Wstań

Wstań, weź swoje posłanie i idź do domu – Mat. 9:6 (Mar. 10:49; Łuk. 5:24; Jan 5:8).

Wyprostowana postawa jest jedną z cech wyróżniających człowieka spośród innych Bożych stworzeń. Jest symbolem godności i wolności, a jednocześnie szacunku dla otoczenia. Człowiek stąpa nogami po ziemi, ale jego głowa unosi się ku niebu. Bóg tchnął w nozdrza człowieka dech żywota. Człowiek ma usta, którymi artykułuje słowa, ma oczy, uszy i nos, dzięki którym może wszechstronnie postrzegać otaczającą go rzeczywistość. Wszystko to skupia się w głowie, która uniesiona ku górze przypomina mu o jego podobieństwie do Boga.

Człowiek kładzie się, gdy idzie spać, również w znaczeniu snu śmierci. Także współżycie kobiety i mężczyzny określane jest po hebrajsku przy użyciu słowa szachaw, leżeć. Być może dlatego, że nawiązuje do powstania człowieka z prochu ziemi.

Jezus mówi ludziom „wstań”, gdy podnosi ich z ciężkiej choroby lub nawet snu śmierci. Ożywiony i zdrowy człowiek nie powinien już leżeć, ale wstać i udać się do swoich zajęć, gdyż został przywrócony do godności człowieczeństwa.

W poleceniu tym można także dopatrzyć się lekcji duchowej. Człowiek z natury jest śmiertelny – cały czas umiera. Dopóki nie zostanie ożywiony przez Jezusa, leży w śnie śmierci, spoczywa w prochu ziemi, zajęty jedynie rozmnażaniem tego, co doczesne, przemijające i śmiertelne. Jest też zależny od innych – nie umie poruszać się o własnych siłach. Gdy jednak usłyszy głos Jezusa mówiącego „wstań”, ma możliwość odzyskania pełni godności ludzkiego życia i wolności. Głowa może wrócić na swoje miejsce na granicy nieba i ziemi. Trzeba tylko wstać.

„Rabbi Jeszua Ha-Nocri – PRZYKAZANIA na każdy dzień roku” (fragment), Daniel Kaleta
refleksja na 13 marca, str. 79