Kiedy mnie odwiedzisz?

Pytały osoby, których już nie ma, a których mi brakuje, którym ciągle chciałabym o czymś ważnym opowiedzieć. Czasami było to prawie błagalne zawołanie mamy czy serdecznej koleżanki Walerki i zawsze podobna odpowiedź, że kiedyś, przy najbliższej okazji, jutro, potem. I zawsze usprawiedliwieniem była praca, różne bardzo ważne sprawy do załatwienia, ale nieraz zwyczajne wygodnictwo, które tak łatwo zabieganiem usprawiedliwić. A przecież wystarczy skręcić w lewo czy w prawo, zjechać z autostrady i poświęcić kilka chwil na spotkanie, rozmowę.

Na sali naszego zboru leży mała kartka, wielkości formatu A6. Leży już od miesięcy, ale nikt jej nie wyrzucił, choć została napisana na szybko i miała służyć tylko przez chwilę. Takie kartki kupuje się w stosikach, w plikach, umieszcza na biurku, mają służyć do zapisywania krótkich notatek, potrzebnych może przez godzinę, może jeden dzień, najwyżej kilka dni.

Po skończonych mowach (Mat. 26:1-2) wieczorami siadał na trawie pod drzewem, czy może na kamieniu, pod gołym niebem. Ważne dni jeszcze przed nim. Duży ciężar do uniesienia.

Może przypominał sobie, z lekkim uśmiechem na ustach, huczny wjazd. Było tak głośno i dużo ludzi, a on na osiołku. Tylu ich było, tyle mieli zapału, który zaraz się rozpłynie. Tak działają tłumy… A może jeszcze ten wcześniejszy wieczór, przed wjazdem, kiedy Maria, na kolanach namaściła mu nogi. Zapachy mocno zapadają w pamięć. Albo później, z lekkim grymasem na ustach, wspomnienie powywracanych świątynnych stołów, oburzonych wekslarzy i gołębich piór, unoszących się po dziedzińcu.