Dzieje Apostolskie 20:3-14

Historia, której bliżej się przyjrzymy, wydarzyła się podczas „trzeciej podróży misyjnej“ Pawła i on jest jej głównym bohaterem. Działo się to około 55 roku n.e. Apostoł z Tarsu był już wówczas bardzo znaną postacią, był kochany i nienawidzony przez wielu. Plonem jego wieloletniej pracy w krainach basenu Morza Śródziemnego były liczne zgromadzenia Chrystusowe. One to oddelegowały niektórych braci, by towarzyszyli mu w tej podróży. Byli to: Arystarch z Tesaloniki, Berejczyk Sopater, Gajus z Derbe, efescy bracia: Trofim i Tychikus, a od Filippi również Łukasz. Dość liczna świta zapalonych, gotowych na wszystko uczestników doli i niedoli Pawła. Sami sporo młodsi od niego ludzie, kochający swojego mentora i gorliwi zwolennicy jego dzieła. Pełnili dla niego również funkcję heroldów – wyprzedzali Apostoła w drodze do określonej miejscowości, przybywali tam pierwsi i zapowiadali jego przybycie, przygotowywali mu nocleg itp.

Biblia o ustroju kościoła nie pisze prawie nic. Samo to powinno już dla wiernych naśladowców Jezusa stanowić wystarczającą podpowiedź. Wszystko, co na ten temat mówimy i piszemy, wywodzi się zasadniczo z naszych tradycji wyznaniowych i osobistych przekonań. Nasza praktyka w tym zakresie wynika z zastanej sytuacji, której przeważnie nie współtworzyliśmy.

„Bo królestwo Boże, to nie sprawa tego, co się je i pije,
ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym”
Rzym.14:17

Stopy tancerki baletowej oparte o deski sceny… Wydaje się niewiarygodne, że mogą utrzymać ciężar ciała. Oczywiście tancerka ma na nogach specjalne buty, łydki skrępowane taśmami, które usztywniają całą „konstrukcję”. Całość jednak zdumiewa. Po co? Jaki cel tej męczarni? Odpowiedź jest dosyć oczywista, gdy pojawia się ruch. Celem jest efekt lekkości. Z powodu takiego ustawienia stóp całe ciało porusza się bardziej finezyjnie, aż po dłonie i palce. Tą samą funkcję spełniają damskie „szpilki”.

Kontynuacja tekstu: Dusza po śmierci (2)

Poprzednio zwróciliśmy uwagę na występowanie słowa nefesz i psyche odpowiednio w ST i NT i usiłowaliśmy poprawnie zinterpretować sens słowa dusza, pojawiającego się w podanych wersetach. Dziś zwróćmy uwagę na inne stwierdzenia Pisma Świętego na temat duszy oraz pokuśmy się o stworzenie nowego wyobrażenia duszy – następcę „przykładu z fonografem“.

Izajasz, rozdziały 11, 12, 10 i 9

„Wyrośnie różdżka z pnia Jessego” – to jedne z najbardziej znanych słów proroka Izajasza. Kojarzy się je z odrodzeniem i z Mesjaszem, który kiedyś nadejdzie, żeby ustanowić nowe, idealne państwo. Chrześcijanie od razu widzą w tych słowach odniesienie do Jezusa Chrystusa. Chyba jednak sama historia, w której pada to zdanie, nie jest zbyt znana. Różdżka nie wyrasta ot tak sobie. Okoliczności są dość dramatyczne. Różdżka wyrasta na… pobojowisku, na którym niewiele pozostało. Ściślej mówiąc – różdżka wyrasta na porębie*.

Wśród słów Jezusa są dwie wypowiedzi, które czasami uważa się za wzajemnie sprzeczne:

Łuk. 9:49-50 Mistrzu, widzieliśmy takiego, który w twoim imieniu wygania demony i zabranialiśmy mu, ponieważ nie chodzi z nami. Wtedy Jezus rzekł do niego; Nie zabraniajcie; kto bowiem nie jest przeciwko wam, ten jest z wami.

Łuk. 11:23 Kto nie jest ze mną, jest przeciwko mnie.

Czytając Dobre Boże Słowo od pierwszych stron przekonujemy się jakim wielkim złem jest grzech i jak wiele niedobrego wyrządza ludziom i całemu znanemu nam światu. Już pierwsi ludzie nie byli w stanie oprzeć się pokusie i złamali Boże Prawo. Ewa uległa pokusie zerwania i zjedzenia owocu, zakazanego przez Pana Boga. Inna wielka postać biblijna, król Dawid nie oparł się pożądaniu Batszeby, żony Uriasza Hetejczyka. Na podstawie tych dwóch przykładów nasuwa się prosty wniosek, że pokusa zawsze wiedzie tylko do grzechu.

