Żebyście przypadkiem, zbierając kąkol, nie wykorzenili razem z nim i pszenicy (...), pozwólcie obydwu razem rosnąć aż do żniwa – Mat. 13:29‑30.

Choć polecenie to pochodzi z wypowiedzi fikcyjnej postaci w przypowieści, to jednak jego metaforyczny przekaz jest tak czytelny, że można je potraktować tak, jakby było skierowane przez Jezusa wprost do naśladowców.

Tak więc wolno w szabat dobrze czynić – Mat. 12:12.

Ogólna nauka Jezusa o szabacie jest dość jasna. Zaleca On przestrzeganie wszystkich Bożych przykazań, również tego o szabacie. Uważa jednak, że człowiek nie jest niewolnikiem żadnego przykazania. Najtrafniej ujmuje to zdanie: Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu (Mar. 2:27).

I widziałem trony, a usiedli na nich i sąd jest im dany; i dusze pościnanych dla świadectwa Jezusa i dla słowa Bożego, [jeśliby ci oto^*] nie kłaniali się bestii ani obrazowi jej, i nie przyjęli piętna na czoło i na rękę swoją; i ożyli, i królowali z Chrystusem tysiąc lat – Obj. 20:4.

Z historii znane są liczne przykłady ludzi, którzy uzurpowali sobie prawo do sądzenia i panowania w imieniu Chrystusa. Jednak z obietnic biblijnych jasno wynika, że zasiadanie na tronie wraz z Chrystusem będzie poprzedzone cierpieniem, śmiercią, czasami nawet męczeńską, oraz zmartwychwstaniem.

Kto przyjmuje sprawiedliwego w imię sprawiedliwego, otrzyma nagrodę sprawiedliwego – Mat. 10:41.

Uczniowie Jezusa bywali też przyjmowani w imię sprawiedliwych. „W imię” oznacza tu uznanie kogoś za coś, np. człowieka, który mówi, że jest prorokiem, za proroka. Wymagało to uważnego posłuchania i zrozumienia głoszonego przez proroka poselstwa, a następnie przyjrzenia się jego „owocom”, czyli sposobowi życia i skutkom jego działalności.

Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz nie mogą zabić duszy – Mat. 10:28 (Łuk. 12:4).

Strach przed śmiercią jest instynktowny. Tylko szaleńcy nie boją się śmierci. I nie pomaga tu świadomość, że jest zmartwychwstanie, że prześladowcy nie są w stanie pozbawić kogoś życia wiecznego. Zagrożeniu życia automatycznie towarzyszy strach i nic na to nie można poradzić.

Uzdrawiajcie chorych – Mat. 10:8.

Cuda były w czasach biblijnych ważnym sposobem uwierzytelnienia Bożych posłańców. Gdy Mojżesz udawał się z misją do Egiptu, Bóg wyposażył go w trzy znaki, które miały potwierdzić prawdziwość wizji na górze Horeb (2 Mojż. 4:8).

Najważniejszym świętem wiosennym dla Żydów był Pascha. Należało się przygotować, wtedy w Egipcie szczególne, ale i potem, zgodnie z nakazem danym Mojżeszowi.

Najważniejszym świętem chrześcijańskim jest Wielkanoc, z dniem Zmartwychwstania.

Czas poprzedzony oczekiwaniem, rekolekcje, czy jak byśmy go nie nazwali, jest po to, by przypomnieć sobie życie, misję, dzieło, należycie uczcić Zmartwychwstałego.

Wstań, weź swoje posłanie i idź do domu – Mat. 9:6 (Mar. 10:49; Łuk. 5:24; Jan 5:8).

Wyprostowana postawa jest jedną z cech wyróżniających człowieka spośród innych Bożych stworzeń. Jest symbolem godności i wolności, a jednocześnie szacunku dla otoczenia. Człowiek stąpa nogami po ziemi, ale jego głowa unosi się ku niebu. Bóg tchnął w nozdrza człowieka dech żywota. Człowiek ma usta, którymi artykułuje słowa, ma oczy, uszy i nos, dzięki którym może wszechstronnie postrzegać otaczającą go rzeczywistość. Wszystko to skupia się w głowie, która uniesiona ku górze przypomina mu o jego podobieństwie do Boga.

Wchodźcie przez ciasną bramę (...). Ciasna bowiem jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia – Mat. 7:13‑14 (Łuk. 13:24).

