Nastanie czas takiego ucisku, jakiego nigdy nie było, odkąd istnieją narody; wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, i nie będzie – Dan. 12:1 i Mat. 24:21.

Jest rzeczą zupełnie naturalną, że wierzący miłośnicy Biblii starają się odczytywać każde jej zdanie w odniesieniu do siebie i swoich czasów. Jest to podejście godne pochwały, jako że Pismo Święte ma być słowem żywym, które wywiera wpływ na postawę oraz pomaga zrozumieć aktualne czasy. Jednak i w tym zakresie, jak w każdym innym, potrzebny jest umiar. Należy bowiem zgodzić się z faktem, że Biblia opisuje również inne epoki i odnosi się też do innych ludzi, a my, dzisiejsi czytelnicy, zawsze możemy z tego wyciągnąć dla siebie współczesne wnioski. Najpierw jednak musimy zrozumieć oryginalną myśl, bo inaczej konkluzje będą błędne.

7 czerwca 1961 roku w Jerozolimie, w sali Domu Ludowego Bejt ha-Am zmienionej w salę sądową, na oczach blisko 450 dziennikarzy z Izraela i całego świata oraz kamer amerykańskiej stacji NBC, pisarz Jechiel Dinur znany jako Kacetnik mdleje na miejscu dla świadków w trakcie składania zeznań w słynnym procesie Adolfa Eichmanna.

Proroctwo Jeremiasza jest napisane w co najmniej dwóch stylach. Pierwszy – to typowe mowy prorockie. Drugi – to relacja z wydarzeń z życia Jeremiasza. Jeremiasz żył w jednym z najtrudniejszych okresów w dziejach Izraela – właśnie upada królestwo, państwo przestaje istnieć, wkrótce mieszkańcy zostaną zdziesiątkowani, przesiedleni, Świątynia zniszczona, kraj popadnie w ruinę.

Szałas na Sukkot powinien mieć tak ułożony dach z gałęzi, by między liśćmi prześwitywały gwiazdy.

Wyglądam na wschód. Wszystkie odcienie purpury. Niebieski z czerwonym – niebo i człowiek zmieszane w jedno. Nie widzę gwiazdy porannej. Między brunatniejącymi liśćmi jesieni snują się mgły. Krople rosy na pajęczynie.

Tekst został zainspirowany dyskusją panelową w Szczyrku, podczas Konwencji Międzynarodowej 2016.

Spróbujmy po prostu opowiedzieć rozdziały 12–14 z proroctwa Zachariasza. Będzie to opowieść bez wdawania się w szczegóły, a tym bardziej – bez przechodzenia do interpretacji i symboliki. Żeby tłumaczyć proroctwo, trzeba najpierw umieć opowiedzieć jego treść własnymi słowami. Zróbmy teraz ten pierwszy krok. Tak więc w tym momencie nie chodzi o to, aby opowieść była bezbłędna i dokładna, ani by dawała wyjaśnienie. Teraz chcemy przedstawić ogólną sytuację i zaznaczyć punkty, w których następuje zwrot sytuacji, czyli przemiana, jaka zachodzi w ludziach.

Niech zrachuje liczbę bestii, liczba bowiem człowieka jest: sześćset sześćdziesiąt sześć – Obj. 13:18

Gematria^* liczby 666 to jeden z ulubionych tematów spekulacji parabiblijnych. Greckie imię Jezusa ma podobno wartość 888. A Szatana? Ten przybiera różne postaci. Jedni widzą go ukrytego w łacińskiej nazwie rzekomego namiestnika Syna Bożego w Watykanie, inni wiążą z imieniem Cezara Nerona. Współcześnie jest podobno zauważalny w kodzie kreskowym, w początkowym skrócie stron internetowych „www”, symbolu programów Adobe oraz przeglądarki Chrome, symbolu napoju Monster, a nawet w skrócie nazwy firmy samochodowej VW – wszędzie jako trzy szóstki lub trzy hebrajskie litery Waw^**. Do tego dochodzą liczne imiona i nazwy, określające Szatana lub jego przedstawicieli, w których suma wartości liter w jakimś języku daje liczbę 666. Ale czy to rzeczywiście jest poprawna droga poszukiwania znaczenia liczby bestii?

