Zostaw swój dar tam przed ołtarzem, idź i najpierw pojednaj się ze swoim bratem – Mat. 5:24.

Pojednanie, o którym mówi Jezus, określone zostało po grecku rzadkim słowem, nigdzie indziej nieużywanym w Pismach apostolskich. Oznacza ono w swym źródłosłowie „zmienić czyjś pogląd, odzyskać przyjaźń”. I chyba na tym właśnie polega pojednanie, które nakazuje Jezus.

Przysłuchiwałam się ostatnio rozmowie zatroskanych rodziców o skutkach zdalnego nauczania, zamknięcia dzieci w domach bez kontaktu z rówieśnikami. My, dorośli, spotykamy się w różnych konfiguracjach, coraz częściej międzynarodowych, rozmawiamy, słuchamy ‒ nawet atrakcyjna oprawa muzyczna jest możliwa, czerpiemy z tego radość. Ale co z nastolatkami? Małe dzieci można zarazić konsekwencją.

Oto koń biały, a tego, który siedział na nim, zwano Wiernym i Prawdziwym, a w sprawiedliwości sądzi i walczy – Obj. 19:11.

Jezus, w Księdze Objawienia najczęściej zwany Barankiem, opisywany jest w Ewangeliach jako nauczyciel, prorok, uzdrowiciel, pasterz, cierpiący pomazaniec, kapłan, sędzia, król, ale nie wojownik. Zapewne też sam Mistrz najchętniej skupiłby swą aktywność wokół tych ewangelicznych funkcji. Niestety praca nad zbawieniem świata wymaga od Niego także walki. Na szczęście z zapisów Biblii wynika, że będzie to tylko krótki epizod w Jego nigdy nie kończącej się działalności.

Historyczna Brama Gnojna, położona na południe od współczesnej jerozolimskiej bramy o tej samej nazwie, wiodła bezpośrednio do stromego skalnego wąwozu Hinnom, tego właśnie, którego nazwa posłużyła do stworzenia pojęcia Gehenny. Niektórzy wolą nazywać to przejście przez mur „bramą śmietników”, gdyż prawdopodobnie przez nią mieszkańcy wychodzili, by w głębokiej dolinie pozbywać się śmieci i odpadków z domowych gospodarstw.

Z wymienionych w 1 rozdziale Ewangelii wg świętego Mateusza kobiet najprzedniejsze miejsce należy się Marii, matce Zbawiciela świata – co do tego nie ma najmniejszej wątpliwości. Poczesne miejsce przyznamy także Rut, niezwykłej, a szlachetnej Moabitce; ona przewyższa wiele znanych z Biblii niewiast izraelskich i do dziś pozostaje wzorem niedoścignionym. Ale co począć z kobietami, które – jako żywo – nie zasługują na miano niewiasty cnotliwej ani białogłowy statecznej?

Już w listopadzie, przez brak słońca, robi się depresyjnie, a grudzień ‒ z najkrótszymi dniami w roku ‒ tylko ten stan pogłębia. Jeśli dni są słoneczne albo drzewa, trawniki ubrane są śniegiem, wszystko nieco jaśnieje, ale to i tak zwykle trudny, smutny czas. Do tego złe wiadomości: pandemia nie odpuszcza, umierają bliscy i ci, znani jedynie z ekranów i monitorów; nie wiadomo, kiedy będzie można pójść na basen, do kina.

Kontynuacja tekstu: O doskonałości i mocy przyszłego wieku (2)

W tej części zajmiemy się zagadnieniem doskonałości ludzkości w Królestwie, w wieku, który ma nadejść. O tym wieku wspomina apostoł Paweł w 6. rozdziale Listu do Hebrajczyków. W wersetach 4‑6 pisze on o tym, co otrzymują wierzący obecnego wieku (dar niebieski, uczestniczenie w duchu świętym). Mówi, że zaznajemy słodkiego smaku Słowa Bożego, ale też przejawów mocy przyszłego wieku. Fragment ten jest ważny, bo przypomina o odpowiedzialności wierzących obecnego wieku – o tym, że po otrzymaniu i zaznaniu tych błogosławieństw i darów mamy się bardzo pilnować. Odejście, odpadnięcie uniemożliwiłoby ponowne odnowienie (pokutę) wobec zlekceważenia najważniejszego daru i ofiary, jaką złożyli Bóg i Jego Syn. Natomiast trwanie w tych darach umożliwia duchowy wzrost i przynoszenie dobrych owoców.

