Błogosławiona zapałka, która się spala, by rozpalić płomień.
Błogosławiony płomień, który płonie w najskrytszych zakamarkach serca.
Błogosławione serce, które ma siłę przestać bić, gdy chodzi o godność.
Błogosławiona zapałka, która się spala, by rozpalić płomień.

Napisz: Błogosławieni umarli, [którzy] w Panu umierają odtąd. Mówi duch, aby odpoczywali od prac swoich, albowiem uczynki ich idą za nimi. – Obj. 14:13

Błogosławieństwo powinno dotyczyć stanu zasługującego na pochwałę. Nie da się pochwalić śmierci. Podobnie sprzeczne z ludzkim wyobrażeniem o szczęściu są stany ubóstwa, smutku, głodu czy prześladowania. A mimo to Jezus mówi do płaczących, biednych, głodnych i cierpiących, że są błogosławieni (Łuk. 6:20‑22). Do zjawisk pozornie niemieszczących się w pojęciu błogosławieństwa dołożone zostało również umieranie.

Tu jest cierpliwość świętych zachowujących przykazania Boże i wiarę Jezusową. – Obj. 14:12

Zachowanie przykazania nakazującego oddawanie czci jedynemu Bogu, w sytuacji, gdy za odmowę złożenia pokłonu przed bałwochwalczym posągiem grozi kara śmierci, wymaga wielkiej odwagi. Silna wiara w istnienie wyższych wartości nie godzi się z kolei na kompromis osiągnięcia doraźnych korzyści „kupowania i sprzedawania” w nagrodę za przyjęcie znamienia bestii. Ale dopiero wierność w długotrwałym znoszeniu tych uciążliwości rozwija wytrwałość, która jest zalążkiem doskonałości, gdyż pozwala zachować wypracowane cnoty na wieczność.

Którzy się kłaniają bestii i obrazowi [z gr. eikon – ikona] jej. – Obj. 14:11

We współczesnych muzeach przechowywane są liczne obrazy i rzeźby, które niegdyś służyły jako obiekty kultu. Ich artystyczny wyraz i kunszt wykonania może wzbudzać zainteresowanie, podziw, a nawet zachwyt. Wydaje się jednak, że uczucia te nie uwłaczają Bogu, o ile tylko jakiś wytwór ludzkiego rękodzieła nie staje się przedmiotem religijnego kultu.

Ten pić będzie z wina zapalczywości Bożej, zmieszanego, szczerego, w kielichu gniewu jego, i będzie męczony w ogniu i siarce – Obj. 14:10

Wypicie kilku łyków wina do świątecznego posiłku jest przyjemne i pożyteczne. Owoc winorośli, na równi ze zbożami, oliwą, figami, granatami i daktylami, jest darem Bożym – błogosławionym plonem „ziemi obiecanej”. Wino może być jednak zepsute i skwaśniałe, pełne osadów z dna naczynia, w którym fermentowało. Wypicie go w nierozcieńczonej postaci wywołuje nie tylko alkoholowy zawrót głowy, ale też odruch wymiotny. Dalszym skutkiem mogą być palące męczarnie – jak gdyby do żołądka dostała się siarka.

Bójcie się Boga i chwałę mu dajcie, (...) kłaniajcie się temu, który uczynił niebo i ziemię, i morze, i źródła wód – Obj. 14:7

Majestatyczne góry, strome urwisko ze wspaniałym widokiem, potężny wodospad, niebo usiane tysiącami gwiazd, burza w nocy, spotkanie z dużym zwierzęciem w naturalnym otoczeniu, wulkan kipiący lawą i wydający groźne pomruki – to tylko niektóre zjawiska i sytuacje, które wzbudzają jednocześnie i podziw, i strach – ową wyjątkową kombinację emocji, która towarzyszy także spotkaniom człowieka z Bogiem.

[Aby ją] zwiastował mieszkającym na ziemi i wszelkiemu narodowi, i plemieniu, i językowi, i ludowi – Obj. 14:6

Jednym z najważniejszych i bodaj najtrudniejszych zadań człowieka jest zrozumienie samego siebie. Seria kluczowych pytań, które trzeba sobie w tym celu zadać, zaczyna się od tego: skąd przychodzę?

I widziałem anioła lecącego przez pośrodek nieba, mającego ewangelię wieczną; (...) przyszła godzina sądu jego – Obj. 14:6‑7

Dzisiaj sąd kojarzy się przede wszystkim z kłopotami. Owszem, jego orzeczenie może być czasem dobrą nowiną, jeśli stwierdza niewinność, ale raczej tylko w znaczeniu ulgi. Tak naprawdę jedynie ludzie pokrzywdzeni oczekują na sprawiedliwy sąd. Dla nich zapowiedź przybycia sędziego jest rzeczywiście radosną wieścią.