[Barnaba i Saul], wysłani przez Ducha Świętego, udali się do Seleucji, stamtąd zaś odpłynęli na Cypr – Dzieje Apostolskie 13:4

W naszej małej polskiej grupie zastanawialiśmy się ostatnio nad 13 rozdziałem Dziejów Apostolskich. Zanim jeszcze dotarliśmy do jego drugiej części, zawierającej mowę apostoła Pawła skierowaną do Żydów w antiochijskiej synagodze, już pierwsze dwanaście wersetów – zdawałoby się, że prosty, zwięzły opis wydarzeń – dostarczyło wielu ciekawych informacji.

...aby uczynili obraz bestii, która miała ranę od miecza, ale ożyła – Obj. 13:14

W naszych racjonalnych czasach niewielu już ludzi wierzy w magiczne obrazy i figury, które płaczą, krwawią, przemawiają, dokonują cudów. Istnieją jednak dzisiaj takie „gadające obrazy”, którym wierzą prawie wszyscy.

A bestia, którą widziałem, była podobna lampartowi, a nogi jej jako niedźwiedzie, a paszcza jej jako paszcza lwa. – Obj. 13:2

Nikt przy zdrowych zmysłach nie zjada rozmyślnie muchomora. Jednak wielu odżywia się produktami, które stopniowo podtruwają ich organizm, i dopiero po wielu latach zauważa przykre skutki, najczęściej już nieodwracalne.

Kiedy wyjeżdżaliśmy na wycieczkę do Izraela, wiadomo było, że trzeba się przygotować na to, że niektóre punkty programu trzeba będzie wyciąć – taka jest tam sytuacja. I rzeczywiście - okazało się, że nie wejdziemy na Górę Oliwną skąd ogląda się najsłynniejszą panoramę starego miasta. I nie zobaczymy ogrodu Getsemane, bo cały ten rejon jest zamknięty dla turystów ze względu na wynikłe dopiero co zamieszki. Palestyńczyk zaatakował nożem grupę policjantów i kilku zranił.  Ponieważ zignorował ostrzeżenia, został, jak określono to w mediach, "zneutralizowany".

Dziś między innymi o tym co łączy dredy Boba Marleya i Psalm 17.

Nie będę robił analizy Psalmu, ani wyciągał refleksji na temat całości. Zaciekawił mnie jeden werset, jedno porównanie, idąc, za którym natrafiłem na dredy wspomnianego wyżej piosenkarza reagge.

Mieliśmy niedawno możliwość odwiedzić Instytut Orientalny – muzeum starożytności przy University of Chicago. Eksponatów w nim mnóstwo, choć nie jest zbyt duże, szczególnie w porównaniu z takimi chicagowskimi molochami jak Instytut Sztuki czy Muzeum Nauki, gdzie bez trudu można spędzić cały dzień. Oriental Institute to wyprawa w sam raz na niedzielne popołudnie. Nazwa jest na pierwszy rzut oka nieco myląca, bo kojarzyć się może z Chinami czy Japonią, ale jednak chodzi o BLISKI Wschód, czyli w sam raz okolice dla kogoś zainteresowanego Pismem Świętym.

Kontynuacja tekstu: Zacheusz (1)

W ostatnim artykule skupiłem się na dwóch interpretacjach osoby Zacheusza. Dziś spójrzmy na całą sytuację i lekcje jakie można z niej wyciągnąć.

Mężczyzna na drzewie

A będąc brzemienna, wołała mając bóle porodowe i męczyła się, aby urodzić – Obj. 12:2

Najszlachetniejsze drewno pochodzi z drzew, które rosną bardzo wolno w nieprzyjaznych klimatach, najlepiej na mrozie albo wysoko w górach. W Skandynawii szczególnie cenione jest drewno zwane po fińsku kelo, pochodzące z drzew, które same obumarły na stojąco i przez dziesiątki lat naturalnie wysychały.

Księga Nehemiasza, jedna z ksiąg Starego Testamentu, często wydaje się być po prostu księgą historyczną opisującą powrót Nehemiasza z Persji do Izraela oraz odbudowę pod jego kierownictwem murów Jerozolimy. Można by sądzić, że w tej historii nie ma niczego nadzwyczajnego. Bo cóż w tym dziwnego, że pewien Żyd, który przebywał na wygnaniu (spowodowanym tzw. niewolą babilońską) dowiedziawszy się o złym stanie ojczystego miasta, postanawia wracać do Izraela i odbudować zniszczone mury Jerozolimy?