Oto koń biały, a tego, który siedział na nim, zwano Wiernym i Prawdziwym, a w sprawiedliwości sądzi i walczy – Obj. 19:11.

Jezus, w Księdze Objawienia najczęściej zwany Barankiem, opisywany jest w Ewangeliach jako nauczyciel, prorok, uzdrowiciel, pasterz, cierpiący pomazaniec, kapłan, sędzia, król, ale nie wojownik. Zapewne też sam Mistrz najchętniej skupiłby swą aktywność wokół tych ewangelicznych funkcji. Niestety praca nad zbawieniem świata wymaga od Niego także walki. Na szczęście z zapisów Biblii wynika, że będzie to tylko krótki epizod w Jego nigdy nie kończącej się działalności.

Z wymienionych w 1 rozdziale Ewangelii wg świętego Mateusza kobiet najprzedniejsze miejsce należy się Marii, matce Zbawiciela świata – co do tego nie ma najmniejszej wątpliwości. Poczesne miejsce przyznamy także Rut, niezwykłej, a szlachetnej Moabitce; ona przewyższa wiele znanych z Biblii niewiast izraelskich i do dziś pozostaje wzorem niedoścignionym. Ale co począć z kobietami, które – jako żywo – nie zasługują na miano niewiasty cnotliwej ani białogłowy statecznej?

Kontynuacja tekstu: O doskonałości i mocy przyszłego wieku (1)

Przejdźmy do tekstów biblijnych. Oto niektóre ze słów odpowiadających pojęciu „doskonały”. Podaję je, korzystając z niezwykle pomocnego dzieła „Biblia w systemie Stronga”, opracowanego przez Daniela Kaletę i wydanego przez Wydawnictwo „Na Straży”.

... zakosztowali też dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku... – Hebr. 6:5

Struktura teologiczna nauki biblijnej opiera się na zasadzie harmonii i zbudowana jest m.in. na bazie zrozumienia doskonałości. Doskonałość jest celem, do którego każdy dąży osobiście. Widzimy również, że ostateczny stan harmonii świata ludzkości z Ojcem Niebieskim będzie oparty na doskonałości. Chcemy więc rozważyć pojęcie doskonałości – co ono w sobie zawiera, a także połączyć je z biblijnym punktem widzenia.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 4)":
Zakończenie Ewangelii świętego Marka, I List i Objawienie świętego Jana Apostoła

Ewangelia wg Św. Jana 7:53 – 8:11

Historii o kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie istotnie brak w najdawniejszych i najbardziej wiarygodnych rękopisach Ewangelii Janowej. Co z tego wynika? Ano to, że pewnie jej tam nie było. W zachowanych tekstach greckich pojawi się dopiero w Kodeksie Bezy z Cambridge, datowanym na V/VI stulecie (dla porównania: Kodeksy Synajski i Watykański ‒ oba z IV wieku, Kodeks Aleksandryjski i reskrypt Efrema z V w. oraz papirusy Bodmera z II i III w. jej nie mają). Można ją za to znaleźć w starym ormiańskim przekładzie datowanym na V stulecie (Armenia od III wieku jest chrześcijańska), ale zamieszczoną na samym końcu Ewangelii wg Jana, po wersecie 21:25. Czy to oznacza, że jest ona dziełem (wybitnym!) nieznanego armeńskiego pisarza? Niekoniecznie.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 3)":
1 Kor. 15:51

Przeważająca większość różnic w zachowanych do dziś rękopisach Nowego Testamentu to pojedyncze wersety lub ich warianty (np. Marek 15:28, Łukasz 23:34, 1 Kor. 15:51, Obj. 20:5). Oczywiście, zmiana z pozoru niewielka może być w rzeczywistości niezmiernie istotna dla zrozumienia tekstu. Chyba najlepszym przykładem będzie wspomniany powyżej drobniutki urywek z Księgi Apokalipsy – rozdział 20, werset 5.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 1)":
Ew. Jana 1:18

Dziś fragment z I Listu Apostoła Pawła do Tymoteusza, rozdział 3, werset 16. Zapis ten jest szczególnie istotny, gdyż brzmi on jak starochrześcijańskie, pochodzące z czasów apostolskich wyznanie wiary.

Księga Syracha, który ok.130‑120 r. p.n.e. przełożył na język grecki hebrajskie pisma swego dziadka imieniem Jeszua, żyjącego około 190‑180 r. p.n.e., należy do zbioru ksiąg deuterokanonicznych, nie przez wszystkich zaliczanych do Pism Świętych. Tym niemniej zawiera ona ciekawe pouczenia bazujące na poznaniu Prawa i Proroków, jak w prologu oświadcza sam autor:

Kazn. 12:9 A poza tym, że Kaznodzieja [hebr. Kohelet] był mądry, uczył lud wiedzy; rozważał [słuchał], badał i ułożył wiele przysłów.

