A po tym widziałem.– Obj. 7:1

Opowiadanie, podobnie jak utwór muzyczny – a w odróżnieniu od obrazu czy inscenizacji – poddane jest rytmowi czasowemu. Opowiada się wydarzenia jedno po drugim, nawet jeśli coś dzieje się równocześnie. Jeden narrator nie może opowiadać dwóch historii na raz. Na obrazie można ukazać kilka równoległych scen. Dawni ilustratorzy potrafili na jednym płótnie zmieścić na przykład całą fabułę Księgi Estery. Tego nie da się zrobić w normalnie napisanym tekście.

Nieprzypadkowo podzieliłem tytuł swojej refleksji na dwa człony. Cierpliwość można bowiem rozumieć na dwa sposoby, a obie interpretacje w pewnym stopniu wiązać się mogą z pewnym „cierpieniem”. Wspomniana wyżej cecha charakteru, pewien ludzki przymiot to, po pierwsze, zdolność człowieka do długotrwałego znoszenia rzeczy przykrych. W drugim przypadku można mówić o cierpliwości w kontekście długotrwałego wyczekiwania na coś. Chrześcijaninowi, moim zdaniem, absolutnie niezbędne są obie wyżej wspomniane „cierpliwości”.

Kluczowy werset:
W tym samym czasie przyszli niektórzy i donieśli Mu o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. Jezus im odpowiedział: Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, że to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jerozolimy? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie  (Łuk. 13:1-5, BT).

Codzienne wiadomości przynoszą nam za każdym razem nową porcję złych nowin: o katastrofach naturalnych, takich jak trzęsienia ziemi, powodzie, na skutek których w wielu krajach umierają ludzie, a ilość ofiar rośnie z uwagi na galopującą urbanizację. Do tego dochodzą jeszcze ofiary ludzkiego okrucieństwa: wojen, zamachów, zbrodni z niskich pobudek. Często powraca stwierdzenie, że niewinni umierają niezasłużenie!

Ostatnie liście zostały na drzewach. Patrzę przez okno, jak dzielnie radzą sobie z jesiennym wiatrem. Są naprawdę piękne, chociaż takie niezielone… Są piękne, choć daleko im nawet do wspomnienia lata… Są piękne, choć takie pomarszczone i można powoli wszystkie policzyć. Czasem w chmurach, jak w dziurawym płaszczu pojawi się nieśmiały promyk, wtedy śmieją się tak, że nawet kolor zmieniają, jakby im było mało kolorów.

Nic nie bój się tego, co masz cierpieć (...) wierny aż do śmierci – Obj. 2:10

Jezus zapowiada zborowi w Smyrnie dziesięciodniowy ucisk. Powszechnie objaśnia się to jako dziesięcioletnie prześladowanie chrześcijan za panowania Domicjana. Sęk w tym, że w źródłach historycznych nie ma żadnych śladów jakichkolwiek prześladowań religijnych w tym czasie.