W ich ustach nie znalazło się kłamstwo; bez zmazy bowiem są – Obj. 14:5

Nos bajkowego Pinokia stawał się na skutek kłamstw coraz dłuższy. W realnym świecie wypowiedź zawierająca elementy niezgodne z oceną rzeczywistości, jaką posiada osoba wypowiadająca się, nie wydłuża jej nosa, ale sprawia, że mimika twarzy staje się niesymetryczna. Obraz twarzy kontrolowanej przez emocje wyrażające prawdę jest idealnie symetryczny.

Ci są, którzy z niewiastami nie pokalali się, pannami bowiem są – Obj. 14:4

Dziewictwo to ogólnie stan nienaruszenia czegoś pierwotnego. W tym sensie mówi się na przykład o dziewiczej przyrodzie. Po polsku dziewica to tylko kobieta; o mężczyźnie mówi się „prawiczek”. Słowo greckie parthenos w Biblii, podobnie jak hebr. betulah, odnosi się przede wszystkim do niezamężnej kobiety, która nie miała jeszcze stosunku z mężczyzną. Jednak hebrajskie słowo ma dzisiaj męską formę betul, a greckie, poprzedzone męskim rodzajnikiem, odnosi się we współczesnym języku do mężczyzny, natomiast w odniesieniu do kobiet wykształciła się żeńska forma parthena.

(...) oprócz stu czterdziestu jeden tysięcy – Obj. 14:3

Fizyczna zasada nieoznaczoności głosi, że w świecie cząstek materii występują takie pary wielkości, których nie da się jednocześnie zmierzyć z dowolną dokładnością. Tego typu parą jest na przykład położenie i pęd. Oznacza to, że jeśli określi się dokładnie położenie cząsteczki, to nie da się z równą dokładnością zmierzyć jej pędu. Wyznaczenie zaś dokładnego pędu powoduje, że położenie zaczyna się rozmywać i cząstka jawi się jako chmurka prawdopodobieństwa, gdzie można się jej w danej chwili spodziewać. Zasada nieoznaczoności kłóci się z intuicyjnym postrzeganiem rzeczywistości w świecie makroskopowym.

(...) [którzy] są kupieni z ziemi (...) Ci kupieni są z ludzi od początku* Bogu i w Baranku – Obj. 14:3,4

Dzisiaj nie wolno kupować ani sprzedawać ludzi. Handel taki, nawiązujący do systemu niewolnictwa, jest surowo karanym przestępstwem. Nasze współczesne wyczucie etyczne podpowiada nam, że traktowanie człowieka jako towar, który można posiadać na własność, sprzedawać lub kupować, byłoby głęboko poniżające dla ludzkiej godności. Jedynym obszarem, w którym jeszcze legalnie „kupuje się” ludzi, jest klubowy sport profesjonalny. Piłkarze, na przykład, są sprzedawani i kupowani przez kluby. Nie stają się one jednak dysponentami ich życia, a jedynie nabywają prawa do ich pracy, czyli udziału w sportowych imprezach.

A nikt [nie] mógł nauczyć się pieśni oprócz 141* tysięcy, [którzy] są kupieni z ziemi – Obj. 14:3

Przymiotnik „nowa” w odniesieniu do muzyki może oznaczać jej nowatorski charakter. Po polsku mówimy w takim wypadku o „muzyce współczesnej”, choć mianem tym określa się dzisiaj przeważnie muzykę eksperymentalną tworzoną w ubiegłym stuleciu. W XIV wieku we Francji i Włoszech zapoczątkowany został nurt „nowej muzyki” określany mianem ars nova, czyli nowa sztuka. Kierunek ten przyczynił się do znacznego rozwoju form muzycznych, choć początkowo nie spotkał się z uznaniem i zrozumieniem. Ta stosunkowo trudna, wielogłosowa muzyka wydawała się tak dziwna i „światowa”, że została potępiona przez papieża Jana XXII w bulli Docta sanctorum patrum (1322 r.) i usunięta z kościoła.

A głos, który słyszałem, jako harfiarzy grających na harfach [gr. kithara] swoich – Obj. 14:2

Harfa to po hebrajsku kinnor, a po grecku – kithara. Od tego drugiego słowa wywodzi się nazwa popularnego instrumentu, często używanego dzisiaj do towarzyszenia śpiewowi. Równie powszechny w akompaniamentach fortepian także jest instrumentem strunowym i właściwie wyewoluował z harfy, stając się jej zmechanizowaną wersją. Kinnor we współczesnym języku hebrajskim oznacza skrzypce, czyli podstawowy instrument orkiestry symfonicznej.

A z nim 144 tysiące mających imię jego i imię Ojca jego napisane na czołach swoich. – (Obj. 14:1)

Podział Biblii na rozdziały został wprowadzony dość późno. Dokonał tego, jak się uważa, w XIII w. brytyjski biskup Stephen Langton. Rozdziały pomagają odszukiwać i zapamiętywać miejsca w Biblii. Czasami jednak dość arbitralnie wstawiony numer rozdziela fragmenty, które należałoby czytać łącznie.