Kontynuacja tekstu: Czekający Chrystus (1)

Dwie chwały

Aby proces naprawy moralnego upadku ludzi przebiegał jak najłagodniej, ale aby jednocześnie konsekwentnie prowadził do usunięcia z ich uczuć wszystkich złych pożądliwości będących przyczyną większości cierpień (część cierpień tworzą warunki życia w ziemi wygnania), naprawą tą będzie kierował Chrystus (1 Kor 15:25), przychodząc na ziemię „w swej chwale” (Mt 25:31). Objawioną chwałą Chrystusa jest dotychczasowy dorobek przyszłego Króla w dziele ratowania ludzi z ich upadku. Na dorobek ten składają się dwie różne ofiary: ofiara doskonałego człowieka, który zgodził się żyć pomiędzy złymi ludźmi, oraz ofiara Jego śmierci.

W moich tekstach zamieszczanych na ePatmos miałem zamiar opisać zadania współczesnej służby dla Boga oraz oczekiwanie Boga na dzieło, jakie muszą stworzyć na ziemi ludzie, by mogło przyjść dla niej Królestwo Boże. Korespondencja, która do mnie dotarła, uświadomiła mi moją nieumiejętność, z jaką przedstawiłem poleconą przez Boga pracę sług, bowiem na wstępie należało wskazać na jakąś wyraźną naukę Biblii, choćby w bardzo ogólnym zarysie, informującą o zadaniach, jakie mają do wykonania współcześni słudzy Boga.

Kontynuacja tekstu: Pomoc Boga (2)

Druga prośba

Prośby Izraelitów powodowane trudnością chwili, otwierały Bogu drogę do rozpoczęcia realizacji pomocy dla całej ludzkości. Bo prosiło o ratunek i pomoc potomstwo Abrahama, przez które według obietnicy Boga złożonej Abrahamowi, będą otrzymywać błogosławieństwa wszystkie narody. Wyrywał ich zatem Bóg z niewoli Egipskiej nie tylko dla ulżenia ich losu, ale również dla usunięcia w przyszłości z serc Egipcjan nieprawości, która czyniła ich ciemięzcami.

Kontynuacja tekstu: Pomoc Boga (1)

Adam w chwili, kiedy otrzymał polecenie napełnienia ziemi swym potomstwem (Rdz 1:28), jeszcze nic nie wiedział o trudnościach, jakie miały wystąpić w układaniu pokojowych relacji pomiędzy jednostkami tworzącymi ludzką społeczność. Jego potomstwo rychło ich doświadczyło, ale dopiero Abraham, żyjąc w Ur, uświadomił sobie, że człowiek jest bezsilny w swych dążeniach do zbudowania społecznego pokoju na ziemi oraz że niezbędna jest pomoc Boga, by ludzie mogli nauczyć się zgodnie żyć ze sobą nawzajem. Dlatego Abraham zapragnął „miasta, którego architektem i budowniczym będzie Bóg”. Tym pragnieniem otworzył Bogu drogę do ludzi, drogę, której celem była pomoc w ułożeniu im zgodnej egzystencji na ziemi. Podobnie wcześniej Noe swym sprzeciwem wobec otaczającego go zła umożliwił Bogu okazanie mu pomocy w przeniesieniu istnienia człowieka na ziemi przez zagładę potopu. Bowiem Bóg, dając człowiekowi wolną wolę, ograniczył siebie, swą wszechmoc w kierowniczym inicjowaniu właściwego postępowania ludzi.

W krótszym z dwóch opisów dzieła stworzenia człowieka czytamy, że zostaliśmy – my, ludzie na ziemi, po fizycznym stworzeniu nas, uznani przez Boga za zdolnych do samodzielnego zapełnienia sobą ziemi, zapełnienia na wieczność. Oznacza to, że Bóg, stwarzając człowieka, umieścił w nim taką wielkość i zdolność rozsądku i uczuć, aby mógł samodzielnie żyć na ziemi w pokoju z bliźnimi przez wieczność.