Początek biblijnego roku wiąże się ze świętem Jom Terua, czyli „dniem trąbienia” (4 Mojż. 29:1). Nowy rok zastaje świat w czasie, gdy tradycyjny dźwięk szofaru brzmi bardziej jak sygnał alarmowy niż obwieszczenie świątecznego dnia. W Izraelu ponownie ogłoszono lockdown, co oznacza komplikację codziennego życia i kolejne trudności gospodarcze dla wielu obywateli tego kraju. Ogólnie na świecie piętrzą się trudności i obawy związane zarówno z pandemią koronawirusa, jak i spodziewanym kryzysem gospodarczym. Nie osłabły też stałe zagrożenia – ocieplenie klimatu, światowy kryzys migracyjny czy wzrost popularności ekstremistycznych i autorytarnych idei. Czy można w tych warunkach cieszyć się świątecznym dniem?

I zawołał potężnym głosem, mówiąc: Upadł* Babilon wielki i stał się siedliskiem demonów – Obj. 18:2.

Poczucie upływu czasu jest bardzo subiektywne. Sędziwemu człowiekowi rok wydaje się krótszy od miesiąca w odczuciach nastolatka. Puste i nudne godziny ciągną się dłużej niż dni wypełnione intensywnymi wrażeniami zmysłowymi. Minuty oczekiwania na coś ważnego wydłużają się w nieskończoność. Biblijne określenia „prędko” czy „wkrótce” odnoszą się do boskiego poczucia upływu czasu liczonego w tysiącleciach.

Oto bowiem ciemność okryje ziemię i mrok – ludy, ale nad tobą wzejdzie PAN i jego chwała pojawi się nad tobą, i pójdą narody do twojej światłości, a królowie do blasku twojego wschodu – Izaj. 60:2‑3.

Światło to promieniowanie elektromagnetyczne o zakresie zauważalnym dla oka, czyli o długości fali 380-780 nm. Porusza się z prędkością ok. 300 tys. kilometrów na sekundę i rozchodzi się w linii prostej, o ile nie jest załamywane na granicy różnych środowisk. Częściowe pochłanianie promieniowania przez różne substancje wywołuje wrażenie ich zabarwienia. Długość fali optycznej przetwarzana jest przez siatkówkę i odbierana w mózgu jako kolor.

Kontynuacja poprzedniego odcinka: Pieśń Izajasza o winnicy (cz. 2/4)

Zbudowanie wieży

Zbudował w niej wieżę – BW
Zbudował wieże w pośrodku niej – BG
Pośrodku niej zbudował wieżę – BT 

Pobieżne czytanie księgi Hioba wywołuje konsternację – to przecież prawie w kółko o tym samym – cierpienie, rozpacz, bunt, próby pocieszania. Dopiero głębsza analiza trudnego, poetyckiego tekstu odsłania piękno tego swoistego dramatu. Podział na role pomaga w zrozumieniu przesłania. Do tego gdy dodamy refleksje filozoficzne, opisy powstawania świata, zasady jego funkcjonowania, analizę piękna, harmonii Boskiego stworzenia, księga otwiera przed nami kolejne wtajemniczenia. Powtórzenia nie ułatwiają rozumienia treści, ale wzmacniają przekaz. Podobny zabieg spotykamy w innych księgach Biblii, chociażby w Psalmie 136. Nużące wydaję się powtórzenie: „albowiem na wieki miłosierdzie Jego”. Ale gdy ten psalm wysłuchamy w tłumaczeniu Jana Kochanowskiego, to widać sens takiej formuły: „Bo Pańskie dobrodziejstwa na czas wieczny stoją”,  „Bo swemu miłosierdziu kresu nie postawił”; ”Jego dobrodziejstwa są i będą wieczne”; „Bo wiecznej łaski Pańskiej lata nie przemogą”. Efekt końcowy dla czytającego jest podobny – przeświadczenie o wyjątkowości Bożych błogosławieństw.

Kontynuacja poprzedniego odcinka: Pieśń Izajasza o winnicy (cz. 1/4)

Przekopanie i oczyszczenie z kamieni

Przekopał ją i oczyścił z kamieni – BW
Którą ogrodził, i wybrał z niej kamienie – BG
Otóż okopał ją i oczyścił z kamieni – BT

Powyższy werset wymienia dwa procesy związane z przygotowaniem ziemi: przekopanie i usunięcie kamieni.