Nie wątp

Jeśli (...) nie zwątpicie (...) i tej górze powiecie: Podnieś się i rzuć się do morza, stanie się tak – Mat. 21:21 (Mar. 11:23).

Greckie słowo diakrino (tu: „zwątpicie”) oznacza właściwie ‘rozstrzygać, rozsądzać’, czyli wybierać między różnymi możliwościami. Jezus, ganiąc zwątpienie Piotra chodzącego po wodzie, używa słowa distadzo ‘wahać się’ (Mat. 14:31). Grecy mieli jeszcze słowo skepsis, oznaczające emocjonalny stan wobec możliwości wyboru jednej z dwóch lub więcej możliwości.

W nowożytnej filozofii (Castellion, Kartezjusz) wątpienie zostało uznane za metodę poznawczą, a w psychologii (Freud) traktowane bywa jako ważny etap rozwoju człowieka.

Apostoł Jakub zalecał jednak, podobnie jak Jezus, wiarę bez wątpienia: (...) niech prosi z wiarą, bez powątpiewania. Kto bowiem wątpi, podobny jest do fali morskiej (Jak. 1:6).

Czym innym jest być może stan intelektualnego i czasem również emocjonalnego niezdecydowania towarzyszącego wyborowi jednej z dwóch lub więcej możliwości, a czym innym brak zaufania do Boga, mogącego przecież dokonać rzeczy dla człowieka nieosiągalnych, a nawet niewyobrażalnych.

Cud nie jest sprzeczny z rozumem, a jedynie przekracza jego możliwości poznawcze. Wrzucenie góry do morza jest wyobrażalne, a jedynie trudne do wykonania. Przeszkody, jakie pojawiają się czasem na drodze człowieka, mogą wydawać się nie do pokonania. „Góra”, która wyrasta przed naszymi oczami, wymagałaby mozolnej wspinaczki. I niekiedy rzeczywiście okazuje się to konieczne. Zdarza się też jednak, że w odpowiedzi na prośbę – bez zastanawiania się i rozważania – Bóg rzuca górę w morze. Otwierasz oczy i... góry nie ma.

„Rabbi Jeszua Ha-Nocri – PRZYKAZANIA na każdy dzień roku” (fragment), Daniel Kaleta
refleksja na 29 maja, str. 156