Ela Sidi, Izrael oswojony

Piękna blondynka snuje piękną, barwną, ładnym językiem napisaną opowieść o tej świętej, dziwnej ziemi, o ludziach, o skomplikowanych relacjach. Kobiecym okiem przygląda się obyczajom, zachowaniom, modzie. Czekałam na taką książkę.

Ze wszystkich plemion synów Izraela. – Obj. 7:4

To, co w Biblii na pierwszy rzut oka wydaje się pomyłką, często okazuje się wartościową informacją. Pozorne sprzeczności w zapisie mogą świadczyć o ukrytej prawdzie lub głębszej, symbolicznej wymowie.

Dziś już wiadomo:
„Nie kradnij”, „Nie zabijaj”
I jeszcze osiem innych słów –
To jest po prostu miłość.

Popieczętowanych ze wszystkich plemion synów Izraela. – Obj. 7:4

Wybór zawsze ma w sobie coś arbitralnego. Nawet jeśli zostałyby sformułowane jasne kryteria i zapewniona pełna swoboda kandydowania, to i tak na koniec jedni są wybrani, a inni pozostają niewybranymi kandydatami. Czyli, używając języka Jezusa, wielu jest powołanych, ale mało wybranych.

Ktokolwiek przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie nadaje się do królestwa Bożego. (Łuk. 9:62)

Bóg jest istotą miłosierną, ale nie tolerującą kompromisów. Nie lubi się nami z kimś lub czymś dzielić. Mimo tych jasnych deklaracji ze strony Pana Boga, my nadal próbujemy znaleźć usprawiedliwienie dla swoich zachcianek i „miłości”, które odciągają nas od Boga bądź czynią Go drugorzędnym w naszym sercu. (…) Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym (…) (2 Mojż. 20:5). Nie będziesz oddawał pokłonu bogu obcemu, bo Pan ma na imię Zazdrosny: jest Bogiem zazdrosnym (2 Mojż. 34:14).

Czasami uważa się, że Jonasz był jedynym buntownikiem wśród proroków. Chyba jednak niesłusznie. Biblia podaje także inne przykłady wierzących, pobożnych i lojalnych buntowników. Historia ludzkości zaczyna się od sporu człowieka z Bogiem. Adam popełnia świadome wykroczenie. Gdy jednak dochodzi do konfrontacji z Prawodawcą, bez żenady zrzuca winę na kobietę, dodając przy tym: „...którą mi dałeś, aby była przy mnie” (1 Mojż. 3:12). Oznacza to, że pośrednio obarcza Boga winą za swój występek. Stwórca nie czyni mu z tego powodu żadnych wyrzutów. Uznaje jego prawo do obrony.

Szorstka, niechlujnie porastająca wielbłądzi grzbiet i szyję sierść była wilgotna od rosy. Drobne krople wtulały się w tą gęstwinę z przerażeniem patrząc w blednące niebo. Mrok ustępował niechętnie. Potykał się o kamienie i sznury namiotów, czepiał kurczowo wszystkich szczelin i zakamarków. Jeszcze walczył. Towarzyszyła mu dzielnie chłodna, poranna cisza. Poprzez grube płótno namiotu promienie słoneczne przeciskały się z trudem. Najpierw pojawiły się zarysy sprzętów, potem zarysy ciał. Na samym końcu oczy.

Nieprzypadkowo podzieliłem tytuł swojej refleksji na dwa człony. Cierpliwość można bowiem rozumieć na dwa sposoby, a obie interpretacje w pewnym stopniu wiązać się mogą z pewnym „cierpieniem”. Wspomniana wyżej cecha charakteru, pewien ludzki przymiot to, po pierwsze, zdolność człowieka do długotrwałego znoszenia rzeczy przykrych. W drugim przypadku można mówić o cierpliwości w kontekście długotrwałego wyczekiwania na coś. Chrześcijaninowi, moim zdaniem, absolutnie niezbędne są obie wyżej wspomniane „cierpliwości”.

Kontynuacja tekstu: Stosunki damsko-męskie w Biblii

W Prawie Mojżeszowym możemy znaleźć dosyć dużo przepisów regulujących większość sytuacji, jakie mogą się wydarzyć między mężczyzną a kobietą. Już w Dekalogu 2/10 przykazań dotyczą właśnie tej sfery. Co z tego wynika? Na pewno Izraelici nie mogli pozwolić sobie na swobodę seksualną, musieli podchodzić do kwestii współżycia z rozwagą i powściągliwością. To podejście najpewniej dotyczy też teraz nas – chrześcijan, studiując Księgi Mojżeszowe nasuwa się bowiem wniosek, że dla Boga są to rzeczy istotne – za niektóre przestępstwa dotyczące sfery damsko-męskiej groziła śmierć, za niektóre grzywna, niektóre Bóg wprost nazywa „ohydą” lub „obrzydliwością”.

Koleżanka w kawiarni pyta mnie o radę: spotyka się z chłopakiem od dłuższego czasu i nie wie czy zachować tzw. "czystość przedmałżeńską". On tego zupełnie nie rozumie, ona też nie ma jakichś argumentów, jest umiarkowanie zainteresowana kwestiami religijnymi. Czy ryzykować rozpadem związku dla zachowania zasady, która jest dziś raczej niepopularna i stosowana głównie przez silnie wierzące osoby? Czy mieszkanie ze sobą i podjęcie współżycia przed ślubem to naprawdę grzech? Jeśli tak – z czego to wynika? W Biblii nie mamy jednego wersetu, jednego miejsca, które reguluję te sprawę. Z czego więc wynika to, że jest to zasada promowana przez wszystkie niemal (wszystkie, które znam) kościoły chrześcijańskie i przez większość oddanych Bogu chrześcijan przestrzegana? Na to pytanie odpowiadałam koleżance przez godzinę, ale skoro ona szukała odpowiedzi to być może inne osoby też – postaram się więc streścić to w poniższym artykule. Prześledzenie związków damsko-męskich w Piśmie Świętym może dać nam odpowiedź na te pytania. Zacznijmy więc od początku.

On, który nawet własnego Syna nie oszczędził… (Rzym. 8:32)

Leżę wtulony w swojego 8-miesięcznego synka. Ustami lekko go muskam, całuję. Nosem delikatnie próbuję poczuć jego zapach. Przecież nie chcę go obudzić. Wewnętrznie rozpiera mnie radość. Kocham go! Jest to mój pierworodny.

Koleżanka ostatnio powiedziała, że dzieci są najpiękniejsze kiedy śpią. Coś w tym jest.

W tej cudownej chwili przez głowę przechodzą myśli i obrazy.

Autorem powyższych słów jest Saul z Tarsu, później Paweł, sługa i powołany apostoł Mesjasza Jezusa. Język Pawła często płonie ogniem świętej Bożej gorliwości, ale gdy prowadzi on wykład teologiczny, bardzo precyzyjnie dobiera słowa. Można odnieść wrażenie, że czasami używa gotowych „zestawów”, które zapewne po stokroć powtarzał w swoich kazaniach, komentując każde słowo, każdy przyimek, zaimek i przedrostek... Jaka szkoda, że chwilowo nie możemy teraz słuchać tych jego autorskich objaśnień.