Kafelki

Można i tak nazwać okienka, które pojawiają się na ekranie, gdy kliknie się join a meeting, otwierając Zoom lub jakiś inny program do komunikowania się online. To nowa wersja spotkań religijnych, konferencji w szkole, lekcji z uczniami i rozmów towarzyskich. Wcześniej znaliśmy  Skype’a, ale ten nie daje takich możliwości. Uczestniczyłam już w dość licznych spotkaniach, trochę podekscytowana nowością. Choć można tylko po prostu się włączyć i być, słuchać.

Jeszcze nie tak dawno jeden ze znajomych ostro krytykował „nabożeństwa na kablu”, przekonując, że trzeba osobiście, że trzeba się widzieć, czuć obecność. Kilkadziesiąt otwierających się okienek daje poczucie bliskości, a ów znajomy, wcześniej tak krytycznie nastawiony, modli się teraz: „Dziękujemy, Panie Boże, bo to dzięki Tobie mamy takie nowoczesne możliwości spotykania się i rozważania Twojego świętego Słowa”. Najtrudniej razem śpiewać, ale rozmowa jest zupełnie przyzwoita, bo trzeba kulturalnie poczekać, aż mówiący skończy, bo nic nie da „wcinanie się”, przekrzykiwanie. Wtrącającego swe uwagi nie słychać, więc nie warto podejmować prób.

Wygoda? Można usiąść kilka minut przed rozpoczęciem spotkania, zwłaszcza Ci, którzy niczego nie przygotowują. Ale warto pomyśleć, czy mam coś do powiedzenia, czy chcę się pomodlić, i nawet warto ładnie się ubrać, by było odświętniej. Najtrudniej, że wszystko kontroluje ta najbardziej znajoma twarz, ale może to, że trzeba cały czas spoglądać w swoje oczy, wpływa na jakość i dyscyplinę wypowiedzi.

Tęsknię za normalnością, ale wydaje się wciąż daleka. I pojawia się myśl, że normalność już nie będzie taka sama. Na razie cieszę się, że mogę widywać, słuchać przyjaciół, z którymi zwykle spotykam się bardzo rzadko, że mogę poznać czy chociażby usłyszeć, zobaczyć tych, których być może nie miałabym okazji spotkać. I jak w prostej mądrości ludu: „nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło”. Na ile dobre, też bardzo zależy ode mnie, od ciebie i od Niego.