Krzysiu,

nasi synowie w tym roku kończą 33 lata. Mojemu brakuje dokładnie pół roku, Twój właśnie teraz osiągnie taki wiek, jak ten stojący przed Piłatem, Herodem, Faryzeuszami oraz gromadą uczniów, wiernych słuchaczy, kobiet, ale i tych, którzy zaraz zaczną krzyczeć: „Ukrzyżuj go”.

Takich mamy dorosłych synów, a przecież jeszcze niedawno buntowali się, chodzili swoimi drogami, szukali własnego miejsca w życiu. Dobrzy koledzy. Teraz mężowie, ojcowie, zaczynają przeżywać pierwsze rodzicielskie niepokoje. Tacy młodzi.

Uzdrawiajcie chorych – Mat. 10:8.

Cuda były w czasach biblijnych ważnym sposobem uwierzytelnienia Bożych posłańców. Gdy Mojżesz udawał się z misją do Egiptu, Bóg wyposażył go w trzy znaki, które miały potwierdzić prawdziwość wizji na górze Horeb (2 Mojż. 4:8).

Wstań, weź swoje posłanie i idź do domu – Mat. 9:6 (Mar. 10:49; Łuk. 5:24; Jan 5:8).

Wyprostowana postawa jest jedną z cech wyróżniających człowieka spośród innych Bożych stworzeń. Jest symbolem godności i wolności, a jednocześnie szacunku dla otoczenia. Człowiek stąpa nogami po ziemi, ale jego głowa unosi się ku niebu. Bóg tchnął w nozdrza człowieka dech żywota. Człowiek ma usta, którymi artykułuje słowa, ma oczy, uszy i nos, dzięki którym może wszechstronnie postrzegać otaczającą go rzeczywistość. Wszystko to skupia się w głowie, która uniesiona ku górze przypomina mu o jego podobieństwie do Boga.

Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie (...) kradną – Mat. 6:20.

Samo ubóstwo nie zapewnia jeszcze skarbu w niebie. Jezus poucza bogatego młodzieńca, by rozdał swoją majętność, a będzie miał skarb w niebie (Mat. 19:21). Żeby rozdać, trzeba mieć. Każdy otrzymał coś od Boga. Sztuką jest uświadomienie sobie co i podzielenie się tym z innymi – rozdanie swej majętności, by mieć skarb w niebie.

Wejdź do swego pokoju, zamknij drzwi i módl się – Mat. 6:6

Świętość wymaga oddzielenia. Jest to oddzielenie nie tylko od czegoś, lecz także, a może nawet przede wszystkim – do czegoś. Świętość kapłanów wymagała oddzielenia od innych ludzi. Każdy Izraelita wkraczający w sferę świętości musiał przy pomocy pewnych rytuałów oddzielić się od zewnętrznego świata powszedniości i zwykłości. Wśród tych rytuałów była kąpiel, pranie szat, ale także np. powstrzymanie się od pewnych czynności. Zamknięcie drzwi oznacza zakończenie takiej procedury oddzielenia się od codziennej zwyczajności po to, by znaleźć się w przestrzeni świętości kontaktu z Bogiem.

Bardzo podoba mi się zdanie Umberto Eco, że „książek nie kupuje się po to, żeby je przeczytać, ale żeby je mieć”. Kiedy ustawiałam na półce kazania Carla Hegensicka, ciekawe, nowoczesne, marzyłam, by mieć rozważania bliskich mi kaznodziejów, z którymi rosłam, dojrzewałam w życiu z Panem Bogiem. I teraz z ogromnym wzruszeniem i radością, a nawet swoistą dumą, trzymam w dłoni książkę przygotowaną przez Daniela Kaletę: „Rabbi Jeszua Ha-Nocri – Przykazania na każdy dzień roku”.

Kto oddala swoją żonę – poza przypadkiem nierządu – prowadzi ją do cudzołóstwa – Mat. 5:32
(Mat. 19:9; Mar. 10:11)

Niektóre przekłady tłumaczą tę naukę Jezusa przy użyciu słowa „opuszczać”, które zdaje się lepiej pasować do współczesnych realiów prawnych rozwodu. Tak czy inaczej nie należy się rozstawać, czyli najogólniej przykazanie brzmi: „Nie rozwiązuj małżeństwa” i dzisiaj dotyczy ono również kobiet.

Zostaw swój dar tam przed ołtarzem, idź i najpierw pojednaj się ze swoim bratem – Mat. 5:24.

Pojednanie, o którym mówi Jezus, określone zostało po grecku rzadkim słowem, nigdzie indziej nieużywanym w Pismach apostolskich. Oznacza ono w swym źródłosłowie „zmienić czyjś pogląd, odzyskać przyjaźń”. I chyba na tym właśnie polega pojednanie, które nakazuje Jezus.