Nie jest On przeto Bogiem umarłych, ale żywych. Dla niego bowiem wszyscy żyją. (Łuk. 20:38)

Jeżeli potem oręduje za nim jaki anioł, pośrednik, jeden na tysiąc, aby objawić człowiekowi jego obowiązek, i zmiłuje się nad nim: Wybaw go od zejścia do grobu, otrzymałem zań okup, to jego ciało odzyskuje młodzieńczą siłę, wraca do dni swojej młodości. (Job. 33:23-25)

W kulturze Zachodu (głównie w filmach, polityce) religia jest wszechobecna. Częste odwołania do chrześcijaństwa w przeróżnych okazjach pokazują jaki ci ludzie mają stosunek do wiary. Po tych wypowiedziach – które często są pojedynczym wtrąceniem w kontekst – widać, że wartości chrześcijańskie są dla nich cenne, a Bóg jest dla nich inspiracją w wielu życiowych i zawodowych decyzjach.

Rzadko analizujemy nasze życie z szerszej perspektywy, a jeśli już nam się to zdarzy, wówczas i tak – mimo że jesteśmy chrześcijanami – dominuje w tej analizie perspektywa cielesna. Widzimy jedynie to, co „tu i teraz”, czasem wybiegamy kilka lat w przód. Nie potrafimy przewidzieć skutków naszego postępowania ani konsekwencji w przypadku, jeśli czegoś nie zrobimy. Mamy też problem z analizą naszych życiowych zakrętów. Rozpatrujemy je w kategorii tragedii, uważamy, że to, co na nas przyszło, jest niesłuszne i niesprawiedliwe, nie widzimy sensu tego cierpienia i nie potrafimy znaleźć uzasadnienia dla wyzwań i problemów dnia codziennego. A przecież wszystko dzieje się w naszym życiu w jakimś celu…

Historie biblijne postrzegamy głównie przez pryzmat postaci, jakie w nich występują. Imponują nam one często i lubimy do nich wracać myślami. Któż nie chciałby być pokorny jak Mojżesz, mieć wiarę jak Abraham, gorliwość jak apostoł Paweł czy tak silnie przylgnąć sercem do Boga jak Dawid! A takich przykładów jest dużo więcej. Na opisane w Biblii wydarzenia patrzymy zawsze z perspektywy czytelnika, analizując je kompleksowo, według klucza „przyczyna – skutek – lekcje dla nas”.

Cudzołożnicy, czy nie wiecie, że przyjaźń ze światem jest nieprzyjaźnią z Bogiem? Jeżeli więc ktoś zamierzałby być przyjacielem świata, staje się nieprzyjacielem Boga. (Jak. 4:4)

Ile głów, tyle definicji „świata”, a to powoduje pewien chaos. „Świat” jest tak szerokim pojęciem, tak rozległym, dotykającym tak wielu sfer życia, że często mówimy, iż „świat” to wszystko, co nas otacza. To mogłoby prowadzić do wniosku, że wszystko, co nas otacza, jest złe. W żadnym wypadku jednak nie można stosować takiego uproszczenia. Powód jest prozaiczny: kiedy mówimy „wszystko” i „wszyscy”, to tak naprawdę mamy na myśli „nic” i „nikt”.

Najbardziej szczerą i intymną chwilą dla chrześcijanina powinna być modlitwa. Jest to moment rozmowy z Bogiem, otwierania serca i swoich uczuć przed Nim, uwielbiania Go za dar codzienny lub wylewania smutków, goryczy i rozżalenia. Modlitwa jest też często ostatnią deską ratunku w życiu człowieka, gdy nic więcej nie pozostaje, jak tylko nadzieja i wiara, np. w powodzenie wykonywanej operacji, powrót do zdrowia bliskiej osoby lub ułożenie się spraw materialnych.

Usługa Jom Kippur obejmuje długą listę 44 błędów. Co one wszystkie znaczą?

Od tłumacza: Tekst ten wywodzi się z judaizmu i odwołuje się do obyczaju oraz religijności żydowskiej. Wystarczy jednak podczas lektury tego tekstu zamienić sobie słowo „żyd” na „chrześcijanin”, a „naród żydowski” na np. „zgromadzenie” lub nazwę swojego ugrupowania religijnego, aby nabrał on charakteru ogólnej lekcji uważnej obserwacji własnego postępowania w celu popełniania jak najmniejszej ilości błędów i spełniania oczekiwań stawianych wszystkim wierzącym przez Boga miłości i sprawiedliwości.

Według Wikipedii słowo „żargon” nabrało pejoratywnego znaczenia i określa język specjalny, do którego ma się pogardliwy stosunek. Dlatego podobno zostało wyparte przez termin „slang”. To, o czym chciałbym napisać, nie jest nacechowane ujemnymi emocjami. Nie mam też pogardliwego stosunku do języka środowiskowego badaczy Pisma Świętego, pewnie sam go używam, ale mimo wszystko wydaje mi się, że słowo „żargon” najlepiej go określa.

