Kontynuacja tekstu: O doskonałości i mocy przyszłego wieku (1)

Przejdźmy do tekstów biblijnych. Oto niektóre ze słów odpowiadających pojęciu „doskonały”. Podaję je, korzystając z niezwykle pomocnego dzieła „Biblia w systemie Stronga”, opracowanego przez Daniela Kaletę i wydanego przez Wydawnictwo „Na Straży”.

... zakosztowali też dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku... – Hebr. 6:5

Struktura teologiczna nauki biblijnej opiera się na zasadzie harmonii i zbudowana jest m.in. na bazie zrozumienia doskonałości. Doskonałość jest celem, do którego każdy dąży osobiście. Widzimy również, że ostateczny stan harmonii świata ludzkości z Ojcem Niebieskim będzie oparty na doskonałości. Chcemy więc rozważyć pojęcie doskonałości – co ono w sobie zawiera, a także połączyć je z biblijnym punktem widzenia.

Jeśli spojrzeć na składniki kadzidła, jakie Bóg nakazał Mojżeszowi sporządzić do palenia na złotym ołtarzu w Przybytku, różne przekłady Biblii podają różne nazwy.

Tłumaczenia trzech z nich są w miarę jednolite: żywica/balsam, galban i kadzidło. Czwarty oddawany jest bardzo różnie: onych, onycha, morski goździeniec, rociczka, onyks, muszelki, goździki, pachnące ziele.

Kontynuacja tekstu: Czekający Chrystus (1)

Dwie chwały

Aby proces naprawy moralnego upadku ludzi przebiegał jak najłagodniej, ale aby jednocześnie konsekwentnie prowadził do usunięcia z ich uczuć wszystkich złych pożądliwości będących przyczyną większości cierpień (część cierpień tworzą warunki życia w ziemi wygnania), naprawą tą będzie kierował Chrystus (1 Kor 15:25), przychodząc na ziemię „w swej chwale” (Mt 25:31). Objawioną chwałą Chrystusa jest dotychczasowy dorobek przyszłego Króla w dziele ratowania ludzi z ich upadku. Na dorobek ten składają się dwie różne ofiary: ofiara doskonałego człowieka, który zgodził się żyć pomiędzy złymi ludźmi, oraz ofiara Jego śmierci.

Otworzony był kościół przybytku świadectwa na niebie (...) i napełniony jest kościół dymem od chwały Bożej – Obj. 15:5,8

Hebrajskie słowo szekhina wywodzi się od rdzenia Szin-Kaf-Nun (7931) oznaczającego osiedlić się, mieszkać, przebywać. Szekhina w odniesieniu do Boga to znak Jego obecności. W tym sensie Bóg dwa razy wprowadzał się do ziemskich mieszkań. Raz na pustyni Synaj do namiotu^* i raz do budowli zaprojektowanej przez Dawida i wzniesionej w Jerozolimie przez Salomona. Trzecie i ostateczne wprowadzenie się Boga do mieszkania przygotowanego Mu przez ludzi zostało opisane w kilku proroctwach. Jednym z nich jest Księga Objawienia.

* Niepotrzebne skreślić

Kontynuacja tekstu: Ustrój kościoła (4) – Metody organizowania się zborów Badaczy Biblii

W poprzednich czterech rozważaniach starałem się w bardzo zwięzły i z konieczności powierzchowny sposób przedstawić materiał biblijny i historyczny dotyczący sposobów organizowania się zborów Chrystusowych w czasach biblijnych oraz późniejszych, aż po współczesny ruch Badaczy Biblii. Była to z mojej strony próba obiektywnego, o ile to tylko możliwe, spojrzenia na zapisy biblijne i historyczne. Oczywiście nie ukrywałem swych preferencji, które zapewne były zauważalne już na etapie wyszukiwania i oceny argumentów.

(2 Krl 18:4)

Jako czytelnicy Biblii na pewno zetknęliśmy się z imieniem „Nechusztan”. Kim lub czym był Nechusztan? Może pamiętasz? Tak, było to imię nadane przez Izraelitów figurce miedzianego węża (hebr. Nachasz 5175), przechowywanej w sanktuarium od czasów wędrówki po puszczy. Figurka ta była wykonana z rozkazu Boga. Odlana była z miedzi bądź brązu (Nchasz, 5174, ciekawa gra słów) i osadzona na wysokim drzewie, być może słupie, aby lud izraelski mógł dostrzec ją z daleka i być uleczonym od ukąszeń „ognistych węży”.