I upadłem mu do nóg, aby oddać mu pokłon, lecz powiedział mi: Nie rób tego, bo jestem sługą razem z tobą i twoimi braćmi, którzy mają świadectwo Jezusa. Bogu oddaj pokłon, bowiem świadectwem Jezusa jest duch proroctwa – Obj. 19:10.

Prorokowanie to bezkompromisowe i przekraczające bariery wstydu i strachu reprezentowanie sprawy Najwyższego najczęściej wobec ludzi, którym ma On do przekazania niezbyt przyjemną prawdę. Prorok przepowiada czasem ludziom ich przyszłość, ale przeważnie taką, która jest skutkiem ich dotychczasowych i obecnych zachowań. Proroctwem może być nie tylko słowo, ale także postawa świadka Bożych tajemnic.

Kontynuacja tekstu: O doskonałości i mocy przyszłego wieku (1)

Przejdźmy do tekstów biblijnych. Oto niektóre ze słów odpowiadających pojęciu „doskonały”. Podaję je, korzystając z niezwykle pomocnego dzieła „Biblia w systemie Stronga”, opracowanego przez Daniela Kaletę i wydanego przez Wydawnictwo „Na Straży”.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 5)":
Oskarżona o cudzołóstwo (Ew. Jana 8)

(Ewangelia wg Św. Jana 5:1 – 18)

... zakosztowali też dobrego słowa Bożego i mocy przyszłego wieku... – Hebr. 6:5

Struktura teologiczna nauki biblijnej opiera się na zasadzie harmonii i zbudowana jest m.in. na bazie zrozumienia doskonałości. Doskonałość jest celem, do którego każdy dąży osobiście. Widzimy również, że ostateczny stan harmonii świata ludzkości z Ojcem Niebieskim będzie oparty na doskonałości. Chcemy więc rozważyć pojęcie doskonałości – co ono w sobie zawiera, a także połączyć je z biblijnym punktem widzenia.

Nadeszły gody Baranka, a jego małżonka się przygotowała (...) błogosławieni, którzy są zaproszeni na ucztę – Obj. 19:7,9.

Staropolskie słowo „gody” oznacza uroczystość zaślubin oraz towarzyszące jej wystawne przyjęcie. Od rzeczownika tego wywodzi się przymiotnik „godny”. Greckie słowo gamos oznacza także małżeństwo, ale przede wszystkim radosne uroczystości związane z jego zawarciem.

Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 4)":
Zakończenie Ewangelii świętego Marka, I List i Objawienie świętego Jana Apostoła

Ewangelia wg Św. Jana 7:53 – 8:11

Historii o kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie istotnie brak w najdawniejszych i najbardziej wiarygodnych rękopisach Ewangelii Janowej. Co z tego wynika? Ano to, że pewnie jej tam nie było. W zachowanych tekstach greckich pojawi się dopiero w Kodeksie Bezy z Cambridge, datowanym na V/VI stulecie (dla porównania: Kodeksy Synajski i Watykański ‒ oba z IV wieku, Kodeks Aleksandryjski i reskrypt Efrema z V w. oraz papirusy Bodmera z II i III w. jej nie mają). Można ją za to znaleźć w starym ormiańskim przekładzie datowanym na V stulecie (Armenia od III wieku jest chrześcijańska), ale zamieszczoną na samym końcu Ewangelii wg Jana, po wersecie 21:25. Czy to oznacza, że jest ona dziełem (wybitnym!) nieznanego armeńskiego pisarza? Niekoniecznie.

Niczym się nie wyróżnia.
Zadbany, wokół pełne kwiatów ciekawe rabaty.
Ładne korytarze, przyjemne dekoracje
i też kwiaty, obrazy, schludne pokoje,
półki, pamiątki, zdjęcia, szafki kryjące tajemnice, bo
na paru metrach musi zmieścić się dotychczasowe życie.

A jeden anioł podniósł kamień potężny, jakby kamień wielki i wrzucił do morza, mówiąc, że tak gwałtownie będzie wrzucony Babilon, wielkie miasto – Obj. 18:21.

Nawet w ludzkiej praktyce sądowej procesy pełnią niekiedy funkcję „pokazową”. Np. uczestników nielegalnych wyścigów samochodowych, w których ginie przypadkowy przechodzień, sądzi się jak morderców, by odstraszyć innych zwolenników tego typu „atrakcji”. Takim sprawom nadaje się też rozgłos, by wywierały edukacyjny wpływ.