Czasami jednak udaje nam się na chwilę zwolnić, ale ogólnie w naszym życiu więcej jest fast niż slow.

Otworzony był kościół przybytku świadectwa na niebie (...) i napełniony jest kościół dymem od chwały Bożej – Obj. 15:5,8

Hebrajskie słowo szekhina wywodzi się od rdzenia Szin-Kaf-Nun (7931) oznaczającego osiedlić się, mieszkać, przebywać. Szekhina w odniesieniu do Boga to znak Jego obecności. W tym sensie Bóg dwa razy wprowadzał się do ziemskich mieszkań. Raz na pustyni Synaj do namiotu^* i raz do budowli zaprojektowanej przez Dawida i wzniesionej w Jerozolimie przez Salomona. Trzecie i ostateczne wprowadzenie się Boga do mieszkania przygotowanego Mu przez ludzi zostało opisane w kilku proroctwach. Jednym z nich jest Księga Objawienia.

Z Edenu zaś wypływała rzeka, aby nawadniać ów ogród, i stamtąd się rozdzielała, dając początek czterem rzekom. – 1 Mojż. 2:10

W jednym z licznych kostarykańskich parków narodowych, zlokalizowanym w rejonie wulkanu Tenorio,  płynie Rio Celeste – Rzeka Niebiańska, nazwana tak ze względu na swoje niezwykłe, błękitne zabarwienie. „Szkiełko i oko” wyjaśnia, że to kwestia minerałów – krzemu i glinu, oraz tlenu; lokalne legendy powiadają zaś, że kiedy Bóg skończył malować niebo błękitem, wypłukał pędzle w rzece spływającej ze zbocza wulkanu.

Muszę przyznać, że jestem już dość mocno zirytowany ciągłym wracaniem do przeszłości w naszym kraju. Otwarcie szafy zmarłego gen. Kiszczaka wywołało nową falę domysłów, domniemań, hipotez, zarzutów, oskarżeń, krytyki, ale też słów poparcia i wsparcia dotyczących prezydenta Lecha Wałęsy. Jestem zmęczony słuchaniem jak jest wałkowane jedno i to samo, i używane w przeróżnych kontekstach politycznych, aby ugrać coś dla siebie. Czysty cynizm, który mnie wykańcza. Najlepszym rozwiązaniem byłoby niesłuchanie tego, ale się nie da: w radio, w tv, w Internecie – wszędzie śpiewają na jedną melodię.

I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon. – Obj. 14:1

We współczesnej Jerozolimie wskazuje się co najmniej dwa miejsca związane z nazwą Syjon. Brama Syjońska prowadzi na wzgórze tuż za murami starego miasta, na którym znajduje się między innymi grób Dawida. To miejsce zostało jednak nazwane Syjonem dopiero przez chrześcijan. Poniżej, na południowy wschód, zlokalizowane są wykopaliska, gdzie odkryto prawdziwe stare miasto – zamek Dawida, czyli Syjon historyczny. W Biblii Syjonem nazwane jest także wzgórze świątynne.

W czternastym roku panowania króla Hiskiasza wyruszył Sancheryb, król asyryjski, przeciw wszystkim warownym grodom judzkim i zdobył je. I wyprawił król asyryjski Rabszake z Lachiszu do Jeruzalemu, do króla Hiskiasza, z potężnym wojskiem i stanął Rabszake przy wodociągu Górnego Stawu, przy drodze na Pole Pilśniarzy – Izaj. 36:1-2

Księga Izajasza, chyba nie tylko dla mnie, jest jedną z najważniejszych, jeśli wręcz nie najważniejszą księgą Starego Testamentu (jeśli w ogóle można dokonywać takiego „rankingu”). Spotkałem się z opiniami, że jest to „starotestamentowa Ewangelia”, „Proroctwo Mesjańskie” etc. Nawet liczba rozdziałów jest znamienna, jako że jest to równocześnie sumaryczna liczba sześćdziesięciu sześciu tzw. kanonicznych ksiąg Biblii.

Ilekroć czytam Izajasza, zawsze zastanawia mnie pewien „dysonans” jakim, wobec treści całej tej księgi, wydają się być rozdziały 36-39.

W Psalmie 90:12 zapisano słowa wypowiedziane przez Mojżesza:

Nauczże nas obliczać dni naszych, abyśmy przywiedli serce do mądrości. (BG)
Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy posiedli mądre serce!  (BW)
Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca. (BT)

I otworzona jest świątynia Boża na niebie w górze. – Obj.11:19

Gdy Jezus umierał na krzyżu, nad Jerozolimą zapadła ciemność, zatrzęsła się ziemia. Wokół Wzgórza Czaszek otwierały się groby, ukazując ciała świętych. W świątyni rozdarła się wewnętrzna zasłona. Droga do najświętszego sanktuarium stanęła otworem.