Tel Dan. Spodziewamy się wzgórza kryjącego ruiny – wszak tel albo też tell czy tall to hebrajskie słowo, które przekształciło się w uniwersalne pojęcie archeologiczne oznaczające kopiec, gdzie przez wieki narastały warstwy pozostałości po osadach, burzonych i odbudowywanych na gruzach. Takie wzniesienia istnieją w Beer Szewie, Hazor, Megiddo i wielu innych miejscach.

Mąż, który nie ma mocy nad duchem swoim, jest jako miasto rozwalone bez muru. – Przyp. Sal. 25:28

Dzisiejsze rozważania są wstępem do krótkiego cyklu refleksji około problemów z jakimi musiał borykać się tyrszata (namiestnik) Nehemiasz, gdy podjął się odbudowy murów Świętego Miasta.

A dane są jej usta mówiące wielkie [rzeczy] i bluźnierstwa. – Obj. 13:5

Pycha, czyli występek przeciwko miłości do bliźniego, oraz bluźnierstwo, czyli występek przeciwko miłości do Boga, to dwa najcięższe grzechy, jakich może dopuścić się człowiek.

Wstań, a zmierz kościół Boży i ołtarz. – Obj. 11:1

Do gabinetu ważnej osobistości wchodzi się przez sekretariat. Jeśli sekretariat jest zamknięty, nie da się wejść do gabinetu, nawet jeśli jego właściciel jest w nim obecny.

Trzeba ci znów prorokować odnośnie ludów i narodów, i języków, i wielu królów. – Obj. 10:11

Jedzenie sprawia przyjemność. Łatwy dostęp do smakołyków powoduje, że człowiek najczęściej przyswaja więcej pokarmów niż jest w stanie spożytkować. Skutkiem bywa otyłość i wiele wynikających z niej schorzeń. Pomiędzy dwoma skrajnymi postawami: „człowiek je, żeby żyć” i „człowiek żyje, by jeść”, jest jeszcze jakiś rozsądny umiar, który pozwala zachować przyjemność w jedzeniu bez doprowadzania się do chorobliwej otyłości.

(1 Sam. 21:1-10)

Chciałbym napisać kilka słów na temat pewnego epizodu z życia Dawida z czasów, kiedy popadł w niełaskę ze strony króla Saula. Rosnąca od wielu miesięcy podejrzliwość i zazdrość odrzuconego władcy wobec zbyt szczęśliwego jak na śmiertelnika Dawida osiągnęły zenit; król porzucił pozory i otwarcie zaatakował Dawida, najpierw u siebie na dworze, a później w jego własnym domu, skąd młodzieniec dzięki pomocy żony zbiegł przed nasłanymi zamachowcami. Gdzie mógł się schronić przed gniewem królewskim? Z pewnością nie w rodzinnym domu, gdzie szukano by go w pierwszej kolejności; jego bliskim groziłoby zbyt wielkie nieszczęście. Poza tym sytuacja nie była jeszcze do końca jasna: może Saul uspokoi się i odstąpi od swoich zamiarów?

Przy okazji malowania modelu Przybytku na szkółkę na nadchodzącej konwencji pojawiło się pytanie o metale użyte do wykonania konstrukcji budowli oraz wszelakich większych i mniejszych sprzętów, szczególnie w kontekście rozbieżności między słownictwem polskim i angielskim.

Tyle razy czytałam, że potomkowie Jakuba wychodząc z niewoli „złupili Egipt”, ale, że zabrali także szaty, doczytałam całkiem niedawno. „Tedy synowie Izraelscy uczynili według rozkazania Mojżeszowego i wypożyczali u Egipczan naczynia srebrnego, i naczynia złotego, i szat. A Pan dał łaskę ludowi w oczach Egipczanów, że im pożyczali” (2 Mojż. 12:35, 36). A potem, w kolejnej mowie do ludu, Mojżesz przypomina (5 Mojż. 8:4) „Szata twoja nie wiotczała na tobie i noga twoja nie napuchła przez te czterdzieści lat”. Czyli w porządne rzeczy zaopatrzyli się przed wędrówką.