Według ewangelisty Łukasza przykazanie o usiłowaniu wchodzenia przez ciasną bramę stanowi odpowiedź Jezusa na pytanie: Czy mało jest tych, którzy będą zbawieni? (Łuk. 13:23). Można by wnioskować, że skoro brama jest ciasna, a droga wąska i w związku z tym mało jest takich, którzy ją znajdują, to rzeczywiście niewielu będzie zbawionych. Jednak w dalszej części tej wypowiedzi Jezus stwierdza, że przyjdą inni ze wszystkich stron świata i zasiądą do stołu w królestwie. Czyli że tylko ówczesnym słuchaczom Jezusa trudno było znaleźć ciasną bramę prowadzącą na drogę do życia.

I zobaczyłem anioła zstępującego,* mającego klucz do otchłani i wielki łańcuch w ręce. I chwycił smoka, węża starodawnego, którym jest diabeł i szatan, i związał go* do otchłani i zamknął – Obj. 20:1‑2.

W czasach rzymskich, szczególnie ważnych więźniów nie tylko zamykano na klucz, ale dodatkowo jeszcze wiązano łańcuchem (Dzieje Ap. 12:6). Taka ostrożność w przypadku apostoła Piotra była uzasadniona, gdyż raz udało mu się już odzyskać wolność (Dzieje Ap. 5:19). Zamknięte drzwi i łańcuch niesprawiedliwego prześladowcy nie mogły oczywiście przeszkodzić aniołowi w oswobodzeniu świętego więźnia. Jeśli jednak tym, który używa klucza i łańcucha, jest anioł, a uwięzionym – Boży przeciwnik, to z pewnością nikt nie będzie w stanie go uwolnić.

Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie (...) kradną – Mat. 6:20.

Samo ubóstwo nie zapewnia jeszcze skarbu w niebie. Jezus poucza bogatego młodzieńca, by rozdał swoją majętność, a będzie miał skarb w niebie (Mat. 19:21). Żeby rozdać, trzeba mieć. Każdy otrzymał coś od Boga. Sztuką jest uświadomienie sobie co i podzielenie się tym z innymi – rozdanie swej majętności, by mieć skarb w niebie.

I schwytana została bestia, a z nią fałszywy prorok, który czynił przed nią cuda, jakimi zwiódł tych, którzy przyjęli znamię bestii i oddawali pokłon jej wizerunkowi. Oboje zostali żywcem wrzuceni do jeziora ognia, płonącego siarką – Obj. 19:20.

Jedną z atrakcji turystycznych Indonezji są wulkany Ijen na Jawie, gdzie ludzie z całego świata podziwiają nocami błękitne jęzory płonącej siarki. Siarka jest żółta, lecz płonie na niebiesko. Wynika z tego, że biblijne piekło może nie być czerwono-pomarańczowe jak lawa, lecz błękitne jak niebo. Ale jeśli tak, to byłoby jego odwrotnością – błękit jeziora ognia najlepiej widać nocą w kontraście z tłem czarnego nieba.

Dosyć sceptycznie otwierałam pierwsze rozdziały Genesis, wskazane przez inicjatorów tej społecznej aktywności, ale dość szybko znalazłam radość we wspólnym czytaniu. Przyjemność daje wymiana bieżących spostrzeżeń, co pozwala zwrócić uwagę na szczegóły, które samemu łatwo przeoczyć. Biblię czytamy w polskiej wersji programu proponowanego przez Bible Project i Read Scripture. Na każdy dzień przewidziano kilka kolejnych rozdziałów i jeden Psalm. Przewiduje się, że Księgę Psalmów przeczytamy trzy razy. To znaczy przeczytają Ci, którzy wytrwają.

Bardzo podoba mi się zdanie Umberto Eco, że „książek nie kupuje się po to, żeby je przeczytać, ale żeby je mieć”. Kiedy ustawiałam na półce kazania Carla Hegensicka, ciekawe, nowoczesne, marzyłam, by mieć rozważania bliskich mi kaznodziejów, z którymi rosłam, dojrzewałam w życiu z Panem Bogiem. I teraz z ogromnym wzruszeniem i radością, a nawet swoistą dumą, trzymam w dłoni książkę przygotowaną przez Daniela Kaletę: „Rabbi Jeszua Ha-Nocri – Przykazania na każdy dzień roku”.

Kto oddala swoją żonę – poza przypadkiem nierządu – prowadzi ją do cudzołóstwa – Mat. 5:32
(Mat. 19:9; Mar. 10:11)

Niektóre przekłady tłumaczą tę naukę Jezusa przy użyciu słowa „opuszczać”, które zdaje się lepiej pasować do współczesnych realiów prawnych rozwodu. Tak czy inaczej nie należy się rozstawać, czyli najogólniej przykazanie brzmi: „Nie rozwiązuj małżeństwa” i dzisiaj dotyczy ono również kobiet.