Bywa, że marzenia się spełniają.

A po sześciu dniach bierze z sobą Jezus Piotra i Jakuba, i Jana, brata jego, i prowadzi ich na wysoką górę na osobność…

Na tej górze trzej uczniowie: Piotr, Jakub i Jan, zobaczyli postacie, o spotkaniu z którymi marzył wówczas każdy Izraelita.

I dana jest im władza nad czwartą częścią ziemi – zabijać mieczem i głodem, i śmiercią, i przez zwierzęta ziemskie. – Obj. 6:8

Wydaje się, że nie ma innej metody przekonania się o szkodliwości zła, jak tylko doświadczenie. Czasami wystarcza samo zagrożenie tym, co dzieje się „za płotem”. Bóg pozwala na działanie zła, byśmy się przekonali, jak bardzo jest bezsensowne i bolesne. W swym wielkim miłosierdziu ogranicza jednak na różne sposoby jego zasięg i skutki.

I widziałem, a oto koń wrony, a [ten, co] siedział na nim, miał jarzmo w ręce swojej. – Obj. 6:5

Życie współczesnego wyznawcy Jezusa mieszkającego w krajach tradycyjnie chrześcijańskich jest bardzo wygodne. Nie jest prześladowany, nie wywiera się na niego żadnej presji ideologicznej, ma wolność wyznawania i głoszenia swoich poglądów, ma prawo do ochrony swoich miejsc kultu oraz sposobu życia zgodnego z wiarą. Wygoda takiego życia jest jednak znieczulająca, usypiająca i uzależniająca. Co stałoby się z jego chrześcijańskimi przekonaniami, gdyby nagle zostały one zakazane, gdyby za ich wyznawanie groziły kary, a zwłaszcza – gdyby w imię tych ideałów trzeba było wyrzec się wygody życia materialnego?

Wyszedł inny koń, rydzy, a [temu, który] siedział na nim, dano mu, [aby] zabrał pokój z ziemi, a iżby jedni drugich zabijali, i dano mu miecz wielki. – Obj. 6:4

Jeśli ktoś wymachuje nad innymi mieczem strachu, to nie jest przedstawicielem Bożej mocy, lecz diabelskim jeźdźcem na rudym koniu ludzkich namiętności – niezależnie od tego, co ma wypisane na sztandarach.

Nic nie bój się tego, co masz cierpieć (...) wierny aż do śmierci – Obj. 2:10

Jezus zapowiada zborowi w Smyrnie dziesięciodniowy ucisk. Powszechnie objaśnia się to jako dziesięcioletnie prześladowanie chrześcijan za panowania Domicjana. Sęk w tym, że w źródłach historycznych nie ma żadnych śladów jakichkolwiek prześladowań religijnych w tym czasie.

Chrześcijanie powszechnie uważają, że cud zesłania ducha świętego miał miejsce w „wieczerniku”, w sali, gdzie mieszkali Piotr, Jakub, Jan i inni (Dzieje Ap. 1:13). Musiało to być dość spore pomieszczenie, gdyż pewnego razu zgromadziło się tam 120 osób (Dzieje Ap. 1:15). Jednak w opisie cudu zielonoświątkowego (Dzieje Ap. 2) czytamy, że świadkami mówienia językami były tysiące ludzi z różnych krajów świata. Samych nawróconych naliczono trzy tysiące. Wszyscy oni słyszeli szum wiatru napełniający dom i zgromadzili się wokół mówiących językami. Jak zmieścili się na jednej sali w jakimś ciasnym zapewne zaułku Jerozolimy? Tego nikt ze zwolenników teorii „wieczernika” nie próbuje objaśnić.