Kontynuacja tekstu: Jeśli na piasku... (1)

Mt 7:21-27, Łk 6:46-49

Jak było wspomniane, przed analizowaniem tego podobieństwa należy zapoznać się z całym Kazaniem na Górze. Jezusowa pointa dotyczy wszystkich Jego zadeklarowanych uczniów, aż do dzisiaj, niezależnie od orientacji wyznaniowej.

Mt 7:21-27, Łk 6:46-49

„Przypowieść o dwóch budowniczych” wypowiedział Pan do zebranych wokół niego Izraelitów. Jednak głównymi adresatami tej mowy, jak i całego Kazania na Górze byli uczniowie – Jezus usunął się spośród ludu, lecz ten podążył za Nim.

Kilka tygodni temu obchodziliśmy Dzień Kobieti z tej okazji w radio mogłem usłyszeć wiele audycji dotyczących kobiet w różnych sferach i aspektach życia. Wypowiadał się też onkolog na temat zdrowia współczesnych Polek. W Polsce coraz więcej kobiet ma nowotwór szyjki macicy lub piersi. Lekarz w audycji zauważył, że pacjentki, które do niego przychodzą, mają już tak zaawansowanego guza, że nie ma mowy o leczeniu, tylko ratowaniu życia i kończy się to najczęściej mastektomią. Na pytanie: dlaczego dopuściły do tego stanu, dlaczego nie badały się regularnie i nie robiły tomografii, jego pacjentki zawsze odpowiadają w ten sam sposób: Panie doktorze, nie badałam się, bo bałam się, że coś tam znajdę.

Ci są, którzy z niewiastami nie pokalali się, pannami bowiem są – Obj. 14:4

Dziewictwo to ogólnie stan nienaruszenia czegoś pierwotnego. W tym sensie mówi się na przykład o dziewiczej przyrodzie. Po polsku dziewica to tylko kobieta; o mężczyźnie mówi się „prawiczek”. Słowo greckie parthenos w Biblii, podobnie jak hebr. betulah, odnosi się przede wszystkim do niezamężnej kobiety, która nie miała jeszcze stosunku z mężczyzną. Jednak hebrajskie słowo ma dzisiaj męską formę betul, a greckie, poprzedzone męskim rodzajnikiem, odnosi się we współczesnym języku do mężczyzny, natomiast w odniesieniu do kobiet wykształciła się żeńska forma parthena.

(...) [którzy] są kupieni z ziemi (...) Ci kupieni są z ludzi od początku* Bogu i w Baranku – Obj. 14:3,4

Dzisiaj nie wolno kupować ani sprzedawać ludzi. Handel taki, nawiązujący do systemu niewolnictwa, jest surowo karanym przestępstwem. Nasze współczesne wyczucie etyczne podpowiada nam, że traktowanie człowieka jako towar, który można posiadać na własność, sprzedawać lub kupować, byłoby głęboko poniżające dla ludzkiej godności. Jedynym obszarem, w którym jeszcze legalnie „kupuje się” ludzi, jest klubowy sport profesjonalny. Piłkarze, na przykład, są sprzedawani i kupowani przez kluby. Nie stają się one jednak dysponentami ich życia, a jedynie nabywają prawa do ich pracy, czyli udziału w sportowych imprezach.

W kulturze Zachodu (głównie w filmach, polityce) religia jest wszechobecna. Częste odwołania do chrześcijaństwa w przeróżnych okazjach pokazują jaki ci ludzie mają stosunek do wiary. Po tych wypowiedziach – które często są pojedynczym wtrąceniem w kontekst – widać, że wartości chrześcijańskie są dla nich cenne, a Bóg jest dla nich inspiracją w wielu życiowych i zawodowych decyzjach.

Francuskie słowo, którego definicja może brzmieć: (1) wielka hańba, (2) haniebne zachowanie.

Źródło: łacina, ignominia = in- „bez” i (g)nomen „nazwy”;

Ale ich ty, o Boże! wepchniesz w dół zginienia; mężowie krwawi i zdradliwi nie dojdą do połowy dni swoich; ale ja w tobie nadzieję mieć będę. Psalm 55:24

Żaden nie mógł kupować ani sprzedawać, tylko [ten, kto] ma piętno bestii. – Obj. 13:17

Prawo do prowadzenia sprzedaży prawie zawsze poddane było jakiejś kontroli i wymagało koncesji; rzadziej kupno. Bywało też już w historii, że pozwolenie na sprzedaż lub kupno zależne było od okazania lojalności wobec „miłościwie” panującej ideologii. Nigdy jednak ludzie nie byli tak uzależnieni od kupowania, jak dzisiaj.