1. Świadkowie przyszli do mego domu z pytaniem, czy chciałbym sprawiedliwych rządów Chrystusa na ziemi. Bo jeśli tak, to oni ogłaszają mi radosną wieść, że Chrystus już króluje w niebie i rychło obejmie rządy na ziemi, wymierzając ludziom swoją sprawiedliwość.

Polecenie apostoła nakazujące zborowi w Koryncie wyrzucenie starego kwasu, aby nie popsuć nowego zaczynu, nowego ciasta jakim mają się stać (wszak na drodze do stania się nim już osiągnęli przaśność) – 1 Kor 5:7, trafiło do ludzi dobrze znających dwuetapowy proces powstawania z mąki chleba – wcześniejsze przygotowanie zaczynu, aby dodać go do tworzonego ciasta, z którego będzie upieczony chleb. Polecenie apostoła mówi o pierwszym etapie, a przypowieść Jezusa o kobiecie dodającej do mąki zaczyn – Mt 13:33, o drugim.

Aby w zwięzłych i jak najprostszych słowach przekazać słuchaczom obszerne i skomplikowane nauki prorocze i moralne, Jezus posługiwał się przypowieściami, w których na osnowie wydarzeń z codziennego życia słuchaczy, zazwyczaj wydarzeń przeżywanych przez nich głęboko uczuciami, wplatał wątek swych nauk. Wtedy część wiedzy jaką chciał przekazać już tkwiła w świadomości słuchaczy, drugą częścią był wątek słów Jezusa, tworzący z osnową całość. Dziś przy odczytywaniu tych nauk musimy skupić się zarówno na osnowie, jak i na wątku, z uwzględnieniem kolejności; najpierw dobrze zrozumieć osnowę, później odczytać naukę Jezusa z dodanego do osnowy wątku jego nauk.

Kontynuacja tekstu: Polemika - list otwarty (2)

Posłańcy

Dziękuję Ci, Łukaszu, za zwrócenie uwagi na proroczą zapowiedź posłania Jana z misją ponownego prorokowania po zjedzeniu książeczki – Ap 10:8-11. Też wierzę, że Jan jest nie tylko narratorem tego proroctwa, ale również proroczym symbolem jakiegoś sługi (lub sług), który w czasach końca będzie posłany z misją do narodów i władców świata. Podobnych proroczych zapowiedzi w Biblii jest więcej. Osobiście odczuwam potrzebę rozważenia ich w społecznej debacie, aby się wzajemnie wspomóc w ich zrozumieniu.

Kontynuacja tekstu: Polemika - list otwarty (1)

Najazd Goga, czy Asyrii.

Łukaszu! Twój dramatyczny komentarz do artykułu Daniela powodowany jest, jak piszesz, Twym ujrzeniem Goga blisko granic Izraela. Bowiem takie spełnienie proroczych zapowiedzi zwiastuje rychły koniec świata, kiedy Bóg rozpocznie walkę z narodami w obronie swego ludu, z narodami niszczącymi kraj Żydów.

Wtedy Pan wyruszy do boju i będzie walczył przeciw ludom, jak niegdyś walczył w dniu bitwy – Za 14:3.

Dotyczy komentarza z dnia 26 lutego 2017

Poruszył mię Twój komentarz na portalu ePatmos do artykułu Daniela Kalety o „ucisku jakiego nie było i nie będzie”, poruszyła mnie Twoja żarliwość i zaangażowanie w obronie właściwego zrozumienia woli Boga zapisanej w Biblii, zrozumienia niezbędnego dla pełnienia naszej służby. Też nie zgadzam się z komentarzami do nauk Biblii opisanymi w tym artykule. Lecz problemem nie są rozbieżności w naszych poglądach, ale znalezienie drogi do tworzenia jednomyślności.