Gromadź skarby w niebie

Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie (...) kradną – Mat. 6:20.

Samo ubóstwo nie zapewnia jeszcze skarbu w niebie. Jezus poucza bogatego młodzieńca, by rozdał swoją majętność, a będzie miał skarb w niebie (Mat. 19:21). Żeby rozdać, trzeba mieć. Każdy otrzymał coś od Boga. Sztuką jest uświadomienie sobie co i podzielenie się tym z innymi – rozdanie swej majętności, by mieć skarb w niebie.

Bóg podzielił człowieka na mężczyznę i kobietę, a następnie nakazał im łączenie się w jedno ciało. Łączenie oznacza dzielenie się ciałami, gdyż żona nie ma władzy nad własnym ciałem, lecz mąż. Podobnie i mąż nie ma władzy nad własnym ciałem, lecz żona (1 Kor. 7:4). Kobieta posiada coś, czego nie ma mężczyzna, czym może się z nim podzielić, i odwrotnie. Ta sama zasada obowiązuje w każdej ludzkiej relacji. Dzieląc się tym, co posiadamy, łączymy podzielony świat i gromadzimy niezniszczalny skarb w niebie. Każda myśl, każde uczucie i działanie prowadzące do łączenia podzielonych i pojednania zwaśnionych składa się na wieczny niebiański skarb.

Gromadzenie skarbu w niebie nie polega na samolubnym praktykowaniu jakichś religijnych zasad po to, by zapewnić sobie uprzywilejowaną pozycję w przyszłości, lecz na jednoczeniu się z Bogiem przez wyznawanie i praktykowanie Jego zasad oraz działanie na rzecz jedności ludzi – nazywamy to czasem miłością. Na razie takie gromadzenie niebiańskiego srebra i złota jest działaniem czysto idealistycznym. Kiedyś jednak z tego skarbca Bóg wyciągnie najcenniejsze klejnoty, by dokonać dzieła ostatecznego naprawienia wszystkich rzeczy.

„Rabbi Jeszua Ha-Nocri – PRZYKAZANIA na każdy dzień roku” (fragment), Daniel Kaleta
refleksja na 20 lutego, str. 57