Starotestamentowe prawo o niewolnikach do dziś zadziwia swą niezwykłą łagodnością – ostry to kontrast w porównaniu z losem niewolników w wielkich cywilizacjach starożytności (2 Mojż. 21:1-11). Gorzkiej doli niewolników doświadczyli sami Żydzi, ponad miarę uciemiężeni w Egipcie – odwoła się do tego Stary Zakon, nakazując gościnność dla obcych przybyszów (2 Mojż. 23:9; 3 Mojż. 19:33-34). Twarde prawo dla niewolników obowiązywało też w Rzymie – starorzymskie prawo, uznawane za pomnikowe w dziejach myśli ludzkiej, było dla pozbawionych wolności bezlitosne. Czy Apostołowie potępili niewolnictwo? Dlaczego nie żądali zniesienia tej instytucji, o której – jak pisze uczony biblista ks. Eugeniusz Dąbrowski – współczesny człowiek nie może myśleć bez głębokiego oburzenia?

Chodźcie więc, a będziemy się prawować [rozumować, argumentować] – mówi Pan! (Izaj. 1:18)

Powyższy tekst wskazuje nie tylko na to, iż Bóg obdarował człowieka rozumem, ale również na to, iż jest Jego intencją, by człowiek tak obdarowany rozumu używał. Dar rozumowania jest również częścią obrazu Bożego na jaki człowiek został stworzony, a co w dużym stopniu odróżnia go od pozostałych stworzeń – tylko człowiek jest zdolny do poznania Boga, rozmyślania o Nim, a nawet komunikowania się z Nim.

Poprzednio zastanawialiśmy się nad biblijnym
znaczeniem określenia „doskonałość”
w świetle wersetów ze Starego Testamentu.

Dzisiaj przyjrzyjmy się jak „doskonałość” definiuje Nowy Testament

„Doskonałość” w Nowym Testamencie

Słyszeliście, iż rzeczono: Będziesz miłował bliźniego twego, a będziesz miał w nienawiści nieprzyjaciela twego; aleć Ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjacioły wasze; błogosławcie tym, którzy was przeklinają; dobrze czyńcie tym, którzy was mają w nienawiści, i módlcie się za tymi, którzy wam złość wyrządzają i prześladują was; abyście byli synami Ojca waszego, który jest w niebiesiech; bo on to czyni, że słońce jego wschodzi na złe i na dobre, i deszcz spuszcza na sprawiedliwe i na niesprawiedliwe, albowiem jeśli miłujecie te, którzy was miłują, jakąż zapłatę macie? azaż i celnicy tego nie czynią? A jeślibyście tylko braci waszych pozdrawiali, cóż osobliwego czynicie? azaż i celnicy tak nie czynią? Bądźcież wy tedy doskonałymi (teleioi, Strong 5046), jako i Ojciec wasz, który jest w niebiesiech, doskonały jest. Mat. 5:43-48

Uderzona jest trzecia część słońca i trzecia część księżyca, i trzecia część gwiazd, [tak] że się zaćmiła trzecia część ich i dzień nie świecił [w] trzeciej części swojej i noc także. – Obj. 8:12

Gdy czasami na skutek awarii energetycznej gasną światła, szukamy świeczek i latarek. Ponieważ zdarza się to rzadko, to najczęściej okazuje się, że baterie w latarkach są rozładowane, świeczki schowane w najgłębszej szufladzie, a gdy się już do nich jakimś cudem w ciemnościach dogrzebiemy, to stwierdzamy, że i tak nie mamy ich czym zapalić.

Sprawa wydaje się prosta: „jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest”, więc dlaczego tyle napomnień, ostrzegania przed grzechem: „jak możecie Boga miłować, jeśli brata nienawidzicie”. Skąd trudność?

Pokrewieństwo poprzez krew Mistrza, jak on doskonale wiedział, nie jest łatwe, nie miało takie być. W rodzinach ileż bywa konfliktów nieporozumień, w tej rozbudowanej „w Panu” nie jest inaczej.

A imię gwiazdy zwą piołunem; i obróciła się trzecia część wód w piołun. – Obj. 8:11

Olejek piołunowy jest najbardziej gorzką substancją występującą w przyrodzie. Jego głównym składnikiem jest trujący tujon, który może wywoływać nadpobudliwość nerwową, a nawet psychozę. To dlatego niezwykle popularny w XIX wieku napój alkoholowy o nazwie absynt, destylowany między innymi z piołunu, został zakazany na początku XX stulecia. Od niedawna znów dopuszczono go do produkcji i obrotu, ale zawartość tujonu została prawnie ograniczona. Piołun jest także jedną z głównych przypraw win zwanych wermutami. Wermut to niemieckie określenie piołunu. Naukowo zostało potwierdzone, że wyciąg z tej rośliny pobudza apetyt i działa odkażająco.

Kiedy mówi się o konflikcie pokoleń – to temat zawsze aktualny – często słyszymy wypowiedzi ekspertów, którzy prezentują niejednokrotnie skrajne podejście. Ciekawe jest, że o konflikcie tym wypowiada się tylko jedna strona – ci starsi. Młodych nikt nie pyta i może dlatego jeszcze nie słyszałem, aby z całej tej dyskusji o konflikcie pokoleń wynikało, że winni są właśnie starsi. To młodzi zawsze są winni, to oni powodują te spięcia i zgrzyty. A dowody, argumenty dla takiej tezy? Jednym z, a może podstawowym argumentem jest to, że starsi są… starsi. I już…