Po skończonych mowach (Mat. 26:1-2) wieczorami siadał na trawie pod drzewem, czy może na kamieniu, pod gołym niebem. Ważne dni jeszcze przed nim. Duży ciężar do uniesienia.

Może przypominał sobie, z lekkim uśmiechem na ustach, huczny wjazd. Było tak głośno i dużo ludzi, a on na osiołku. Tylu ich było, tyle mieli zapału, który zaraz się rozpłynie. Tak działają tłumy… A może jeszcze ten wcześniejszy wieczór, przed wjazdem, kiedy Maria, na kolanach namaściła mu nogi. Zapachy mocno zapadają w pamięć. Albo później, z lekkim grymasem na ustach, wspomnienie powywracanych świątynnych stołów, oburzonych wekslarzy i gołębich piór, unoszących się po dziedzińcu.

Nasz Dobry Bóg, stwórca wszystkich rzeczy, jest cierpliwym i miłosiernym Bogiem, ale często z naszego powodu, przez nasze postępowanie, jego cierpliwość zostaje nadwyrężona. Wiele razy na kartach Starego Testamentu można znaleźć opisy, że Boża cierpliwość była wystawiana na próbę. Tak się działo w przypadku narodu izraelskiego. Naród ten był napominany w wieloraki sposób, między innymi przez proroków, których Izraelici nie chcieli słuchać, a co gorsza często ich więzili, a nawet zabijali.