Poprzednio w cyklu "Warianty tekstowe Nowego Testamentu (cz. 5)":
Oskarżona o cudzołóstwo (Ew. Jana 8)

(Ewangelia wg Św. Jana 5:1 – 18)

I zaniósł mnie w duchu na pustynię – Obj. 17:3.

Każda osoba lubiąca czytać książki zna zapewne uczucie zaczytania się. Dobra literatura potrafi tak skutecznie wciągnąć czytelnika, że po oderwaniu się od lektury musi on przez chwilę rozglądać się wokół siebie, żeby powrócić do rzeczywistości. Wyobraźnia działa w takich momentach jak we śnie. Mózg maluje obrazy, odtwarza dźwięki oraz imituje inne wrażenia zmysłowe, generując przy tym emocje takie, jakie pojawiłyby się w realnych sytuacjach. Czy u biblijnych wizjonerów „przeniesienie w duchu” było jeszcze czymś więcej, tego nie wiadomo, ale na podstawie własnych doświadczeń każdy może sobie próbować wyobrazić taki stan.

Księgę Sędziów zamykają dwie ważne z punktu widzenia dziejów Izraela historie: jedna opowiada o wędrówce Danitów i ustanowieniu przez nich pierwszego odstępczego kultu w kraju; druga dotyczy wynikłej z lokalnego sporu wojny Izraelitów z trybem Beniamina i niemal całkowitego wytępienia tego pokolenia. Obie historie ukazują słabość narodu pozbawionego silnej władzy zwierzchniej, stąd powtarzające się (3×), scalające je jakby klamrą zdanie: w owym czasie nie było króla w Izraelu, każdy czynił to, co uznawał za słuszne.

Z Edenu zaś wypływała rzeka, aby nawadniać ów ogród, i stamtąd się rozdzielała, dając początek czterem rzekom. – 1 Mojż. 2:10

W jednym z licznych kostarykańskich parków narodowych, zlokalizowanym w rejonie wulkanu Tenorio,  płynie Rio Celeste – Rzeka Niebiańska, nazwana tak ze względu na swoje niezwykłe, błękitne zabarwienie. „Szkiełko i oko” wyjaśnia, że to kwestia minerałów – krzemu i glinu, oraz tlenu; lokalne legendy powiadają zaś, że kiedy Bóg skończył malować niebo błękitem, wypłukał pędzle w rzece spływającej ze zbocza wulkanu.

Pierwszą prawdziwą atrakcją jordańskiej części naszej wyprawy była góra Nebo. Wyjechaliśmy z hotelu w pobliskiej Madabie w zupełnych ciemnościach – i tak nie dało się spać po pierwsze z powodu zmiany czasu (osiem godzin!), a po drugie muezzin z niedalekiego meczetu oznajmił dźwiękiem nie znoszącym sprzeciwu, że zbliża się świt.

Rzadko analizujemy nasze życie z szerszej perspektywy, a jeśli już nam się to zdarzy, wówczas i tak – mimo że jesteśmy chrześcijanami – dominuje w tej analizie perspektywa cielesna. Widzimy jedynie to, co „tu i teraz”, czasem wybiegamy kilka lat w przód. Nie potrafimy przewidzieć skutków naszego postępowania ani konsekwencji w przypadku, jeśli czegoś nie zrobimy. Mamy też problem z analizą naszych życiowych zakrętów. Rozpatrujemy je w kategorii tragedii, uważamy, że to, co na nas przyszło, jest niesłuszne i niesprawiedliwe, nie widzimy sensu tego cierpienia i nie potrafimy znaleźć uzasadnienia dla wyzwań i problemów dnia codziennego. A przecież wszystko dzieje się w naszym życiu w jakimś celu…

Baranek, który jest pośrodku tronu, będzie ich pasł. – Obj. 7:17

Dobra kompozycja cechuje się nie tylko umiejętnym budowaniem napięć, ale także ich rozładowywaniem. Długotrwałe intensywne doznania mogą wywoływać znużenie, a nawet zobojętnienie. Dlatego w dobrych utworach wśród dramatycznych zdarzeń pojawiają się kontrastowe sceny, umożliwiające odbiorcy odetchnięcie przed kolejną kulminacją akcji.

I usłyszano liczbę popieczętowanych: sto czterdzieści [cztery] tysiące. – Obj. 7:4

Liczby to nie tylko miary. Wiele z nich ma symboliczną wartość, głęboko zakorzenioną w ludzkim myśleniu. Gdy chcemy coś zrobić równocześnie z kimś, liczymy do trzech. Maszerujemy na cztery. Siedem to suma tych liczb, a dwanaście – iloczyn.

Umiejętnością jego rozstąpiły się przepaści, a obłoki rosą kropią. - Przypowieści Salomona 3:20

Dzisiejsza wędrówka pod hasłem „Z pamiętnika tłumacza” zabierze nas w północne strony Izraela, ku górze Hermon. W pewnym artykule o Psalmie 133 znalazło się następujące zdanie: