Coraz więcej izraelskich pracowników akademickich i naukowców zdaje się uznawać, że pewne określone fragmenty mesjańskie są celowo pomijane w szabatowych czytaniach w synagogach. Znikły one z kanonu czytań tygodniowych ze względu na „mesjańskie konotacje”. Czyżby fragmenty te tak nieodparcie wskazywały na Jezusa, że rabini martwili się, iż Żydzi, słysząc te teksty, mogliby uwierzyć w Jezusa?

A dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu królów, którzy tak* objęli królestwo, ale wezmą jak królowie na jedną godzinę wraz z bestią – Obj. 17:12.

W jednej ze swoich bajek bracia Grimm opisują wymuszoną współpracę dwóch drapieżników. By sam nie zostać pożartym, lis pomaga wilkowi wyszukiwać łup, ale robi to w taki sposób, że w końcu zachłanność silniejszego rywala doprowadza go do zguby. W bardziej realnej, współczesnej polityce coraz częściej zdarza się, że negocjacje kończą się całkowitą zgodą tylko odnośnie tego, że strony całkowicie się nie zgadzają.

Kontynuacja tekstu: Opowieści betlejemskie - część I

ROZDZIAŁ 17

W skrócie: Efraimita imieniem Mikajehu zwraca swojej matce ukradzione pieniądze. Matka z wdzięczności przeznacza je dla Pana. Zamawia u złotnika posąg bożka, który trafia do ich domu. Jej syn stopniowo urządza domowe sanktuarium, a na końcu werbuje na stanowisko kapłana pewnego młodego Lewitę rodem z Betlejem judzkiego.

Księgę Sędziów zamykają dwie ważne z punktu widzenia dziejów Izraela historie: jedna opowiada o wędrówce Danitów i ustanowieniu przez nich pierwszego odstępczego kultu w kraju; druga dotyczy wynikłej z lokalnego sporu wojny Izraelitów z trybem Beniamina i niemal całkowitego wytępienia tego pokolenia. Obie historie ukazują słabość narodu pozbawionego silnej władzy zwierzchniej, stąd powtarzające się (3×), scalające je jakby klamrą zdanie: w owym czasie nie było króla w Izraelu, każdy czynił to, co uznawał za słuszne.

Michał i aniołowie jego walczyli ze smokiem. – Obj. 12:7

Góra i dół, przód i tył. Jasny i ciemny, hałas i cisza, gładki i szorstki, słodki i gorzki. Dobry i zły. Porządek świata wartości fizycznych i duchowych regulowany jest napięciami między biegunami przeciwieństw. Ów system podwójności i sił między nimi działających jest elementem Bożego projektu dla materialnego świata. Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię, światło i ciemność, ziemię i morze, mężczyznę i kobietę.

Urodziła syna, mężczyznę, który ma paść wszystkie narody laską żelazną. – Obj. 12:5

W czasach Dawida pasterskie laski były drewniane. Z żelaza wykonywało się broń lub ciężkie narzędzia rolnicze. Żelazny pręt w rękach pasterza to widok wywołujący sprzeczne uczucia. Sielankowy nastrój zielonej niwy przecięty zostaje wibrującą nutą gniewu i gotowości stawienia czoła niebezpieczeństwu.

Zbawienie jest blisko. I nie chodzi tu o przyszłość, nawet tę najbliższą. Zbawienie jest. Narodziło się ponad 2000 lat temu w Betlejemie jako człowiek - obiecane wypełnienie, urzeczywistnienie modlitw i westchnień wszystkich ludzi.

Prezydent Autonomii Palestyńskiej, Mahmoud Abbas, w bożonarodzeniowych pozdrowieniach napisał, że: „Jezus był palestyńskim posłańcem, który miał stać się przewodnim światłem dla milionów ludzi na całym świecie”. W reakcji na te słowa rzecznik izraelskiego ministerstwa spraw zagranicznych, Yigal Palmor, w wypowiedzi dla poniedziałkowego wydania „The Times of Israel” stwierdził: „Powinien był przeczytać sobie najpierw Ewangelię, zanim zabrał się za głoszenie takich obraźliwych nonsensów. Wybaczamy mu jednak, bo nie wie, co czyni”.

Kontynuacja tekstu: "Oręż, którym walczymy"

Jak cicho i po prostu dzieją się na ziemi te sprawy, które tak rozgłaszane są w niebie! A na ziemi działo się to tak: była więc biedna, młoda mężatka, Maria z Nazaretu, jedna z najlichszych mieszkanek miasta, tak mało uważana, że nawet nikt nie zauważył owego wielkiego cudu, jaki nosiła. Była cicha, nie wynosiła się, ale służyła mężowi, który nie miał ani sługi, ani służącej. Najzwyczajniej wyjechali oni z domu. Być może mieli osła, aby Maria miała na czym jechać, bo Ewangelie nie mówią o tym ani słowa i możemy nawet przypuszczać, że szli na piechotę. Droga z Nazaretu w Galilei do Betlejem, leżącego po drugiej stronie Jerozolimy trwała z pewnością dłużej niż jeden dzień.